အသက္၂၈ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကPark groupရဲ့ဘယ္သူမွမေက်ာ္ရဲေလာက္ေအာင္ ေအာင္ျမင္တဲ့ CEOတစ္ေယာက္ေပ။
ဘြဲ႕ရၿပီးၿပီးခ်င္း ဒယ္ဒီကရာထူးလႊဲေပးခဲ့တဲ့အခါ၂၃ႏွစ္ဟာ အသက္အရမ္းငယ္လို႔ ရာထူးနဲ႔မအပ္စပ္ဘူးလို႔ဆိုကာ ျဖဳတ္ခ်ခ်င္တဲ့လူမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေန႔တာရဲ့အခ်ိန္
သုံးပုံႏွစ္ပုံကိုအလုပ္ထဲ၌သာကုန္ဆုံးေစခဲ့သည္။
၅ႏွစ္တာႀကိဳးစားမွုေတြကအခုေတာ့အရာထင္ခဲ့ေလၿပီ။
အလုပ္ထဲမွာ၅ႏွစ္ေလာက္နစ္ျမဳပ္ခဲဲ့တဲ့
ကၽြန္ေတာ္ကအလုပ္ကိုသာ ဘဝမွတ္ခဲ့သည္။
အဲ့အက်င့္ကိုေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့သူက
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ႏွင္းလုံးကေလးေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ႏွင္းလုံးရဲ့ေတြ႕ဆုံမွုက
ကိုရီးယားကားေတာ့ဆန္သား။
အလုပ္ပိတ္ရက္ဆို ညေနခင္းပန္းၿခံထဲမွာ
ေျပးေလ့ရွိတဲ့ကၽြန္ေတာ္ကမတ္လရဲ့တနဂၤေႏြေန႔မွာ ႏွင္းလုံးနဲ႔စေတြ႕ခဲ့သည္။
ေျမႀကီးကိုေပါက္ထြက္မတတ္ၾကည့္ကာ
လမ္းေလၽွာက္ေနတဲ့ေကာင္ေလးနဲ႔
အရွိန္ျဖင့္ေျပးလာတာမို႔ အေျခအေနကို
မထိန္းလိုက္နိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝင္တိုက္မိသည့္အခါ ႐ုပ္ရွင္ဆန္ဆန္အျမန္ထၿပီး
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လည္းမထူနိုင္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္လည္းအားယူထလိုက္ၿပီး
ေကာင္ေလးကိုလက္ကမ္းေပးေတာ့
သူကကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုမကိုင္ခဲ့ပါဘူး။
သူ႔ဘာသူအားယူထကာ က်ေနသည့္ ပစၥည္းမ်ားကိုေကာက္ယူ၍ "ေတာင္းပန္ပါတယ္"ဟုသာ
ရြတ္ေနသည့္ေကာင္ေလးကို
ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင္အကာၾကည့္ေနမိသည္။ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ သုတ္ေျခတင္ေျပးသြားသည့္ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာျပဳံးလိုက္မိသည္။
ခဏေလးျမင္လိုက္ရတာေပမယ့္
ႏွုတ္ခမ္းပါးေလးရယ္၊ ကေလးေလးေတြလို
နီနီရဲရဲပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးရယ္၊
အလွဆုံးျဖစ္တဲ့ မ်က္လုံးဝိုင္းေလးေတြရယ္ကိုေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာင္
၃စကၠန႔္အျပင္ပိုမၾကည့္တဲ့ကၽြန္ေတာ္က
ေကာင္ေလးရဲ့မ်က္ႏွာကိုေတာ့အလြတ္မွတ္နိုင္ခဲ့သည္။ ဦးေႏွာက္ထက္ ႏွလုံးသားကိုပိုအသုံးခ်မိလို႔ထင္သည္။၂၈ ႏွစ္လုံးတစ္ခါမွမခုန္ခဲ့တဲ့ရင္က အခုမွအတိုးနဲ႔အရင္းေပါင္းခုန္ေနတာ ရင္ထဲရထား၁၀စင္းေလာက္ခုတ္ေမာင္းေနသလို။
