ඇස් ඇරියට කිසිම දේකට ෆෝකස් කරගන්න බෑ වගේ..අනේ මගෙ ඇගට හරිම අමාරුයි ඉන්න බෑ..අතපය වැඩ නෑ වගේ මට හෙලවෙන්නවත් බෑ...ඒ අස්සෙන් කාගෙහරි කටහඩක් ඇහෙනව .....
ටික වෙලාවක් යද්දි වටපිටාවෙ තියන දේවල් පැහැදිලි වෙන්න ගත්ත ...හතර වටේම එක එක මැශින්...මිනිස්සුත් ඉන්නව..ඒත් කවුද? මන් මෙයාලව අදුරන්නෙ නෑනෙ..මන් කතා කරන්න හැදුව...වචන හිර වෙනව වගේ...එතන හිටිය එක මනුස්සයෙක්..සුදු පාට ගවුමක් ඇදගත්ත ගෑනුකෙනෙක් මගේ මූනෙ තිබුන මොකක් හරි දෙයක් අයින් කරා..ඒක ඔක්සිජන් මාස්ක් එකක්..මට හිතාගන්න බැරි උනා මේක හොස්පිට්ල් එකක්..ඒත් මම මෙහෙ මොකක්ද කරන්නෙ..?මම උඩ බිම බැලුව..
''කලබල වෙන්න එපා පුතා''..කරුනාවන්ත පෙනුමක් තිබුන මනුස්සයෙක් මට කිව්ව..එයා ඩොක්ටර් කෙනෙක් වගේ..එතකොට මම ලෙඩෙක්..ඒත් මම කවද්ද ලෙඩ උනේ..මෙච්චර දරුණු විදිහට...
"පුතා ඔයාට මතකද ඔයාගෙ නම? "
කරුණාවන්ත පෙනුමක් තිබුන මනුස්සය මගෙන් ඇහුව...
ශේන්.. චතුන්..එක සැරේට මගෙ ඔලුවට ආව...ඒත් මම ඒක කියන්න කලින් ටිකක් කල්පනා කරා..ශේන් කියන්නෙ කවුද?ඒ මමද?මම ශේන් ද නැත්තන් චතුන් ද? නැත්තන් වෙන කවුරු හරිද?ඒත් මට නමක් කිව්වම එච්චරයි මතක් වෙන්නෙ...මම උත්සහ කරා මතක් කරන්න...එක්කො මම ශේන් චතුන් වෙන්න ඇති..මම කොල්ලෙක්නෙ..ඒක කොල්ලෙක්ගෙ නමක්..සරලයි..ඒක නමක් විදිහට නොගැලපෙන බව ඇත්ත...ඒත් මට මගේ නම අමතක වෙලා වෙන එකෙක්ගෙ නමක් මතක තියෙන්ම විදියක් නෑනෙ....මම තර්කානුකූලව හිතල තීරණය කරා ශේන් චතුන් කියන්නෙත් මම කියන්නෙත් එක්කෙනෙක් කියල....
"ශේන්".."මම ශේන්"..මම අර ඩොක්ටර්ට කිව්ව ශේන් කෑල්ල විතරක් කිව්ව..
"පුතාගෙ වයස කීයද කියල මතකද.."ආයෙත් අර ඩොක්ටර් මගෙන් ඇහුව..
මගෙ ඔලුවට කිසිම දෙයක් ආවෙ නෑ..................මම අසරන වෙලා වගේ ඩොක්ටර් දිහා බැලුව
"ඒකට කමක් නෑ...ඔයාට ඔයාගෙ නම ඇරෙන්න වෙන මොනවහරි දෙයක් දැන් හිතෙනවද?" ආයෙත් ඇහුව...
මම කල්පනා කරා...මගේ ඔලුව නිකන් හිස් වගේ...මට මොනවත් මතක් වුනේ නෑ ඩොක්ටර්ට කියන්න..මම ඩොක්ටර්ගෙ මූන දිහා බලල බිම බලාගත්ත...මට මොකක් හරි දරුණු දෙයක් වෙලා කියල මට තේරුනා..
