"ဟဲ့ !လကာၤဦး နင္ ထစမ္းအခု"
"ၾကည့္စမ္း ေသေနလိုက္တာ ပုပ္ေတာ့မွာ..ဟဲ့အေကာင္"
ည ၁ နာရီထိုးေလာက္မွအိပ္ထားရသည့္လကာၤတစ္ေယာက္ နားထဲ ဆိုးဝါးလွသည့္အေဒၚျဖစ္သူ ေဒၚခင္ေစာ၏ဆူညံသံေၾကာင့္ ေခါင္းကိုတဗ်င္းဗ်င္းကုပ္ပီး ထ ထိုင္လိုက္ရေတာ့သည္..ဘာေတြခိုင္းအံုးမည္မသိ ဟူး..
"ဟဲ့ ႏိုးရင္လည္း အျမန္ထၿပီး င့သမီးအတြက္မနက္စာသြားဝယ္ေပးစမ္း!အလကား! ဆန္ကုန္ေျမေလးေကာင္ "
" ေဒၚေလး ပိုက္ဆံေကာ မနက္စာဝယ္ဖို႔က"
" ဟိုေန႔က ေစ်းသံုးဖို႔ပိုက္ဆံေကာ.. ကုႏ္ုၿပီလားဟဲ့.နင္ဘလိုေတြသံုးေနတာလည္း"
"ဟုတ္ သားေစ်းသံုးလိုက္တာကုန္သြားၿပီေဒၚေလး.. ဟို ပိုက္ဆံကတစ္ေသာင္းတည္းဆိုေတာ့ေလ.."
" တိတ္စမ္း! နင့္ဟာနင္ဘလိုသံုးသံုး ငါမသိခ်င္ဘူး ခေဏနငါ့သမီး ႏိုးေတာ့မွာ ပိုက္ဆံကိုငါလည္းထပ္မေပးႏိုင္ဘူး..နင့္ဟာနင္ရတဲ့နည္းနဲ႔႐ွာၿပီး အခ်ိန္မွီေအာင္ျပန္လာခဲ့ မမွီလို႔ကေတာ့အိမ္ေပၚကေခါင္းနဲ႔ဆင္းရၿပီမွတ္ "
"ဒါေပမဲ့..သားမွာပိုက္ဆံမရိွ..
"မသြားေသးဘူးလား နင္!ငါလုပ္ရင္နာေတာ့မယ္ေနာ နင္ေတာ့ ၾသား!အခု ကႏြဲ႔ကလ်နဲ႔ ..ေယာက်ာၤးျဖစ္ပီးသြက္သြက္လက္လက္က္ုမရိွဘူး
အေမလး ေမာတယ္နင္နဲ႔ ...ျမန္ျမန္သြားစမ္းပါဟယ္"
လကာၤသက္ျပင္းဖြဖြခ်ၿပီးထိုတစ္ထပ္တိုက္အိမ္ေ႐ွ႕ေလးမွထြက္လာလိုက္ေတာ့သည္။ေျပာေနေတာ့ေကာဘာထူးမွာ ..
အဲအစား သူ၏ထိုေန႔မနက္စာအငတ္ခံလိုက္ရမည္သာ။ ညေနတိုင္း ၂ နာရီေလာက္ပန္းထြက္ေရာင္းၿပီးသူကုပ္ျခစ္စုထားတဲ့ အေႂကြေလးေတြပဲ့ထုတ္သံုးရတာေပါ့.. ဘဝႀကီးကသူတစ္ေယာက္တည္းမ်ားကြက္ၿပီးဆိုးဝါးေနသလားေလဟုပင္ရင္ေမာစြာေတြးမိလိုက္ေလသည္။ထိုသို႔ေတြးရင္းေငးရင္း လမ္းေလ်ွာက္လာတုန္း လကၹက္ရည္ဆိုင္ရိွရာ ကားလမ္းတစ္ဖက္သို႔အျဖတ္..
"တီ.................အား! ေသပါၿပီ"
."ေဟ့ ေဟ့ ! ဒီမြာ ငါ မင့္ကိုမထိဘူးေနာ္ Drama ေတြေတာ့လာမခင္းျပနဲ႔ ေကာင္ေလး"
