Damien, syn Szatana
Kolejny raz się przeprowadził, tym razem padło na South Park.
Chłopak odrazu wiedział, że nie chcę mieć tu żadnych nowych przyjaciół.
Ciemnowłosy wszedł do szkoły. Większość ludzi patrzyła się na niego.
On odwzajemniał te spojrzenia, patrzył się na ludzi swoimi czerwonymi, złowrogimi oczami.
Kiedy Damien szedł korytarzem, każdy szeptał.
Pewnie coś na jego temat.
Lecz on nie specjalnie się tym przejmował. Wkońcu to syn Szatana, czemu ma się przejmować opinią tępych ludzi.
Na stołówce Chłopak dosiadł się do jednego stolika gdzie nikogo nie było.
Prawie nikogo nie było.
Bo siedział tam blondwłosy.
Na pierwszy rzut oka było widać, że jest odrzutkiem którego rówieśnicy gnębią.
Ciemnowłosy niechętnie spojrzał się na osobę która siedziała tu przed nim. Nawet się nie spytał czy może się dosiąść.
Blondyn uśmiechnął się do Damiena z nadzieją, iż on nie będzie się nad nim znęcać.
Po krótkiej chwili wkońcu któryś z nich postanowił się odezwać.
Oczywiście to chłopak z blond włosami się odezwał, Damien nie zrobiłby przecież tego pierwszy.
— uh.. cześć.. — przerwał, ewidentnie szukał odpowiednich słów aby nie spłoszyć swego towarzysza. — jestem Philip! Ale ludzie mówią na mnie Pip, bo mnie nienawidzą!
Powiedział te słowa z uśmiechem.
— cóż, w takim razie będę mówić na ciebie Pip.
Odpowiedział ciemnowłosy, lecz uśmiech Pipa nadal był na jego twarzy.
— right-to!
Kiedy Philip to powiedział damien poprostu się na niego patrzył przez chwilę, poczym zaczął wkońcu jeść swoje jedzenie nie zwracając już uwagi na towarzysza.
***
"Co tu się dzieje?" Pomyślał Damien widząc czterech chłopaków którzy bili Pipa.
Chłopak z rogu boiska (który bardziej przypominał plac zabaw niż boisko) przyglądał się całemu wydarzeniu.
Szczerze, ciemnowłosy nie chciał, i nie miał zamiaru mu pomagać.
Poprsotu przyglądał się temu, co się działo.
Kiedy grupka chłopaków znudziła się dręczeniem biednego Pipa, wtedy Damien podszedł.
— Pip? Co ci się stało — spytał.
Rozczochrane włosy pipa i krew która leciała z jego nosa same mówiły za siebie.
Cóż, ale syn Szatana nie zbytnio zwracał na te szczegóły i resztę uwagi.
Blondwłosy przez chwilę zastanawiał się co odpowiedzieć, wkońcu było widać co się stało, zwłaszcza jak sam był świadkiem przemocy wobec Pipa.
Po krótkiej chwili pobity chłopak próbował wstać o własnych siłach do Damiena bo nie czuł się komfortowo kiedy ten nad nim stał.
— Trochę.. się poobijałem — powiedział to z wymuszonym uśmiechem na twarzy. Otarł rękawem swej koszuli krew która ciekła z jego nosa i zwrócił się do ciemnowłosego — cóż, a ty? Co ty tu robisz?.. Czemu zemną rozmawiasz?.. — spytał wyższego niepewnie.
— patrzę jak nasz ukochany pip słabnie z sił. — rzekł dobitnie. Co prawda był trochę zaniepokojony stanem niższego ale nie chciał dać po sobie poznać, że takie rzeczy go wogole ruszają. Uważał, iż nie wypada przyszłemu księciowi Piekła przejmować się takimi błahymi rzeczami.
Uśmiech Pipa przerodził się w bardziej, smutny uśmiech. Co prawda on nie narzekał na swój los, Philip myślał, że wkońcu będzie lepiej.
I nie będą się nad nim znęcać.
Cóż, biedny Pip.
Ciemnowłosy przewrócił oczami poczym nie zbyt chętnie podał chusteczkę młodszemu o rok.
Blondyn podziękował po czym Damien odszedł od Pipa tak szybko jak przyszedł. Początkowo, nie chciał prowadzić interakcji z drugim chłopakiem, tylko raz do czasu aby się z niego pośmiać czy inne podobne rzeczy.
Wsumie pierwotnym postanowieniem ciemnowłosego było nie przyjaźnie nie się z nikim. I tego chciał się trzymać, ale Pip był tak zdesperowany, że sam z siebie czasami podchodził do Damiena.
Ich rozmowy były zwykle oschłe i nie zbyt miłe dla blondyna. Lecz wkońcu rozmawiał z samym synem Szatana. Czego mógł się spodziewać?
T/W hejka! To pierwszy rozdział mojego fanfiku, wiem że krótki i nic się zbytnio tu nie dzieje lecz z czasem będzie ciekawiej! To dlatego że to początek! Z góry dziękuję za przeczytanie :3
Ps, w następnych rozdziałach będzie więcej dialogów i gay momentów z Damienem i Pipem w roli głównej! Do zobaczenia!
