Love in the E.R.

Again?!

I'm already outside of the hospital when I realized, I don't have a ride because nag-taxi lang pala ako kanina. Eh, ayoko na din namang magtaxi so I decided to call someone.

¨Hello,... Mang Joel¨ I wrinkled my nose. Medyo nahihiya kasi ako because it's been a long time since the last time we talked to each other and now I am asking a favor pa.¨Ano po kasi...magpapasundo po sana ako dito sa ospital.¨ 

¨Ha? Umuwi ka na?P-pero bakit sa ospital? May nangyari ba sayo? Bakit, naaksidente ka ba?¨ medyo nangiwi ang labi ko sa mga sinabi niya. Ang bilis 'di ko kinaya. Ni hindi man lang siya huminga, dire-diretso eh. 

¨Mang Joel, hinay-hinay lang po. Mahina ang kalaban.¨ I heard him chuckle at my remark.¨Kahapon lang po kasi ako dumating. And it's already late at night so I decided to just check in to a hotel. And I just came by the hospital to visit Dad, I know naman po kasi that he's already here.¨ 

¨Sige anak. Susunduin na kita diyan. Naku, sigurado akong may matutuwa talaga dito kapag sabihin ko sa kanyang dumating ka na.¨ 

¨Ay, Mang Joel. Gusto ko po sanang sorpresahin siya. Alam niyo na....¨ 

¨Ikaw talagang bata ka oo. Sige, mukha ngang mas maganda kung ikaw mismo ang magsorpresa sa kanya¨

 ¨Sige po Mang Joel. Maghihintay po ako dito sa harap ng ospital.¨ I then ended the call when I heard his response. 

 Fast-Forward to

 Kinuha ko muna sa hotel ang mga gamit ko, then I checked out na din. Medyo natawa pa nga si Manong nang makita niya lahat ng gamit ko, para daw kasing halos isang buong bahay yung bitbit ko, mabuti na lang daw talaga at yung van yung dala niya. We already arrived in our house. It still looked the same, it seemed a little lifeless, though. The flowers are still alive but, doesn't bloom like before anymore.

 As I walk inside the house I can really smell the freshly cooked kare-kare, my favorite. Ugh, it never fails to make me drool over it. I went straight to the kitchen when I heard noises of the spatula on the cooking pot. I saw her back facing me. Ghaad, she never changed a bit. Mas namiss ko siya ngayong nakita ko na siya. Pwede ba yun? 

¨Nay¨ right after I called for her I saw how she stiffened. It took a couple of seconds before she finally turned to me. I saw how her shocked face turn into awide smile. She walked straight to me, with hands wide open, almost like running. 

¨Diyos ko, Lea. Salamat naman at umuwi ka na. Ang tagal ko itong hinintay.¨ I can hear sniffs, she's crying. I rubbed her back as I slowly break our hug. When I pulled away, she's already wiping her tears. 

¨Namiss ko po kayo, Nanay.¨ I chuckled ¨Tama na ho ang iyak, papangit kayo niyan.¨ she only smiled at me then pouted. I think she's trying to supress her falling tears. 

¨Kamusta ka doon? Nakakakain ka ba ng maayos? Mukhang mas lalo kang pumapayat, ah. Naku, diba sabi ko sayo kumain ka ng mabuti. Hanggang ngayon ba yaw mo pa rin tumaba ng kahit konti? Siguro puro fast-food ang kinakain mo, no? Sinasabi ko say-¨ 

¨Woah, Nay I'm fine. Kalma ka lang. Madami po ang kinakain ko. Kaya lang nag-eexercise po ako kaya 'di ako tumataba. Kalma lang po, you're acting the same way as Mang Joel.¨

 ¨Ay oo iyang Manong mo, di man lang niya sinabi sa akin na susunduin ka pala niya.¨ 

¨Sinabi ko po kasi sa kaniya na susorpresahin ko kayo.¨ she just nodded at me ¨Ay teka, tama po ba ang pang-amoy ko doon sa niluluto niyo?¨