𝙜𝙤𝙤𝙙 𝙙𝙞𝙨𝙚𝙖𝙨𝙚 | 𝗷𝗮𝘆𝗸𝗲

sometimes

Jay

"İlaç istemiyorum."

Doktor elindeki kalemi sakince bırakıp bana baktı.

"Neden?"

"İyiyim ben."

Kalemi tekrar eline alıp reçeteyi yazmaya başlayınca derin bir nefes aldım.

"İstemiyorum dedim."

"Semptomlarını en aza düşürmüşken, ilaçlarını bırakırsan neler olur benim söylememe gerek yok heralde?"

"Jace bana yardımcı oluyor. Bir daha kötüleşeceğimi düşünmüyorum."

Kalemini bırakıp reçeteyi uzattığında kaşlarımı çatıp elindekini aldım.

"Ne kadar daha içeceğim peki?"

"Jay."

Uyarır bir sesle söylediğinde kafamı sallayıp hızlıca kalktım ve Jace ile birlikte odadan çıktım.

"Bazen acaba dinlemesen falan mı diyorum. Reçeteyi çıkarken çöpe atsan ne olabilir ki?"

"Kendimi kandırmayı sevmiyorum."

"Seviyorsun."

"Seviyorum."

Koridorda yürürken insanlar yine bana bakıyordu. Tabii kendi kendinde konuşan bir aptal dışarıdan ne kadar sağlıklı gözükebilir ki?

"Aptal değiliz, hastayız."

"Ben hastayım sen değil."

"Beni senden başkası görmüyor. Biz hastayız."

"Biz hastayız."

"Aptal gibi tekrar etmesene."

"Aptalım işte uzatma."

"Kabul edişlerin bazen zevk veriyor ama bazen çok sıkıcı."

Cevap vermeden yürümeye devam ettim.  Hastaneden çıktıktan sonra bahçedeki bir banka oturdum. Jace de yanıma geçince bir süre öylece insanları izlemeyi tercih ettim. Ama daha çok onlar beni izliyor gibiydi. Belki de izlemiyorlardı.

"Çelişme."

"Çelişmiyorum."

"Çelişiyorsun Jongseong."

"Adım Jay."

"Kes sesini."

"Tamam."

Jace benim... Nasıl desem, hayali arkadaşım? Sanırım. Bu garip durumu kabul ettim edeli biraz garip geliyor, söylemek ve düşünmek. Hasta olduğumu tam olarak anlayıp tamamen kendime kabul ettirdiğimde belki gider sanmıştım. Ama o gitmedi ve benimle kaldı. Tabii bir tek o değil. Başkaları da vardı benimle olan. 2 iyi, 2 kötü dostum vardı aslında. Kötü olanlar bazen birden gelir ve beni delirtirlerdi. İyi olanları ise sürekli yanımda tutmaya çalışırdım. Jace benim için iyi olanlardandı. Atışsam da yaşam kaynağımdı.

Aslında o benim geçmişten unuttuğum bir arkadaşımdı. Hastalığımdan sonra gelip beni bulmuştu. Şimdi ise hiç bırakmıyordu. Bırakmaması iyi mi yoksa kötü mü tam olarak anlayamasam da burdaydı işte.

Diğerlerine gelirsek, aslında onların ismini pek düşünerek koymadım. Diğer iyi olanın adı Çiçek benim için. Bana görünmez ama hep kafamın içindedir. Kötü olanlar ise Bulut ile Kasırga. Dediğim gibi fazla düşünülmüş isimler değil. Sadece onları ilk duyduğumda aklıma gelen ve bana hissettirdikleri şekilde bu isim etiketlerini onlara yapıştırdım. Kendilerinden pek bahsetmek istemiyorum. Düşününce bile bütün kaygılarım bütün vücuduma işler gibi etkiliyordu beni çünkü.