Uncle George (ANG PAGBABALIK)

5. Ang Lihim Namin ni Kuya

"Huy, Migs!"

Hindi ko namalayan na kanina pa pala ako nakatulala. Kanina pa salita ng salita si Kuya sa tabi ko, pero wala akong naintindihan kahit na isa.

Okupado kasi ng utak ko ang pangi-snob sa akin ni Uncle ngayon.

Hindi ko alam kung nagseselos ba siya kay Kuya o dahil hindi ko siya napagbigyan kagabi. Ewan. Pwede naman niya akong tirahin kung gugustuhin niya. Siya lang itong nag-aalala. Handa naman ako.

At saka, bakit siya magseselos kay Kuya? Natural lang naman na sabik ako sa kanya. Dalawang taon kaming hindi nagkita.

"A-ah, ano ulit 'yun?" Tanong ko habang kamot ang ulo.

Nginisian ako ni Kuya. "Sabi ko, miss mo na ba ito?" Ulit niya sabay turo sa shorts nito kaya napadako rin ang tingin ko roon.

Hindi na ako sumagot sa kanya. Bigla ko nalang dinakma ang burat nito na hindi pa ganoong matigas at nagtatago pa sa loob ng suot nitong shorts.

"Tinatanong pa ba 'yan, Kuya? Syempre, oo." Ngumiti ako sa kanya habang hinihimas himas ko ang burat nito sa loob ng shorts niya.

Ngumiti sa akin si Kuya. "Miss ka na rin niyan, bunso. Miss niya na ang bunganga mo."

College student noon si Kuya Nelson nang unang may mangyari sa amin. Ako naman ay nasa elementarya palang noon.

Tanda ko, umuwing umiiyak noon si Kuya. Patulog na ako nang maulinigan ko siyang pumasok sa kwarto namin. Gusto ko kasing katabi lagi si Kuya noon kaya sa kwarto niya ako natutulog.

Humiga si Kuya sa kama na panay ang hikbi. Kaya bumangon ako para estimahin siya.

"Kuya, bakit ka umiiyak?"

Bumangon si Kuya mula sa pagkakadapa at humarap sa akin na mugto ang mata. Pinunasan muna nito ang luha sa mata niya bago nagsalita. "W-wala na kami ni Ate Lorin mo, b-bunso." Sagot nito at muli na namang napahagulgol.

Sa totoo lang noong mga panahon na iyon, inis na inis ako sa kasintahan niya na si Lorin. Maarte kasi 'yon at laging inaaway ang Kuya ko. Pero ito namang si Kuya, laging nagpapasensya. Mahal niya raw kasi si Lorin.

Pero ako, lihim akong natuwa noon dahil sa wakas ay hiwalay na rin sila.

Umusog ako ng kaunti kay Kuya Nelson at niyakap siya. "Kuya ko, huwag ka ng umiyak. Okay lang po iyan. Makakahanap ka pa ng mas better."

Tumugon naman sa yakap ko si Kuya. "Ang bata mo pa para sa ganyan. Pero, sana nga bunso."

Matagal din kaming magkayakap ni Kuya. Tinatapik tapik pa nito ang hita ko. Si Kuya ay tumigil na rin sa pag-iyak.

Yumakap pa ako sa kanya ng mahigpit. Ramdam ko ang paghinga nito sa ulo ko. Amoy amoy ko ang kakaibang aroma ng katawan ni Kuya. Naglalaban ang ginagamit niyang pabango at pawis. Damang dama ko ang katigasan ng burat ni Kuya noon na dumadampi sa maliit kong tyan.

"K-kuya, ano 'yung parang matigas na malaking nararamdaman ko sa tyan ko." Inosente kong tanong.

Pero noong mga panahon na iyon, alam ko na kung ano ang tinutukoy ko. Noon palang ay nakita ko na iyon sa Tatay namin nung isang beses kaming magpunta sa sapa.

Gusto ko lang ding kumpirmahin noon kung kagaya ba ng kay Papa ang sa Kuya ko.

Tumingala ako kay Kuya upang makita ang mukha nito habang sinasagot ang tanong ko. "Burat iyan, bunso. Favorite ng Ate Lorin mo." Sagot naman nito na nakangisi.

Alam ko nang mga panahong iyon na isa akong bakla. Tanggap naman ako ni Kuya kahit na bakla ako. Walang kaso sa kanya iyon.

"Pwedeng patingin?"