ANTİDEPRESAN

~GÜLÜMSEMEK~

Artık 6. Sınıf öğrencisiydim.gülmek nedir bilmezken 2 kız hayatımı değiştirdi ama haylağa birşeyler ters gidiyordu...Ama ne?haylağa eksik hissediyordum ve babamın dolduracağını zannetmiyordum...ne olmuştu?artık büyümüş hissediyordum ama haylağa küçüktüm ve hep aradım eksik olan neydi diye?sonra canım o kadar çok sıkıldıki kendi kendime bile konuşuyordum,annemin baskısı babamın sözleri ve acısı abim ve ablam...ölen küçüklüğüm?acaba yaşatmak mümkün degilmiydi?bütün anılarım yok olup gitti ve benim kaybedecek hiç birseyim yoktu...
Yine bir akşam annem bana vurdu

~aptal!senden hiç birşey olmaz.baban olacak adam seni başıma bırakıp gitti!hiç olmasaydın ne güzel olurdu umarım ölürsün ve senden kurtulurum..."tamam anne öyle olsun!beni istemiyorsan bu evde kalmamın bir anlamı yok.evden kaçacaktım!Ama hiç bir yer bilmiyordum ki hem nereye gidecektim?ama annem mutlu olmalı...

(GÜNLERDEN PAZAR)

Ben hazırlandım ve bir mektup yazdım sevdiklerime

(Mektupta yazanlar şöyleydi)

Nasıl diyeceğimi nereden başlayacağımı bilmiyorum ama hepinizden özür dilerim.ben gidiyorum siz mutlu olun diye umarım gerçekten mutlu olursunuz .sizi sevdiğimi unutmayın
Babam en çok senden özür dilerim sana hiç birşey demeden gittiğim için ama canım çok yanıyor ben annem için gidiyorum o mutlu olsun diye ama sizi çok seviyorum beni affedin....

Mektubu yatağımdaki yastığın altına koydum.ve akşam olduğunda yatağa girdim belkide son defa bu evde kalacaktım ama içimde bir huzursuzluk vardı neden bilmiyorum ama hiç bir nedenden dolayı sanki biri varmış ta onun için gitmemem gerek...Ama hayır ben ailem mutlu olsun diye gidiyorum...

Sabah ezanında kalktım ve namaz kıldım Allah'a dua ettim umarım kötü birşey olmaz ve hep mutlu olurlar diye ama onlar bensizde iyi olurlar bunu biliyorum... yatağa geçmeden önce anneme baktım o da bana bakıp gülümsedi ve şöyle dedi

~İyiki benim kızımsın..."O sırada hissettiğimi bir bilseniz o kadar çok canım acıdı ki bir an vaz geçecektim ama onunda babamdan farkı yok babamda bu yalanlarla beni kandırdı ve o silahı sıktı...gözümün önünde annemi...neyse anneme güvenemem...

Hiç birşey demeden kafamı yastığa koydum ve düşündüm kafamda binlerce soru yığını vardı ve hepsinin cevapları matematik sorusu gibiydi...
Allah bana yardım etsin ki kurtulayım bu işkenceden.yatağımdan kalktım ve mutfağın balkonuna geçtim sebepsizce kalbim hızlı atmaya başladı o huzursuzluk yine doldu içime... Ben hazırlandım ve beyaz renkli montumu giydim ve botlarımı giydim sonra yavaşcana kapının kilidini çevirdim ve annem uyandı!

~Kızım?ne yapıyorsun?"öylece kalakaldım!ne diyecektim?dur bi dakika

~anne ayakkabılarımı dışarı çıkardım dursun diye...

~tamam."neden bu kadar iyi davranıyor daha dün kafamı duvarlara vuruyordu...

