Chiara
Ne kadar süre geçtiğini bilmezken zaman kavramımı yitirmiştim. Isabel ile görüştüğüm andan beri Christophe bana şiddet uygulamamıştı. Sadece kanımı içiyordu. En azından...
Şuan kendime aynada bakıyordum. Eski halime nazaran baya kilo vermiştim. Göz altlarım mor ve elmacık kemiklerim kendini baya belli ediyordu. Daha ne kadar burda kalıcaktım bilmiyorum ama içimden bir ses burdan kurtulsam bile hiç bir şeyin eskisi gibi olacağını söylemiyordu.
Daha fazla kendime bakmaya dayanamayarak odadan çıktım. Aşağıdaki sesleri duyduğumda kulak kabarttım.
"Abi daha ne kadar buna devam ediceksin. Katherine bunu duyarsa hiç iyi olmaz."
Valantin gelmişti. Ve bu Katherine denen kadın da kimdi.
"İşim bitmek üzere zaten sıkıntı çıkmaz. Chiara nın diğerlerinden bir farkı da yok ayrıca. Katherine öğrenmeden biter."
Gözlerim dolarken odaya yine girdim. Beni değersiz bir paçavra gibi atacaktı. Ondan hoşlanmıyorlum ama beni kullanıp atması...
Duyduğum ayak sesleri ile gözyaşlarımı sildim. Kapı açıldığında arkamı dönmedim.
"Selam güzelim." Nefesini ensemde hissettiğimde içim titredi. Cevap vermezken konuşmaya devam etti.
"Madem konuşmaya niyetin yok bir işe yara."
Aniden kucağına aldığında korku ile kalbim atmaya başladı. Tekli koltuğa oturduğunda kucağında oturuyordum. Rahatsızca kıpırdandığımda bu onu tahrik etmişcesine inledi.
"Sakin ol yaramaz kız."
Gözlerinin içine bakarken yalvarmadım. Çünkü hiç bir işe yaramıyordu. Saçlarımı sıyırdığında vakit kaybetmeden emmeye başladı.
2 gün sonra
Hava yeni yeni aydınlanırken pencereden dışarıyı izliyordum. Dün akşam Christophe eve gelmemişti.
"Umarım hiç gelmez" diyerek yatakta yerleştiğimde içimde amansız bir sıkıntı vardı. Umursamayarak gözlerimi kapattığımda aklıma gelen ile tekrar açtım. Tam şuan evde kimse yokken kaçmalıydım.
Yataktan hemen kalkarak dolaptan aldığım ceketi hızlı bir şekilde giydiğimde içeriyi kontrol ettikten sonra hızla koşarak evden çıktım. Mutluluktan bağırmak istesemde sonunda kaçmayı başarmıştım.
Ne kadar koştum bilmiyorum ama nefes nefese kalmıştım. Çok mutluydum. Sonunda başarmıştım. Eskisi gibi olamasam ne yapıp edip Isabel ile tekrar tüm zorluklara rağmen eskisi gibi olucaktık.
"Tanrım şuan rahibe bile olabilirim."
Dediğim şeye gülerken psikolojimin ne kadar kötü olduğu ve döndüğümde psikolog randevusu alacağımı not ettim. Çünkü hiç bir inancım yoktu.
Bir süre yürürken arkamda bir ses işittim. Korku ile arkama döndüğümde ise bir kadını fark ettim. Biraz olsun rahatlarken çok geçmeden gözlerini görmem ile korku tekrar vücudumu ele geçirdi.
"Kaçıcak yer mi arıyorsun Chiara." Sanki kötü bir şey yapmışım gibi kınayarak alayvari bir şekilde devam etti. "Nişanlanmın küçük oyuncağı demek sensin."
Duyduklarım ile katkası kesildim. Christophe'un nişanlısıydı... Katherine.
"Ben... ben kimsenin oyuncağı falan değilim. Uzak dur benden."
Gülümsemesi genişlerken "Bu insanlardaki özgüven beni çok eğlendiriyor." Derin bir iç çekerek devam etti. "Tanrım kokun çok baştan çıkarıcı. Merak ediyorum bu kokun ile mi nişanlımı baştan da çıkardın?"
