Benim ruhum bir serzenişten ibaret'

sen beni yıkımdan kurtaran ölüm, ben senin mezar başı çiçeğin

...

Lakin dudaklarımda yer edinen tebessüm bir hasret sana,
Esen rüzgârın bıraktığı o soluk bile yasak bana.
Senin sokağın ve senin isminin kazılı olduğu duvardayım.
Diyorum ki kendime,
"Ne haddime? Ne haddime ki seni sevebilecek kadar düşük görmek, ben yalnız hayranlık duyabilirim."

Lakin dudaklar yalan fısıldıyor,
Benimki aşkın ötesi varsayılıyor.
Sen bir "memnun oldum"'a gülüyorsun,
Ben bir sana ölüyorum.

"Evin nerede?" Dediğin vakit anımsar gibi oldum evimi,
Lakin yanımda sen isen taş yığını bir mâbed yeri.
"Yer yön duygum pek yok." Diyorum,
Ve sonra devam ediyorum içimden;
"Ama sana gidiyorsam, muhakkak ki doğru yoldayım."

"O zaman kaybolursun." Dediğin vakit omuz silkiyorum. "Açıkçası..." Ellerim heyecandan titriyor ve gözlerim doluyor, lakin sen bunu soğuk havadan zannediyorsun. "Açıkçası zaten pek eve uğradığım yok, sanırım bu durumda sokaklar evim oluyor."

"Sokaklar..."

"Sokaklar." Diyorum, ve tamamlıyorum. "Sokaklar benim evim."

Sonra yanıma oturuyorsun ve ceketini çıkarıp üzerime örtüyorsun. "O zaman ben de bir şair gözüyle bakayım bu gece sokaklara, belki o zaman görürüm senin gözlerindekileri."

Sen hiç, kendini benim gözümden göremeyeceksin.

_

Öyle ki bir portenin yarısını kan varsayıyorum,
Bencillikle iç çeker gibi seviyorum seni,
Bir tek ben sevebilirmiş gibi;
Bir tek ben böyle nahif, böyle nazik...

-Bir tek ben severim seni;
Yaşam uğrunda, ölüm gibi.

...

M.J'

Okuyan olursa soylesin bosuna haziyormusum gibi hissediyorum
Manyagimben