សុភាពបុរសរបស់អូន❤️(ផ្អាក់ផុស)

ភាគទី៥

រីករាយក្នុងការអាន...

«ចុះបើសិនជាគេមានមនុស្សដែលគេស្រឡាញ់ហើយនុះ!»
«ឈប់និយាយទៅជីមីន គេមិនអាចស្រឡាញ់អ្នកណាម្នាក់បានទេ! គេត្រូវតែជារបស់យើងតែម្នាក់គាត់ កុំនិយាយពាក្យបែបនេះឲយើងឮឲសោះ»ជីមីនបានត្រឹមក្រវីក្បាលនិងកាយវិការបស់នាយក្រាសនៅពេលនេះស្រឡាញ់មិនចង់ឲគេប៉ះធ្វើដូចជារបស់យ៉ាងចឹង

កាតមកដល់ព្រឹកថ្ងៃថ្មីនៅក្នុងភូមិគ្រឹះចន ពេលនេះគឺមានសំលេងអ៊ូអរខុសពីរាល់ដងព្រោះតែមានភ្ងៀវមានលេងផ្ទះ
«អ៊ុំស្រី អញ្ចើញពិសាទឹក»ជីមីនបានលើកទឹកមកទទួលភ្ងៀវទាំងស្នាមញញឹមជាប់មុខ
«អគុណ ណាស់ក្មួយ ឯងដឹងទេ កូនប្រសាឯងម្នាក់នេះពិតជាដូចកូនប្រសារបស់យើងខ្លាំងណាស់ ពូកែថ្នាក់ថ្នមយកចិត្តខ្លាំងណាស់»
«មែនហើយហារ៉ាបានមួយនេះឯង ឯពីនាក់ទៀតរកមិនទាន់បានទេ»
«ក្មួយប្រុសឈរធ្វើអីមកអង្គុយជាមួយពួកយើងមក»អ្នកស្រី គីម ម៉ារីដែលត្រូវជាម្ដាយរបស់រាងតូច គីម ថេហ្យុង គាត់គឺជាមិត្តជិតស្និតរបស់អ្នកស្រីចន ហារ៉ា ដែលជាម្ដាយរបស់នាយក្រាស់ ជុងហ្គុក។
«យាយចឹង ជេហូបនិង ជុងហ្គុកណោះពួកគេយ៉ាងម៉េចទៅហើយ»អ្នកស្រីគីមបន្លឺឡើងបន្ទាប់ពីជីមីនបានដាក់ខ្លួនអង្គុយរួច
«ពួកគេមិនអីទេ ពួកគេសុខសប្បាយធម្មតាអត់តែប្រុសពៅមួយទេ»អ្នកស្រីចនគាត់ដកដង្ហើមធំមួយខ្សាក រាល់ថ្ងៃនេះគាត់កង្វល់តែជាមួយនិងប្រុសពៅគាត់និងហើយ
«ហឹម! ម៉េចចឹង ហារ៉ា?»
«ម៉ារី មិនឲយើងបារម្ភពីប្រុសពៅម៉េច បើមួយថ្ងៃៗគេដូចរស់នៅភពមួយផ្សេងទៀតបែកពីគ្រួសាចឹង»
«ឯងនិយាយពីអ្វីយើងដូចជាមិនយល់»
«គឺរឿងរៀបការនិងហើយ កូនប្រុសរបស់យើងជុងហ្គុកគេមិនគិតខ្វល់ខ្វាយទាល់តែសោះ ឯងដឹងទេឲតែពេលយើងលើករឿងរៀបការមកនិយាយកាលណាគេតែងតែខឹងយើង ហើយប្រកែកមិនព្រមរៀបការគេថាគេមិនទាន់រកមនុស្សបានត្រូវចិត្ត»
«អរ~~យើងយល់ហើយ ថាអីតែកូនឯងនោះកូនយើងថេហ្យុងនិងក៏ដូចគ្នាដែល»អ្នកស្រីគីមក្រីក្បាលអស់សំណើចនិងមិត្តរបស់ខ្លួន
«ថាម៉េច កូនឯងក៏ដូចកូនយើងដែល! យើងស្មានតែពួកគេមានគ្រួសារួចអស់ហើយតើ»អ្នកស្រីគីមងក់ក្បាលជាចម្លើយ
«យើងមានគំនិតមួយ»អ្នកស្រីចនអង្គុយសុខៗក៏ស្រាប់តែនិយាយឡើងធ្វើឲអ្នកស្រីគីម អត់ឆ្ងល់មិនបានគំនិតស្អីគេទៅបានមើលទៅដូចញញឹមបិទមាត់មិនជិតបែបនេះ
«គំនិតអ្វិទៅ?បានឯងមើលទៅដូចជាសប្បាយចិត្តយ៉ាងនេះ!»
«គឺថាពួកគេទាំងពីគឺមិនទាន់មានអ្នកត្រូវចិត្តដូចគ្នាមិនចឹង ! ចឹងពួកយើងគួតែភ្ចាប់សាច់ឈាមនិងគ្នាទៅយ៉ាងម៉េចដែល?»
«ថាម៉េច?»ជីមីនដែលអង្គុយចាំស្ដាប់ជាយូនោះបានស្រែកឡើង
«អ្នកម៉ាក់ខ្ញុំគិតថាគួតែសួ ជុងហ្គុកសិនទៅល្អជាង»
«ប្រាកដណាស់ពេលដែលគេមកម៉ាក់និងសួគេ»អ្នកស្រីចនងាកមុខមកមើលអ្នកស្រីគីមវិញរួចក៏និយាយបន្ត
«ចុះឯងគិតយ៉ាងម៉េចដែលម៉ារី?»
