အတန်းထဲကို ၀င်မယ် ပြင်တော့ လှမ်းဆွဲပြီး
ထွက်သွားသည့်လူကြောင့် ချွမ်းရွေ့ ဟာ ယက်ကန်ယက်ကန်ပါသွားသည်။
လူရှင်းသည့်နေရာကိုရောက်တော့ လွှတ်ပေးသည်။
လွယ်ထားသည့် အိတ်နဲ့ ဝူဟွန်း ပိတ်ရိုက်တော့
သကောင့်သားက ရယ်ပြလာသည်။
"သေကုန်တော့မယ် ဘာလို့ အတင်းဆွဲလာတာလဲ"
ဟိုကြည့် ဒီကြည့်လုပ်နေသည့် ကောင် ကြောင့်
ချွမ်းရွေ့ဟာ မယုံသင်္ကာ။
"အတန်းပြေးရအောင်"
"မပြေးဘူး၊ဒီနေ့မှ ကျောင်းပြန်ဖွင့်တယ်
ဒီနေ့ပြေးတယ်ဆိုတာမဖြစ်သင့်ဘူး မနက်ဖြန်လောက်ဆိုရင်ရော"
"လုပ်စမ်းပါကွာ ပြန်ဖွင့်တဲ့ရက် ဘယ်သူမှ
မတက်တာမင်းသိသားနဲ့ ၊အဟမ်း ဟမ်း
ငါ မမ နဲ့ ပြန်အဆင်ပြေသွားပြီ ဟား ဟား"
"သြော်"
ချွမ်းရွေ့သည် လောကကြီးကို အမှန်ပင် စိတ်ကုန်သွားတော့သည်။ ဒီ နွားလောင်းဥဿဖ နဲ့လည်း
အပေါင်းသင်းဆက်မလုပ်ချင်တော့။
***
အတန်းပြေးချင်သူနဲ့ အတန်းမတက်ချင်သူတို့၏ ခရီးလမ်းသည် ဖြောင့်ဖြောင့်ဖြူးဖြူး သာသာယာယာ။
"မမ နဲ့ မုန့်သွားစားမယ်၊အရင် ပန််းစည်းသွား၀ယ်မယ်"
"ဒါဆို ငါကရော ဘာလိုက်လုပ်ရမှာလဲ"
"မင်းကလည်း မုန့်၀ယ်ကျွေးမယ်လေကွာ၊
တစ်ယောက်တည်းဆို အားငယ်တယ် မင်းပါတော့ ပျော်စရာကောင်းတာပေါ့"
ချွမ်းရွေ့သည် ဘတ်စ်ကား ပြတင်းပေါက်ကတဆင့် အပြင်ကိုသာ ငေးနေတော့သည်။
အားငယ်နေတာ ငါပါကွာ၊ စိတ်အားလည်းငယ်တယ်၊ လူအားလည်းငယ်တယ်၊ ရည်းစားမရှိတော့
မျက်နှာပါ ငယ်ရသေးတယ်။
ဘေးနားက တတောက်တောက်သံကြားမှာ
ချွမ်းရွေ့ ဖုန်းထုတ်ပြီး မနေ့ညက app ကို
ထုတ်ကြည့်ဖို့သတိရသည်။
မနက်ကတည်းက လုံးလည်ချာပတ်ရိုက်နေတာနဲ့
ဖုန်းတောင်မကြည့်အား။ဘာကိစ္စမှာတော့
အထွေထွေထူးထူးမရှိပါဘူး။၀တ်မယ့်
အင်္ကျီရှာနေတာနဲ့ လုံးလည်ချာပတ်ရိုက်နေတာ။
