Prolog

19 1 1
                                    

Everyone thinks that we're perfect
Please don't let them look through the curtainsPicture, picture, smile for the picturePose with your brother, won't you be a good sister?Everyone thinks that we're perfectPlease don't let them look through the curtains

- Dollhouse - Melanie Martinez 

*** 

   Codziennie udawanie chociaż trochę szczęśliwej nastolatki powoli mnie męczyło. Czułam, że ,,bycie żywą" powoli ze mnie upływa. Czułam, że to wszystko się kończy.                             

                                                                                                       ***

Leżałam na łóżku, cicho podśpiewując piosenki Taylor Swift, gdy nagle zaczęłam słyszeć kroki w stronę mojego pokoju. Z początku byłam przekonana, że to wszystko dzieje się w mojej głowie, ale kiedy usiałam, do mojego pokoju wszedł rozwścieczony ojciec. 

Spojrzał na mnie, jak na największego wroga na świecie, a następnie wystawił w moją stronę kartkę. Nie mogłam się jej przyjrzeć, bo po kilku sekundach papier leżał rozerwany na podłodze.

 Ojciec zbliżył się do mojego łóżka i z całej siły mnie z niego zwalił.

Nie pomógł mi wstać.

Szarpnął mnie ku górze. 

Stanęłam przed nim, a on po cichu wyciągnął pas ze spodni.

- Co  ty sobie myślisz? - zapytał, nachylając się do mojego ucha - Kolejny raz oblałaś test!  - odsunął się ode mnie, pokazując wzrokiem na pas.- Masz coś na swoje usprawiedliwienie?

- Ja... ja... - próbowałam coś z siebie wykrztusić, podczas gdy wielka gula w gardle mi to uniemożliwiała. Łzy napływały mi do oczu, a ja nie mogłam sobie na nie pozwolić.

- Tak ty gówniaro! - krzyknął - Przestań się jąkać i odpowiedz! 

- Uczyłam się - szepnęłam

- Nazywasz nauką wieszanie plakatów jakiejś gwiazdeczki?! - machnął pasem w stronę wielkiego plakatu z wizerunkiem Taylor Swift. - Jeśli tak ma wyglądać twoja nauka - gwałtownie i cholernie mocno chwycił mnie za ramię - to takie oceny będziesz dostawać.

Nie mogłam zrozumieć jego słów, nie miałam czasu. 

Odpowiedzią na wszystkie moje pytania, które tkwiły w mojej głowie było pchnięcie na łóżko, a zaraz po tym po moich plecach kilkukrotnie przejechał pas, który zastawił czerwone, pieczące ślady.  

Z bólu zacisnęłam powieki, ale kiedy je otworzyłam ojca już nie było. 

Zostałam sama.

To już koniec opublikowanych części.

⏰ Ostatnio Aktualizowane: Nov 11, 2023 ⏰

Dodaj to dzieło do Biblioteki, aby dostawać powiadomienia o nowych częściach!

What doesn't kill me makes me want you moreOpowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz