Er was eens een moeder die drie dochters had die ze niet kon uitstaan. De oudste was dat beu en zei: 'Moeder, ik trek de wereld in om mijn geluk te zoeken.' De moeder antwoordde: 'Dan wens ik dat het straatstenen regent als ge op pad zijt.' Het meisje stoorde zich daar niet aan en ging op weg.
Toen ze een tijd gelopen had, werd de hemel zwart. Eerst viel er een beetje regen, maar daarna regende het steeds harder. Uiteindelijk viel er een dichte regen van straatstenen uit de lucht. Het meisje rende en ging schuilen onder het vooruitstekende dak van een prachtig huis. Toen ze daar een tijdje stond, hoorde ze een stem roepen: 'Wie staat daar onder mijn Tikketakkedakske?' 'Ik ben het, mijnheer,' antwoordde het meisje. De stem sprak: 'Kom toch binnen, kind.' 'Ik ben te bang,' antwoordde het meisje. 'Kom toch binnen zonder vrees,' sprak de stem weer.
Het meisje ging naar binnen en kwam in een prachtige kamer. Daar zat het manneke. Hij vroeg: 'Wat wilt ge: rode of witte wijn?' 'Rode wijn,' antwoordde het meisje. Want ze wist niet dat rode wijn bloed betekende, en witte wijn etter. Toen vroeg het manneke verder: 'Wat wilt ge: dat ik uw kop op een blok afhak, of dat ik u tussen twee deuren plet?' 'Dan wil ik liever mijn kop op een blok afgehakt hebben,' antwoordde het meisje. Het manneke pakte haar en kapte haar met één enkele slag van zijn bijl de kop af.
Toen het meisje niet terugkeerde, zei de tweede zuster: 'Moeder, nu trek ik de wereld in om mijn geluk te zoeken. 'De moeder antwoordde: 'Dan wens ik dat het emmers regent als ge op pad zijt.' Het meisje stoorde zich daar niet aan en ging op weg. Toen ze enkele schreden gedaan had, begon het te regenen. Het regende emmers, grote en kleine, lichte en zware. Het meisje rende en ging schuilen onder het vooruitstekende dak van een prachtig huis. De stem liet zich nogmaals horen: 'Wie staat daar onder mijn Tikketakkedakske?' 'Dat ben ik,' antwoordde het meisje. De stem sprak: 'Kom dan toch binnen, kind.' 'Ik ben te bang,' antwoordde het meisje. Maar de stem zei: 'Kom toch binnen zonder vrees.'
Daar ging het meisje naar binnen, kwam in een prachtige kamer en trof er hetzelfde manneke dat vroeg: 'Wat wilt ge, rode of witte wijn? ''Rode wijn,' antwoordde het meisje. Want ze wist niet dat rode wijn bloed betekende. Toen vroeg het manneke verder: 'Wat wilt ge, dat ik uw kop op een blok afhak, of dat ik u tussen twee deuren plet?' 'Dan wil ik liever mijn kop op een blok afgehakt hebben,' antwoordde het meisje. En het manneke sloeg haar met zijn bijl de kop af.
Toen de tweede zuster niet terugkeerde, zei de jongste: 'Moeder, nu trek ik de wereld in om mijn geluk te zoeken. 'De moeder antwoordde: 'Dan wens ik dat het straatstenen regent zo gauw ge op pad zijt.'Het meisje trok zich daar niets van aan en ging op weg.Toen ze een tijd gelopen had, regende het straatstenen uit de lucht. Het meisje ging schuilen onder het vooruitstekende dak van een prachtig huis.Een stem vroeg: 'Wie staat daar onder mijn Tikketakkedakske?''Dat ben ik,' antwoordde het meisje.De stem sprak: 'Kom toch binnen, kind.''Ik ben te bang,' antwoordde het meisje.'Kom toch binnen zonder vrees,' sprak de stem weer.
Daar ging het meisje naar binnen, kwam in een prachtige kamer waar ze het manneke aantrof. 'Wat wilt ge,' vroeg het manneke: 'Rode of witte wijn?' 'Ik heb geen dorst,' sprak het meisje. Dat beviel het manneke. Bovendien was hij zo getroffen door de wonderbaarlijke schoonheid van het meisje dat zijn verstand stilgevallen was. Toen vroeg het manneke: 'Wat wilt ge: uw kop op een blok afgehakt hebben of met mij trouwen?' 'Ik wil liever trouwen dan mij mijn kop te laten afhakken,' antwoordde het meisje.
Het manneke was uitermate tevreden met dat antwoord. Hij huwde met het mooie meisje. En zij werd rijker dan ooit een mens op de wereld geweest was.
EINDE
Illustratie: © Jonas Thys
Jonas Thys: 'Ik wist meteen na het lezen van 'De drie gezusters' dat ik de geknielde onthoofde jonge vrouw zou tonen, omdat de scène zo onvoorstelbaar wreed is. Haar hoofd is er net afgeslagen. De jonge vrouw ziet er zo onschuldig en naïef uit.'
Met Vuil Vel schreef Marita de Sterck een sprookjesboek zoals je er nog nooit een las.
Sprookjes zoals ze ooit geschreven waren -voordat ze verkleuterd en versuikerd waren- zijn na onderzoek in handschriften, archieven en geheime collecties opgespoord en bewerkt door Marita de Sterck.
