Our first meet
ဒီဇာတ္လမ္းေလးက ဒီဇင္ဘာလ ၈ ရက္ေန႔ေသာၾကာေန႔မွာ စတင္တယ္။
ျမဴႏွင္းေလးမ်ားတဖြဖြဲက်ဆင္းေနၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကအရာအားလုံးဟာ ႏွင္းျဖဴျဖဴေလးေတြနဲ႔ဖုံးလႊမ္းလို႔ေနပါတယ္။
အိမ္ေရွ႕တံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ေရခဲ႐ိုက္သလို ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ေလေတြက ရင္ထဲစိမ့္ဝင္သြားသလိုပဲ။
အေႏြးထည္ေတြ အထပ္ထပ္ဝတ္ထားလဲ မေႏြးေထြးႏိုင္။
ဒီႏွစ္ေဆာင္းက ခါတိုင္းထက္ပိုေအးေနသလိုပဲ။
ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေဘးတေစာင္းလြယ္ရင္း ဖိနပ္ႀကိဳးေတြကိုေသခ်ာစီးေႏွာင္လိုက္သည္။
'ေဆာင္ဟြန္း ေက်ာင္းသြားေတာ့မို႔လား'
'ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး'
အိမ္ေရွ႕မ်က္ေစာင္းထိုးက ဦးေလးႀကီးက မနက္တိုင္း ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးရင္ သူ႔အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္သြားၿပီး တေနကုန္ အိမ္ထဲမွာပဲ တီဗြီၾကည့္တယ္။
သူ႔ရဲ႕မနက္ေစာေစာတာဝန္က လမ္းပိတ္ေနတဲ့ ဆီးႏွင္းေတြကို ေကာ္ျပားနဲ႔ ေကာ္ၿပီး လမ္းရွင္းဖို႔ပါပဲ။
ေဆာင္ဟြန္းေက်ာင္းက ေဝးေတာ့ ေန႔တိုင္း ရထားနဲ႔ တစ္နာရီနီးပါးစီးရတယ္။ အဲ့ဒါမနက္တိုင္းပဲ ညေနဘက္ကိုေတာ့ ဘတ္စ္ကားမွီရင္စီးေပါ့၊ မမီရင္ေတာ့ ေနာက္ဆုံး ေျမေအာက္ရထားကို ေစာင့္ရတယ္။
မနက္ ၆ နာရီ။
ရထားတြဲတိုင္းမွာခုံအလြတ္ေတြခ်ည္းပဲ။ ခရီးသည္လဲသိပ္မပါ..ၾကည့္ရတာ ဒီတခါလဲ အိမ္ျပန္ဖို႔သူငယ္ခ်င္းအေဖာ္မရျပန္ဘူးတူပါရဲ႕။
ေဆာင္ဟြန္းစိတ္ထဲ ဘာရယ္မဟုတ္ လႈိက္ခနဲ ဝမ္းနည္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့အိမ္ကအေမ့ကို အျပစ္တင္လိုက္တယ္။
အေမဘာေၾကာင့္မ်ား ေက်ာင္းနဲ႔ေဝးတဲ့ အိမ္ကို ငွါးရတာလဲ။ အခုေတာ့ အရင္ႏွစ္ေတြကလိုပဲ ေဆာင္ဟြန္းရဲ႕ တႏွစ္တာက အေဖာ္မရွိ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ျပန္ၿပီတူတယ္။
ရထားတြဲေနာက္တခန္းဆီ ကူးလူးလိုက္ေတာ့ အဲ့ဘက္အတြဲမွာ လူအနည္းငယ္ေနရာျခားထိုင္ေနၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လို ယူနီေဖာင္း ဝတ္ထားတဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တယ္။
