අස්ථානගත ප්‍රේමය ❣️ || ✔️

"කොහෙද ඉන්නේ..?"

පාරේ යන වාහනවල සද්දෙට ජංගම දුරකතනය දිගේ එන ඔහුගේ කටහඬ මට පැහැදිලිව ඇහුනේ නෑ.

"බොරැල්ලේ..."

"ගෙදර එන්නේ කීයටද..?"

"දැන් එන ගමන්... ඇයි..?"

ඈතින් එන 154 බස් රථය දිහා බලන ගමන් මම ඇහුවා.

"ඉක්මණට එනවකො. මට පාලුයි..."

ඔහුගේ කතාවට මට හිනා ගියා.

"එනකං ඉන්න..."

එහෙම කියපු මම ඇමතුම විසන්ධි කරලා ජංගම දුරකතනය ඩෙනිම් කලිසමේ සාක්කුවට දාගත්තා. විනාඩි පහළොවේ දුර පැයකින් යන බස් රථ දුවන මාර්ගයක ඉන්න වුණාම පොඩ්ඩක් කරදරයි. ඒත් ඉතිං අපේ ජීවිත දුවන වේගයට හිමින් යන බස් රථය පළිත් නෑ නේද කියලා මම, මගෙන්ම ඇහුවේ බස් රථයට නගින ගමන්.

කවුළුවක් ආසන්න අසුනක හිඳගත් මම අතේ තිබුණු බඩු මල්ල උකුල උඩින් තියාගත්තා. එහා පැත්තෙන් වාඩිවුණු කෙනා දිහා නොබලම අත්බෑගයේ තිබුණු සවන් බනු අරගෙන දුරකතනයට සම්බන්ධ කරලා කන් දෙකට සම්බන්ධ කරගත්තා.

ගෙදරට ආවම මං දැක්කේ ගේ සේරම පිළිවෙලට අස් කරලා තියන හැටි. ඉශාන් කවදාවත් හිතලා මෙහෙම වැඩක් නොකළට නුශාන් ආව දා ඉඳන් කියන්නත් කලින් මේ වගේ පොඩි පොඩි උදව් මට කරලා තියනවා. ඒත් උදේට ඇඳේ රෙද්දවත් නවන්න කම්මැලි ඉශාන්ට රෑට ඇඳේ රෙදි පොඩි වෙන තරම් දේවල් කරන්න නම් කිසිම කම්මැලිකමක් තිබ්බේ නෑ.

"සයූ... බඩගිනියි කෙල්ල... Wash දාගෙන එන්නකෝ. මං ඔයා එනකං හිටියේ කන්න..."

නුශාන් මුළුතැන්ගෙයි ඉඳන් ආවේ එහෙම කියාගෙන. කවදාවත් මම හදනකන් තේ එකක්වත් හදාගන්නේ නැති ඉශානුයි, මගෙත් එක්ක මහන්සිය එකට බෙදාගන්න නුශානුයි, අයියයි මල්ලියි වුණත් අහසයි පොළොවයි වගේ මට හැමදාම පෙනුනේ. කොහොමත් අවුල් වෙලා තිබ්බ මගේ කොණ්ඩේ තව ටිකක් අවුල් කරපු නුශාන්ම ආයේ මගේ කොණ්ඩේ හැදුවා. මම හිස වැනුවේ ඔහු කියපු දේට එකඟවෙමින්.

"අයියා අද එන්න රෑ වෙනවා කියන්න කිව්වා සයූ. එයාට යාලුවෙක්ගෙ ගෙදර party එකක්ලු..."