Kahraman

Genç kız~...

"Dikkat bu benim yazdıyım kısa bir eserdir,kimseden çalınmamış kurgusu ve içeriyi tamamen bana aittir."

-Iki katlı küçük bir aile eviydi.Iki kişilik bir aile evi için yeterince rahat olan evinin ikinci katındaki iki kişilik odasında yine akşam vakti en sevdiyi yazara mahsus olan kitabdan okuyordu genç kız.

Bütün ülkede hatta dünyanın çeşitli yerlerinde bile tanınırdı o yazıçının eserleri.Bu yazar genç kızın küçüklüyünden beri kısa bir zamanda kahraman görüntüsüne bürünmüşdü.

Hep arzulamışdı genç kız,hep arzulamıştı küçük iki kişilik odasında küçük bir not defterine yazdıyı şiirlerin,hikayelerin,kısa çaplı eserlerinin okunmasını.

En azından kimse onu tanımasada eserlerinin tanınmasını çok istemişti genç kız.
En azından gelecekte bir gün.......evet en azından gelecekte bir gün bir kimseninse kahramanına çevrilmeyi çok istemişti şu kız.

Dediyim gibi bir gününün bir akşamı kız odasının ışıklarını açmış kahramının en sevdiyi kitabını okurken kızın annesi odaya dahil oldu.

Alnından öptü kızının ve yarın sabah erkenden işe gidiceyini haber verdi kızına.
Odadan ayrılmaya hazırlandı anne.Elini kapı koluna attı Anne.
Sonra...............

Sonra...............

Annenin en büyük kabusları birden hayat buldu o oda-da...
Bir eli ardı ardı kesilmeyecek şekilde gelen öksürüklerin akıttıyı kanlara engel olmak için ağzında, diyer eli ise ayakta sabit dura bilmek için kahramanı olan yazarın kitabıyla birlikte masayı tutuyordu genç kızın ancak nafile.

Anne hala odadaydı......
Arkasına bakmamak için içinde çok savaşlar verdi,.......Kızının o acı ve kanlı öksürüklerle boğuşmasını izlememek için içinde çok çırpındı anne ancak.....

........Nafileydi......

Genede içinde verdiyi savaşlarda kazanamadı anne.....

Arkasına döndü anne.........

Ane aarkasını dönüp kızının kanlı ağzı kanlı kiyafetleei ile yerde uzanan görüntüsünü görünce odada bir 'çıt' sesi duyuldu.Hatta sadece odada deyil o akşam sessizliyin çökdüyü her yerde duyuldu bu 'çıt' sesi......

Evet....Bu o annenin kırılmış kalbi ve ruhunun sesiydi.

Çarəsizcə ayakları artık onu taşıyamadıyı için kızının yorulmuş bedeninin yanına çömeldi ve kızının başını dizlerine koydu anne.

Genç kızın gözü hala onun elinde olan biraz kan bulaşmış kahramanının yazdıyı en sevdiyi kitabına seyirdi.
Sonraysa umud dolu bakışlarıyla annesine çönüp şunları söyledi :

"Anne sence benimde yazdıklarım aynı onunkiler gibi okunacakmı?...

Anne sence bir gün beni tanımasalarda benim yazdıklarımı hatırlayacaklarmı??........

A-anne sence bir gün bende onun gibi bir kimsenin kahramanı olacakmıyım???.................."

-hiç bir zaman solmayacak olan gülümsemesiyle annesine söyledi genç kız son sözlerini......

O gün,o gece,o odada anne öyle bir ah çektiki, bu ah eyer dağ olsaydı yerinden oynar...Eyer kasırga olsaydı yeri-göyü oynatırdı..

Unutmayın Sevgili dostlarım.Sessizliyin hükm sürdüyü bir gece göye bakın ve kulak verin.Belki sizde o annenin acı ahını duyarsınız bir gün ve yahuuda bir günün bir akşamı....Kim bilir???