Hayat elbette kolay bir bulmaca değildir. Hayatın zorlukları fazladır.Kimi zaman insanlar pes eder. Çünkü zorluklara alışamamıştır. Aslında bu kötü bir düşüncedir. Belki pes etmese o zorluğu yenecekti belkide. Bazen insan, zoru denemelidir.
Odada bir sağa, bir sola gidip geliyordum. Kafayı yiyecektim o adamın söyledikleri halâ aklımdan çıkmıyordu.
O adam bana neden öyle davrandı ? İsmimi nereden biliyordu?
Artık burada durmaktan,beklemekten sıkıkmıştım. Bu odada daha fazla kalırsam delireceğimi biliyordum.Kapının yanına gidip,kapıyı zorlamaya başladım. Kapı kilitliydi belki bir ihtimal açılır diye kapıyı hem ittiriyor, hem de zorluyordum.
"Şu siktiğimin kapısını açın" ağzımdan durmadan küfür savuruyordum.
Kimse yok muydu evde ? Tek miydim ?
Boşuna kapıyı zorlamaya gerek yoktu kapı kilitliydi. Odanın içinde gezindim. Odanın içinde camı görünce sırıtmıştım.
Mutluluktan ağlayacaktım.
Camın kilitli olup olmadığını anlamak için yakınlaştım ve camın kulubunu tuttum. Camın kulubunu kendime doğru çektim ve camı açtım. Cam kilitli değildi.
Bu da benim yüzümü güldürdü tabi.
Hiç düşünmeden buradan atlayacaktım. Cama çıkıp ayaklarımı sallandırdım. Fazla yüksek değildi en az iki kat vardı.
Evden fazla kaçtığım için alışkındım zorlanmayacaktım.Kendimi hazır hissediyordum,Atlayacaktım. Nefesimi tutup,kendimi aşağı bıraktım. Yere düşmüştüm. Canımın acımasıyla bağırmıştım.
Kurtulmuştum.Kurtulduğum için mutluydum çünkü kaçmıştım başardığımı hissediyordum.
Ormana doğru koşuyordum. Burası çok ıssızdı az da olsa tırsmıştım. Fazla koşmaktan yorulmuştum. Dinlenmek için ağacın orda durdum, ağacı tutup nefesimi düzenlemeye çalıştım. Çok geçmeden nefesimi düzenlemeye çalıştım. Çok geçmeden nefesimi düzenledim ve yola koyuldum.
Bir andan yürürken, bir andan da etrafımı inceliyordum. Sadece kendi ayak seslerimi duyuyordum. Etrafımı incelemeye devam ederken ileride olan bir kulübe görmüştüm.
Belki de yardım edecek biri vardır.
Kulübeye doğru ilerledim. Klübenin dışı fazla eskiydi. Merdivenleri gıcırdıyordu ve bu da fazla ürkütücüydü. Ama cesaretimi toplayıp, o eve giricektim. Belki de yardımcı olabilecek birileri vardı.
Hadi Ahu korkma kızım sen güçlüsün, kimseye kendini ezdirmezsin.
Cesaretimi topladım ve gıcırdayan merdivenlerden ilerledim ve kapıya vurdum içeride biri varsa açar diye.
"Kimse var mı ?" diyerek kapıya vurmaya devam ettim.
Anlaşılan evin içinde kimse yoktu. Son kez kapıya vurduğumda kapı aralanmıştı. Başta korkmuştum ama merak ediyordum.
Fazla merak iyi değildir Ahu.
Aralanan kapıyı iyice açıp içeri girdim. Kimsenin olmadığı belliydi. Duvarlarda örümcek ağları vardı. Zemindeki tozlar, kapının açılmasıyla havaya kalkmıştı. Kalkan tozlar öksürmeme neden olmuştu.
Kulübenin içinde üç tane oda vardı. Bütün odaları gezmiştim. Ta ki yerde fotoğrad bulana kadardı. Eğilip yerdeki fotoğraf almıştım. Fotoğrafra iki tane genç vardı. Biri erkek,biri ise kızdı. Fotoğrafta,birbirlerine sarılmıştılar. Erkek olan kızın saçlarını kokluyor ve öpüyordu. Anlaşılan o ki sevgililerdi. Fakat bi gariplik vardı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
𝘚𝘢𝘱𝘭𝘢𝘯𝘵𝚤𝘭𝚤 𝘈𝖈𝛊
RomanceHer zaman ki gibi yürüyordu sokak arasında.Kim bilir,neler olucağını ? Bir patron tarafından esir,tutsak tutacağını nereden bilebilirdi ki ? Her zamanki gibi yürüyordu sokaklarda.Ta ki bir çığlık,bir silah sesi duyana kadardı her şey.Merakın...
