İnsan dediğin ağlamaz mı sizce,
Dökmez mi içini bağırarak,Ağlayarak?
Haykırır öylece içinden geçirdiğini,
Hiç düşünmez karşıdakini.
İnsan dediğin çığlık atamaz mı sizce,
Kırıldığında yada üzüldüğünde.
Sinirlendiğinde kırmaz mı karşıdakini?
Tutamaz kendini, hiçe sayar duyguları.
Ya kendisini ya karşısındakileri bitirir,
Öldürür oracıkta, haksızda olsa.
Öldürdüğü ya Mutluluğudur yada bedeni.
Kendine gelince çığlıklar atar içerisinde.
Bu çığlıklar ya acıdandır yada özlemden.
Özlem ve acı aynı kapıya çıkar aslında.
İkiside kalbe vurur zamanla.
Özlem giderilebilirse tatlıdır değilse öldürür insanı.
Acı adındanda anlaşıldığı gibidir;Acı.
Acı çekince içi kanar insanın,
Bedeni görünmeyen yaralarla kaplıdır.
Ağızını açsa, görünmesede hissedilen acı çıkar ortaya.
Nefes alacak güç kalmaz insanda.
Oysa herkes öldürürdü sevdiğini,
Bazı aşklar acıyla biterdi.
Bazı aşklar ise mutlulukla.
Bizim aşkımız mutlu olsakta bitmemeliydi.
Merak ediyorum bazen,
Neden öldürdün beni?
Bedenim hala ayakta ama ruhum?
O, o gün düştü yere. kalkamadı bir daha ayağa.
Çığlıklar attı ruhum,
Duyup yardıma gelen olmadı hiç.
Bir hiç uğurunaydı yaptıklarım,
Farkına varınca son darbeyi alan ruhum, oracıkta uçup gitti sonsuzluğa.
Son kez iç çekmiştim gökyüzüne karşı,
Ağlamak, istesemde yapamadığım bir şeydi.
Son kez döktüm içimi sessizce.
Kimse duymadı haykırışlarımı.
