-Merhaba,ben annesi yabancı olan ama kendisi bir Türk olan bir kızım. Annemi aldatan bir baba ve anne ile büyüdüm. Evet,doğru annemi aldatan... Ben küçüktüm,her zaman her vakit,zaman bulduklarında tartışıyorlardı. Böyle büyüdüm. Alışığım... Annem yabancı olduğu için baba tarafı her fırsat bulduklarında beni yani abimi ve beni annemden ayrı tutmayı çok severlerdi... Biz abimle annemizi özleyip acı çekerken,onlar bundan keyif alıyordu... Her zaman böyle yapıyorlardı. Benim sadece 5 yaşındayken psikolojimi bozdular,oysaki ben sadece mutlu olmak isteyen küçük bir kızdım...
Artık büyümüştüm,7 yaşındaydım. Annem ve babam ile İstanbul'da yaşıyorduk. Tabii, babam da annemi aldatmayı aksatmıyordu. Ben o küçücük yaşımla her şeyi tek tek
anlamıştım, ciddiyim... Onlar ben sadece bir kaç aylıkken boşanmıştı. Ben diğer çocuklara özenirdim, herkes okul çıkışı koşarak babasına sarılırken ben sadece annem geldimi acaba diye bakıp, aynı zamanda onları dolu gözlerle izlerdim...
Bende babamla öyle olmak isterdim, ama benim babam utanmadan annemi çocuklu kadınlarla aldatıp diğer çocuklarına istediklerini alıyordu... Ben İlkokulda dışlanıp kötülenirdim. 'Arkadaş' dediğim kişiler bile beni satıp hep arkamdan konuşurlardı. Ben buna alışmıştım ama hala kalbimi kırıyordu bunlar... Ben artık telefon kullanıyordum. Bağımlı olmuştum. Bir ara bir sınavdan arkadaşlarım ile birlikte sınavda kopya çekip hocaya yakalanmıştık. Tabii ki hepsi benim adımı söylemişti ve ben suçlu olmuştum. Ben arkadaşlarımı suçlayamıyordum, çünkü onları kaybetmekten korkuyordum. Bütün suçları üzerime alıyordum. İlkokulum böyle, zorluklarla geçti... Okulun yaz tatillerini herkes çok severken ben sevmiyordum. Çünkü yaz tatillerine gitmiyordum, çünkü annem gelmiyordu. Gelmemesinin sebebi; babaannemin anneme sanki köle yönetiyormuş gibi davranmasıydı. Bunların bende farkındaydım. Ama yapacak bir şeyim yoktu. O kadar yaşımla en fazla ne yapabilirdim ki... Yıllar geçti artık 9 yaşındaydım derslerimi iyi tutmaya çalışıyordum, fakat babamın annemi aldatma süreci hiçbir zaman bitmedi, bitmeyecekti de... 10 yaşıma girdiğim ilk zamanlar da babam denen adam başka bir ülkede çalışmak için Afrika'ya gitme kararı aldı. 6 ayda bir, yani yılda 2 kere bizi ziyarete geliyordu. Hatta bazen sadece 1 kere geliyordu ziyarete. Mutlu olmuştum. En azından; her gece yarısı balkonda sigara içip bütün evi kokutan, sinirini evdeki eşyalardan çıkarıp bazen en değerli eşyalarımızı kıran, ciddi anlamda katil olup insanları katletmeyi düşündüren, annemle her saniye kavga edip cam bardağı ona fırlatıp annemin bir yerini kanatan ve çocuk demeden önümüzde her şeyi yapan bir adamı yılda sadece 2 hatta 1 kere görecektik. Ama ne yazık ki hiçbir şey değişmedi. Babam annemi Afrika'da bile; paslı demirlerinden daha kara olan çocuklu kadınlarla aldatıyordu. Hatta bana almadığı kolyeyi, istediğim converse'yi, annemi aldattığı kadının kızına; anneme alması gereken yüzüğü ise o kadına almıştı. Kesinlikle iğrenç bir adamdı. Ben yıllarca bu adamın eziyetini çekmiştim işte. Annemi aldattığını bile bile sanki o acıyı kendi çekiyormuş gibi geceleri bara gidip bir ton bira içtikten sonra dertli olduğunu sanan, gece yarısı annemi görüntülü arayıp saçma sapan şeyler söyleyen, sanki hiç hatası yokmuş gibi bir de benimle konuşmaya çalışıp babalık yaptığını sanan, en istediğim şeyi annem aldattığı kadınların çocuklarına alan, hatasız ve suçsuz olduğunu düşünen; mal, mürainin teki olan bir babam vardı. Ama artık yok, asla da olmayacak, olamayacak.
...
Eğer üşenmezsem haftaya ya da yarın devam ederim ama eğer unutursam lütfen kusuruma bakmayın. Şimdilik görüşürüz!!(510 kelime🙊)
