I Love My Bff • Arcen

1

Hava karanlikti, ay isiginin sarhos isiklari BKM binasina yansiyordu. Bina su an oldukca los ve sakindi, saate gec denilemezdi lâkin erken oldugu da soylenemezdi.

Binanin icindekiler oldukca genis ve modern olan salonda haftaya sergileyecekleri skec icin calisiyorlardi. Bu skecte Arif ve Cenan da vardi tabiki. Onlar olmazsa skecin tadi kalmazdi ki, bu her izleyici icin boyleydi.

Arif kendisini nedense cok rahat ve gevsek hissediyordu bu gece. Cenan icin rahat oldugu soylenemezdi fakat kotu de hissetmiyordu sonucta kendisini. Arifle aralarinda bir cekim oldugu bariz bir sekilde belli oluyordu, bunu herkes goruyordu fakat bu cekime bir ad koyamiyorlardi, bir bakima neyin icinde oldugunu bilmiyorlardı ve bu boyle surup gidiyordu.

Yapacaklari skece calisirken gozleri Emre ve Atakan'i buldu Cenan'in. Biraz yorgun gozukseler de yaptiklari calisma onlari mutlu ediyor gibiydi. Sonucta herkes yaptiklari isten zevk aliyordu. Gozleri bir kez daha yorgun gorunen ama rolune calisan Cemile'yi, Atakan'i ve Emre'yi buldu.
Cenan icten ice sadece Arif ile calismak istese de buna bir care bulamazdi, koskoca BKM'ye "Ben tek Arif ile calismak istiyorum" mu deseydi yani? arkadaslarini da sevmiyor degildi hani.

Arif'in gozleri Cenan'i buldu. Yaptiklari skec boyunca Cenan'a kacamak bakislar atsa da izleyicilerin bunu fark etmeyecegini umuyordu. Yani simdilik. Cenan'i suzerken onun dusunceli ve dalgin oldugunu fark etti. Cenan sanki birisi kendisini izliyormuscasina soyle bir silkelendi ve Arif'in kendisini suzdugunu gorunce dudaklarinin kosesi bundan zevk aliyormuscasina yukari kivrildi. Arif'in yanaklari pembelesti ve gozlerini Cenan'dan kacirdi, yaptigi ise odaklanmaya devam etti.

Cemile yapmacik bir sekilde kollarini one buktu, saskinca Atakan'a bakip "Ne yaptin sen boyle?" dedi. Elbette ki skec icin calisiyorlardi. Arif arkadaslarini cok sevdigini ve onlarla calismaktan hoslandigini biliyordu. Kendi kendine gulumsedi.

_________________________

Calismalari bitince, esyalarini toplamaya koyuldular. Cenan esyalarini toplarken ceketini giydi ve goz ucuyla Arif'i izlemeye basladi. Arif'ten uzun zamandir hoslaniyordu fakat acilacak cesareti kendinde bulamiyordu bir turlu. Arif'i kaybetmekten korkuyordu. Gozlerini yorgunca kirpistirdi ve isikta parlayan kahverengi saclarini kiristirdi biraz, Arif'i izlemeye devam etti.

Arif de acikca Cenan'dan hoslaniyordu fakat Cenan'in davranislari ne kadar ondan hoslandigini gosterse de emin olamiyordu, deri ceketini giyerken gozleri minik toplulugun icinde Cenan'i aradi ve onun da kendisini izledigini farkedince gulumsedi.
Yanina dogru yurudu, oldukca sirnasikti ve bu Cenan'in icindeki alevi daha da harmanliyordu.

"Naber? Biraz dalgin gorunuyorsun."

Cenan sikilganlikla isaret ve bas parmagiyla burun kemerini sikti, gulumsedi "Bu gece biraz yoruldum sanirim, emin degilim."
Arif gulumsedi. Arif'in bu kadar sirnasik olmasi kediyi andiriyordu Cenan'a gore, ve Arif'i bir bakimdan da seksi buluyordu.

Uzun bir sessizlik oldu, bir sure sadece birbirlerini izlediler ve bu sure icinde Cenan Arif'in yeni cikmis hafif siyah sakallarina ve dagilmis siyah saclarina bakti, kendisine zevk ve istekle bakan o kahverengi gozlere. Sanki yuzunun her bir santimetresini ezberlemek istermiscesine. Yuzunun her bir santimetresini opmek istedigi dogruydu fakat bunu kendi icinde duslemek bile Cenan'a utanc veriyordu.

Bu sessizligin ardindan Arif'in "Hadi gel, gidelim" diyen sesini duydu Cenan. Kendine geldi ve silkindi. Geride kalmislardi, o buyulu bakisma birkac dakikayi bulmustu sonucta.

Yan yana yuruduler, binadan ciktiklarinda ise yollari ayriliyordu Cenanla Arif'in. Oysaki ikisi de hic ayrilmak istemiyordu birbirlerinden, hep zaman gecirmek istiyorlardi. Arif'in evi yakin oldugu icin gitmek kolay olacakti, Cenan'in evi ise biraz uzakti.

Sokaktaki lambalar ikisini de yeterince aydinlatiyordu, gece olmustu ve yildizlarin parlak isigi Arif'e cesaret verdi. Arif durdu ve Cenan'a bakti. "Cenan," diye seslendi uzun zamandir asik olan adama. Cenan da Arif'e sorgularcasina bakti.
Arif'in siyah parlak daginik saclari dikkatini fazlasiyla dagitiyordu zaten.

"Sey," diye mirin kirin etti Arif. Soluklandi. Suan yapacagi sey oldukca cesaret gerektiriyordu ve bunu soylemek garip kacacakti belki de.

"Bu gece senin evinde kalabilir miyim?" Cenan'in gozleri irilesti (irilesen tek sey gozleri degildi) ve agzi hafif bir "o" seklini aldi. Tabii ki de istiyordu! Bunun sorusu mu olurdu? Ozellikle bu sorudan sonra Arif'in sirnasik hareketleri ve daginik siyah saclari onu oldugundan daha fazla kiskirtiyordu.

"T-tabii." Cenan ve Arif bu gece cok seyler degisecegini icten ice seziyordu.

Cenan tereddut bile etmemisti bunu derken, kontrolluydu ve bir o kadar da kontrolsuzdu. Kendini cok garip hissediyordu ve eli kolu baglanmisti sanki, tam olarak ne yapacagini bilemiyordu. Arif'in neden kendi evinde degil de onun evinde kalacagini sorma gafletinde bulunmamisti, sormak da istemiyordu gerci. Hem Arif'in evi daha yakindi olduklari yere de, neyse.

Cenan elini yavasca ve istekli bir sekilde elini Arif'e dokundurunca Arif sasirsa da Cenan'in beklentisini karsiladi, elini siki siki kavradi Cenan'in.

Araba yerine yurumeyi tercih etmislerdi, hem Cenan'in evi o kadar uzak degildi hem de sessizce birbirlerinin temaslarini istiyorlardi, kim bilir. Bugulu karamsar bulutlar ve siritan ay havayi cepecevre sarmisti, puslu ve gevsek bir geceydi su an ve el ele Cenan'in evine yururken ikisi de konusmuyordu, sanki bu sessizligi ikisi de bozmak istemiyor gibiydi. Cenan'in avuc ici terlemeye basladiginda yutkundu. Arif bu duruma kikirdadi ve cocukca bir gulumsemeyle daha bir sokuldu Cenan'a.

Bu gece onlara kucak aciyordu sanki.