"Hatta bu evden defolup git!"
Annem ne diyordu böyle.
Beni evden kovmasına gerek yok. Ben onun biricik kızıyım. Neden böyle yapıyordu.
"Noluyo burda?!"
"Yok birşey Kerem sen git içeriye bu kız da evden gidicekti."
"Ne?"
"Duydun bu evde kalmıyıcak. İstemiyorum evimde onu ."
İstemsizce gözümden yaşlar akmaya başladı.
"Derya. Senin ağzından çıkanı kulağın duyuyor mu?"
"Evet! Onun suratını görmek,sesini duymak istemiyorum. Gitsin"
"Asena kızım odana çık sen"
"Baba bişey yap"
"Asena çık şu odaya"
Arkamı dönüp kapıya ilerledim.
"Valizini topla."
Yoluma devam ettim.
Odama çıktım ve valizimi toplamaya başladım.
Ben bu evde istenmiyordum.
Napalım istenmediğimiz yerde durmayız.
Hayır onlar bizim ailemiz bırakıp gidemem.
Onlar bizi istemiyor.
Bize sinirliler.
Kafamı iki yana sallayıp kafamdaki sesleri atmaya çalıştım.
Valizime tüm kıyafetlerimi koydum. Zaten çoğu valizdeydi birkaç parça kıyafetimi çıkarıp giydim. Geceliklerimi ise valize sıkıştırdım.
Geldiğim gibi geri dönüyordum.
Londra'ya değil ama burda satın aldığım evime gidicektim.
Çantalarımı ve valizimi elime alıp odadan çıktım.
"Abla. Nereye?"
Kıvanç
Ben onu unutmuştum. Kardeşim evlenicekti ve ben onun mutlu gününü mahvetmemeliydim.
"Abla. Londra'ya dönmüyorsun değil mi? Benim iki gün sonra düğünüm var"
"Hayır dönmüyorum. Burdayım"
Bir bana baktı birde elimdeki valize.
"Bunlarla nereye gidiyorsun"
"Evime. Burda ev tuttum kendime bundan sonra orda yaşıyıcam. Sizde gelebilirsiniz"
"Abla. Gece gece evine mi gidiyorsun?"
"Evet. Bir sorun mu var?"
Ofladı
"Var abla. Gece gece niye burda kalmayıp bir anda kendi evine gitme kararı alıyorsun"
"Çünkü..."
"Evet abla açıkla."
"Bak sana yarın anlatsam çünkü şuan hiç sırası değil. Herkes gitti mi?"
"Abla. Kaç yıldır yoksun şimdi geldin neden tekrar gidiyorsun?"
"Ablacım gitmiyorum. Sadece evim bir sokak aşağıda. İstersen eve sen bırakabilirsin"
Elimdeki valizleri aldı.
"Yürü. Ben bırakıyorum."
"Bak bak birde emir veriyor"