«សម្រាប់យើងគ្មានបញ្ហានោះទេ»
«ចុះឯងមានរូបថតថេហ្យុងដែលឬទេ»អ្នកស្រីគិមងក់ក្បាលហើយក៏បើកកាបូកទំនើបរបស់ខ្លួនដើម្បីយករូបថតរបស់រាងតូច
«នេះយកទៅ»
«ស្អាត ! ស្អាតខ្លាំងណាស់ យើងជឿជាក់ថាជុងហ្គុកច្បាស់ជាពេញចិត្ត ជីមីនកូនសាក់មើលបន្តិចទៅមើល»បន្ទាប់ពីមើលរូចថតរបស់រាងតូចរួចហើយគាត់ក៏បន្តហុចរូបនោះទៅឲជីមីនមក
«វ៉ាវ ស្អាតខ្លាំងណាស់ (តែគួឲស្ថាយ ជុងហ្គុកគេបានលង់ស្រឡាញមនុស្សម្នាក់ទៅហើយ»ជីមីនបាននិយាយសរសើតែចុងប្រយោគចុងក្រោយគេបានត្រឹមតែនិយាយក្នុងចិត្តតែប៉ុណ្ណោះ
ងឺត!
សម្លេងឡានបានបន្លឺឡើងទាក់ចំណាប់អារម្មណ៏អ្នកដែលកំពុងនិយាយគ្នាឲបែមើល
«ប្រហែលកូនជុងគេមកពីធ្វើការហើយ»
«ជុងហ្គុកមកនេះបន្តិច»គ្រាន់តែរាងក្រាសចូលមកដល់ភ្លាមអ្នកស្រីចនក៏ហៅគេឲចូលទៅអង្គុយជិតខ្លួន
«បាទ! ជម្រាបសួអ្នកមីង»
«ចាសលើកដៃថ្វាយមេឃ»
«បែកអ្នកមីងយូហើយ តើអ្នកមីងសុខសប្បាយទេ?»
«ចាស! មីងសុខទុកធម្មតាទេ»
«អ្នកម៉ាកហៅកូនមកមានការអីបានជាហៅកូនមកបែបនេះ»បន្ទាប់ពីនិយាយជាមួយអ្នកស្រីគីមបានមួយសន្ទុះគេក៏បែមកនិយាយជាមួយនិងម់ាក់របស់គេវិញ
«ម៉ាក់ហៅកូនមកព្រោះម៉ាក់មានរឿងសុះខាន់ចងនិយាយជាមួយកូន»
«បាទ អ្នកម៉ាក់»រាងក្រាសឆ្លើយទាំងមានចម្ងល់តិចៗ
«កូននៅចាំកូនពៅរបស់មីងគីមកូនទេ?»
«បាទ កាលពីក្មេងយើងធ្លាប់លេងជាមួយគ្នាបានប៉ុន្មានដងដែរ»
«គេស្អាតខ្លាំងណាស់ ហើយមកដល់ឥឡូវគេមិនទាន់មានដសគូនោះទេ»
«អ្នកម៉ាក់ អ្នកមីង ខ្ញុំមានការងារសំខាន់សុំទៅសិនហើយ»ជុងហ្គុកគ្រាន់តែឮម្ដាយបស់គេនិយាយបែបនេះគេក៏ដឺងបាត់ទៅហើយថាម្ដាយរបស់គេចង់ចាំគូគេជាមួយកូនរបស់អ្នកមីងគីម
«ឈប់សិន កូនជុង ម៉ារី យើងសុំនិយាយជាមួយកូនជុងបន្តិច»និយាយរូចគាត់ក៏ទាញដៃរបស់ ជុងហ្គុកទៅជាមួយគាត់ដោយទឹកមុខមាំ
«អ្នកម៉ាក់ សូមកុំចាប់គូខ្ញុំជាមួយអ្នកណាអី កូននិយាយប៉ុន្មានដងហើយងាកូនមិនទាន់ចង់រៀបការទេ»
«កូនកើតអីហាសជុងហ្គុក ម្ដងនេះម៉ាក់មិនព្រមតាមកូនជាដាច់ខាត កូនត្រូចតែរៀបការជាដាច់ខាត!»អ្នកស្រីចននិយាយទាំងកំហឹងនេះកូនពៅម្នាក់នេះចង់ធ្វើឲគាត់កកឈាមស្លាប់មែនទេទើបគែសប្បាយចិត្តទៅ
«អ្នកម៉ាកស្ដាប់ឲច្បាស់ណា កូនមិនរៀបការជាមួយកូនអ្នកមីងគីម ជាដាច់ខាត»
«ហឹស! កូនគិតច្បាស់ហើយមែនទេ ? បើចឹងបាន បើកូនមិនរៀបការទេកូនទទួលចាំទទួលយកសាកសប់របស់ម៉ាក់ចុះ!»
«អ្នកម៉ាក់! នេះអ្នកម៉ាក់កំពុងតែគិតអ្វីនិង?»
«កូនកុំមកខ្វល់ជាមួយម៉ាក់»
«អ្នកម៉ាក់ចង់ទៅណា»
«ទៅលើដំបូល!»អ្នកស្រីចននិយាយរួចគាត់ក៏ដើឡើងទៅ
«អ្នកម៉ាក់!»
«បានហើយ! កូនយល់ព្រមសិនក៏បានតែប់កូនមិនពេញចិត្តទេ ម៉ាក់កុំបង្ខំកូនទៀតឲសោះ»
«បានតែកូនមើលរូចរបស់គេសិនក៏បានហើយចាំសម្រេចចិត្តម្ដងទៀតក៏បាន»

ចន ជេនហា