Belki bir gün

2 İnsan büyüdükcemi artar dertleri yoksa büyüdükcemi anlar gerçekleri

Bölüm 2:

İnsan büyüdükcemi artar dertleri yoksa, büyüdükcemi anlar gerçekleri:

Yıl 2023:

Yine sıradan bir gündü tabi yapılan  Adaletsizlikleri, haksızlıkları, intiharları, aldatılmaları, öldürülen insanları, zorbalıkları, şiddetleri, tacizleri, dışlanmaları ve diğerlerini saymazsak. Zaten bunlar olmazsa artık sıradan bir gün olmuyor o gün. Her kes alıştı tabi bunlara ve yapılan o kötü şeyleri kendileride yapmaya. Her zamanki gibi başıma gelecekleri bilerekten okula gidiyordum. Alışmıştım bende bu kötü şeylere artık. En kötüsüde ne biliyormusunuz?
Mecburen ayak uydurmak. Çünki, yapacak başka bir şey kalmıyor . Zaten bir şey yapamıyorda insan oğlu. Ah pardon salakca işler yapıyorlardı dimi. En kötüsüde buya.

Giderken yine binanın üzerine çıkan bir kadın intihar etti. Kim bilir hayat ona neler yaşattı? En azından bizim gibi olan biri kurtuldu hayatdan öyle değilmi?

Okul binasının karşısına gelmiştim. Saat 07:00 olmuştu. Dersin başlamasına daha bir saat vardı. Doğruyu söylersem bende anlıyamıyordum neden bu kadar çabuk geldiğimi okula. İçeriye girdim. Her zamanki gibi benden başka kimse yoktu okulun içinde. Sınıfımızın anatharını almaya öğretmenler odasına giderken, Aklıma yine o olay geldi. Neden bilmiyorum ama bu olay bende çok büyük yara bıraktmıştı. Bir çocuk vardı. Sadece onunla anlaşıyordum bu okulda o zamanlar. Gözümün önünde gördüklerim... Neyse. 

Bu yaşıma kadar çok saf olmaya çalıştım becerdiğim kadarıyla ama ve lakin artık saf olup yapılan haksızlıklara göz yummak istemiyorum. Bir nev-i gözümü açdı 2023-cü yıl  benim.

Ben Oliwer. Farklı Oliwer. Ben Oliwer Garip Oliwer Ben Oliwer vejetaryen Oliwer. Ben Oliwer verdiği söz yüzünden istesede ağlayamayan üzülemeyen  Oliwer.
Ne sözü mü?
Tamam anlatıyım.
Bundan 9 yıl önce yani 6 yaşımdayken gerçekleşti o olay. Babaannemin ölümünden 1 gün önce. O gün yüreğinde anlamıştı sanki öleceğini. Ona çok büyük bir söz verdim. Hayatım boyunca ne olursa olsun üzülmeyeceğim,ağlamayacağım diye.

Babaannem ölmedi. Öldürüldü. bundan emin olsamda kanıtlayamıyorum işte. Suçlunun rahatca gezmesi çok sinirimi bozuyordu nedense.

Anahtarı alıp 3-cü kata yani sınıfımızın olduğu kata çıktım. Sınıfı açtım. Çantamı,ceketimi çıkardım Sonra, yine kütüphanede buldum kendimi.
Kitap okumaya 12 yaşımda  başladım. Neredeyse 250 kitap okudum şimdiye kadar.

Gelirken bir broşür görmüştüm. Cebime koymuştum. Bir anda cebimden yere düştü. Bir yarışma broşürüydü. Tarihde çok meşhur olan Lourleanın kadimi şarapı bulunmuştu. Kazanan şarapıda kazanıcaktı. Çok saçma geldi ve aynı zamanda garipde. Böyle tarihi bir şeyi neden versinler ki? Zaten eskiden yaşamış bu insana karşıda içimde garip bir hiss var.

Eeee hiç kimsen yokmu diye soruyorsunuzdur şimdi. Var hemde her kesden çok tanıdığım var. Çok kalabalık bir sülaleyiz biz.

Aldım elime Sabahattin Alinin "İçimizdeki şeytan" kitabını başladım yine okumaya. Zamanın ne kadar hızlı geçtiğini anlayamıyordum son zamanlarda. Bi anda zil çaldı. Ciddi anlamda hep
Çok hızlı geçiyordu zaman.

Yine istemsiz halde sınıfa doğru gittim. En azından öğretmenler çok değer veriyordu bana. Anlıyorlardı farklı olduğumu. Genellikle biz farklılar bir "Teşekkür ederim" mesajına bile çok mutlu oluruz. Genellikle biz farklıların ya en iyi dostu kendisidir ya da kitaplarıdır. Bazen ise hayalindeki insanlar. Hayalindeki insanlar genellikle benim gibi maldaptive dadydreaming hastası olanların en iyi dostudur ama ben kendimin dostuyum. Asla mutsuz olmayacağım diye bir söz verdim kendime