[Zawgyi]ရန္႔ရွီနန္းေတာ္မွ ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္

6

ဘာေတြ ျဖစ္သြားသည္နည္း။

အရာအားလုံးသည္ လ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ ဝူရားခ်င္းသိုက္ ေခါင္းေမာ့လိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ အၿပဳံးပင္ မေပ်ာက္တတ္ေသးေပ။ မိန္းမစိုးငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္က အ‌ေျပးေရာက္လာၿပီး သူ႔ကို ၾကမ္းေပၚ ေမွာက္ထားလိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ မိန္းမစိုးခ်ဳပ္က သူ႔ညာေျခေထာက္ကို ဆြဲမ,ကာ ဖိနပ္ကို ခြၽတ္ၿပီး သခင္မ်ား ရႈစားရန္ ေျမႇာက္ျပလိုက္သည္။ ဟုန္လိသည္ တစ္ခ်က္မွ် ၾကည့္ၿပီး ႏွာေခါင္းရႈံ႕ကာ ေလွာင္ရယ္သည္။

“ဪ ... ဖိနပ္ေအာက္ခံမွာ ၾကာပြင့္သ႑ာန္ ထြင္းထုထားတာကိုး”

ေဝ့ေကြ႕ေဖးသည္ ဖိနပ္ကို အနားယူလာျပရန္ မိန္းမစိုးခ်ဳပ္အား လက္ျပလိုက္သည္။ အနီးကပ္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ၿပဳံးကာ

"ဖိနပ္ေအာက္ခံမွာ နံ႔သာမႈန႔္ေတြပါ သိပ္ထားေသးတာပဲ။ အရာေတြ ထင္က်န္ရစ္တာ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္းလိုက္တဲ့အေတြး"

ေဟြ႕ေကြ႕ေဖးကသာ ရယ္ေမာေနေသာ္လည္း ဟုန္လိသည္ေတာ့ ၿပဳံး႐ုံေလးေတာင္ မၿပဳံးေပ။

"ဆြဲထုတ္သြားလိုက္"

ဝူရားခ်င္းသိုက္သည္ အခ်ဳပ္ခံထားရသည့္ ၾကားမွပင္ ရေအာင္ ဒူးေထာက္ၿပီး ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရား စံေနေတာ္မူရာ ေနရာအထိ အတင္း တိုးလာခဲ့သည္။ မိန္းမစိုးေလး ႏွစ္ေယာက္မွာလည္း သူ ဆြဲေခၚသည့္အတိုင္း ပါလာၾကရသည္။  သူ႔မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္ဥမ်ားျဖင့္ စို႐ႊဲ လင္းလဲ့ေနေလသည္။

"အရွင္မင္းႀကီး ... အရွင္မင္းႀကီး ... ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမက ‌အေ႐ြးခ်ယ္ခံရခ်င္လို႔သာ ၾကာေျခလွမ္းကို တုပမိတာပါ။ အရွင္မင္းႀကီး သနားေတာ္မူပါ။ အရွင္မင္းႀကီး ညႇာတာေပးေတာ္မူပါ"

ထို႔ေနာက္ ေဟြ႕ေကြ႕ေဖးဘက္သို႔ လွည့္လိုက္ျပန္ကာ

"အရွင္မ ... ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမကို ကယ္တင္ေပးပါဦး"

ထို႔ေနာက္ မိဖုရားေခါင္ႀကီးဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူကာ ေတာင္းပန္ျပန္သည္။

"မိဖုရားေခါင္ႀကီး ... မိဖုရားေခါင္ႀကီး ... ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမကို ကယ္တင္ေတာ္မူပါ"