දෑගිලි ✔( complete )✨

Chapter 42

උදේ ඉදන් තිබුන ඔලුව කැක්කුම අඩු වුනේ නැති හින්දාම ලීව් එකක් දාලා ගෙදර යන්න ආවා..එලියට ආවත් ගෙදර යන්නවත් මූඩ් එකක් නැති නිසා කොහෙ හරි යනවා කියලා හිතාගෙන එහෙම්ම බස් එකට  නැග්ගා..මෙ ඔලුවෙ කැක්කුමට  ඕනි වේදනා නාශක නෙමෙයී...මට ඕනි පොඩි නිදහසක්..ප්‍රශ්න වලට හිරවෙලා මගෙ ඇතුලාන්තය සම්පූර්නෙන්ම විකාරයක් බවට පත්වෙලා දැන් තියෙන්නෙ..මට ඔනි පොඩි මොහොතක්..මෙ හැමදෙයක්ම අමතක කරලා මං ගැන විතරක් හිතන්න පොඩි වෙලාවක්..

CCC එක පාර දිගේ ඇවිදපු මගෙ කකුල් පුරුද්දට වගේ නවම් මාවත පැත්තට හැරුනා..නවම් මාවතට ගිහිම් බංකුවක ඉඳගෙන බේරෙවැව දිහා ඔහේ බලාගෙන ඉදියා..වෙන්දා වගේ අද අඩන්නවත් කදුලු ඉතුරු වෙලා නෑ..ඇස් වලටත් මහන්සි ඇති එ තරම් කදුලූ උහුලලාම..

අපි අන්තිමට හම්බුන තැන..එදා හවස..මෙ මාවතෙ මෙ බංකුවක ඉදගෙන..අන්තිම වතාවට අපි කතා කරා..මං එදා කිව්වා අදින් පස්සෙ ගෙවෙන හැම අවුරුද්දකම සැප්තැම්බර් පලවෙන්දා ඔයා ආවත් නාවත් මන් මෙතැනට එනවා..ඇවිල්ලා අපි ගැන හිතලා සතුටු වෙනවා..අපි ගැනම හිතලා දුක් වෙනවා කියලා..මන් කිව්වා වගේම පහුගිය අවුරුදු දෙකේදිම අද වගේ දවසක මෙ මාවතේ මෙ බංකුව උඩ වාඩිවෙලා බේරෙවැව ඉස්සරහා ඉදගෙන මගෙ දුක කදුලු කරලා පිටකරා..ඔයා කිව්වට ඔයත් එන්නම් කියලා මන් ආපු කොයිම දවසකටවත් ඔයා පේන්න ඉදියෙ නෑ..

ආපු හැම වෙලාවෙම මන් අඩන්නැති..පිටින් නොපෙන්නුවත් මන් ඇතුලෙන් අඩන්නැති..හිතට දරාගන්න බැරිම වුනාම මන් දුවන් ආවෙම මෙතනට..ඇවිත් මගෙ දුක තුනීවෙනකම්ම කදුලු හලලා සැනසුනා..
එත් අද...මෙ ඇස් වලින් වැටෙන්න කදුලු ඉතුරු වෙලා නැහැ..සමහර විට මන් මෙතනට එන අන්තිම දවස අද වෙන්නත් පුලුවන්..

මෙ හිස් හැගීම් ඇතුලෙ ජිවත් වෙලා මට දැන් ඇති වෙලා..මට ඕනි ඉස්සරහට යන්න..එකතැන ලොප් වෙලා ඉන්නැතුව මෙ ඔක්කොම අතෑරලා මට ඉස්සරහට යන්න ඕනි..එත් එහෙම ඉස්සරහට යන්න නම් මට සිද්දවෙනවා අපේ හැම මතකයක්ම මගෙ මතකෙන් උදුරලා අයින් කරන්න...ඔයාව සදහටම මේ හිතෙන් ඈත්කරලා දාන්න..

එත් මට පුළුවන් වෙයිද..මට පුළුවන් වෙයිද ඔයාව එහෙම අමතක කරන්න..මගේ ජිවිතෙ සුන්දරම මතක තියෙන්නෙ ඔයත් එක්ක..මන් කොහොමද එ දේවල් අමතක කරලා දාන්නෙ..