Ben biraz bekledim ve yavaşcana hamle yapıp kapının kilidini çevirdim sorun yoktu son kez anneme baktım ve kapıyı açtım yavaşcana dışarı çıktım ve kapıyı kapatıp koşarak binanın merdivenlerinden indim sanki annem beni yakalayıp dövecekmiş gibi hissettim ve kaçtım dışarıya çıktığımda arkama bile dönmeden koştum sonra durdum ve arkama baktım kimse yoktu ve serpen yağmur ile evim arkamdaydı...tekrar koşmaya başladım giderek uzaklaştım ve otobüs durağına geldim hemen otobüse bindim ve durdum ama nereye gidecektim?sonunda biraz daha ileride durdurdum ve indim arkamda koskoca büyük ve ihtişamlı bir cami vardı o kadar güzeldiki...içeri girdim ve Allah'a dua ettim oradan çıktığımda bir adam vardı dilenciydi...Bu yağmurda üzerinde incecik bir elbise vardı ve gelen geçene dileniyordu karşılığında önünde duran tartıya çıkıp kilonu ölçe bilirdin ama ben direkt para verdim ve gittim başka birine havaalanına gitmek istiyorum dedim ce beni otobüse bindirdiler sonra saate baktım 8:15 acaba şuan ne yapıyolar yokluğumu fark ettilermi?gerçi öncesindede yoktum şimdi sadece bedenim yok ne fark ederki?sonunda havaalanına geldim ve orada ki adama şöyle dedim

~ben...mardine bir bilet almak istiyorum..."adam bana bakıp

~bayan yaşınız kaç?

~şey 12"bile değildim 11 dim ama yalan söyledim pekte fark etmez doğrusu

~üzgünüm 18 yaş altı olanlar tek başına yolculuk yapamaz ama bir ebeveyn varsa lütfen arayın hem sizin mardinde kiminiz var"hiç birşey diyemedim acil buradan kaçmam lazımdı ama belliki çoktan yakalamıştım

~acaba evden kaçmış olabilir misin?"sadece baktım ve sustum gözlerim daha fazla bu sele dayanamadı...beni içeri aldı ve ben herşeyi anlattım daha sonra içeri aldılar beni

~ nasıl kaçtın?annen senin gittiğini duymadımı görmedimi?

~benim annem varlığımı hissetmeyecek kadar görmüyor beni,şimdimi görecek? şimdi mi duyacak ben kaç yıldır bağırıyorum şimdimi duyacak?zannetmiyorum...."

~Anladığım kadarıyla annenle sorunların var.

~çözülemeyecek kadar...

~adın ne?

~ Gülsüm benim adım.

~ Gülsüm kızım çözülmeyecek hiç bir sorun yoktur ailen hep yanındadır.

~hangi aile?hani şu bana şiddet uygulayan beni savunmayan annem mi?abim mi ablam mı?onları kim savunacak?başka yakınım yok ki benim babam mı yanımda o her zaman uzaktı bana bir intikam uğruna 4 duvar arasında benden uzakta!Ben küçükken...hep babamın yanında yatardım canavarlardan beni korur diye gitmez sandım...ama gitti."gözlerim acımasızca acıyordu galiba göz yaşları fazla yakıyordu canımı.polis bile kalakaldı karşımda çünkü haklıydım...

~Denemekten zarar gelmez kızım bir şans ver bak onlarda anlayacak sadece biraz zaman annende zor zamanlar yaşamıştır?"haklı olabilir mi? Bir şans verebilir miyim?öyle olsun...

(1 buçuk saat sonra)

Annem geldi...Ben korkudan geri geri girdim amcamda yanındaydı...Ben ellerimi yüzüme götürüp vurmalarından korktum...amcam bana sarıldı...sanki...sanki babam buradaydı?bende amcama sarıldım,annem ağlayarak bana bakıyordu ...Ben amcamın arkasına geçtim.annem ise

~kızım gel nolur sana hiç birşey yapmayacağım nolur kızım niye gittin?"bi yandan ağlamaya başladı...ilk defa bana kızım dedi...anneme yaklaştım ve annem birden sarıldı bana...bana kızım dedi ilk defa...Ben haylağa öylece duruyordum ellerimi annemin omzuna koydum ve durdum...

~anne...

~kızımm

~keşke daha önce bunu yapsaydın..."

(1 buçuk hafta sonra)

O günün üzerinden 1 buçuk hafta geçti ve ben herşeyi bir gülümsemeyle saklıyordum...kimse yok,Benim yanımda olan kimse yok...yalnızlık böyleymiş demek kuyuya düşmek gibi...ve annem haylağa aynıydı bunuda fark ettim...