Give him a chance | YA, 16+ [W KSIĘGARNIACH]

1. Hero West zawsze wszystko psuje.

pamiętajcie proszę, że wersja na wattpadzie może zawierać błędy (także logiczne), a zostaną one zmienione dopiero na papierze 🫶🏻

#givehimachancewatt 🩵🦋

‧₊˚ 𓆏 ˚₊‧⁺˖

Wstanie lewą nogą w moim przypadku zwiastuje pecha do końca dnia. Nawet nie próbuję wzbudzić w sobie nadziei, że ten dzień skończy się dla mnie dobrze. Samiutkiego ranka powitał mnie jazgot z garażu Westów. Hero nie odpuścił sobie włączenia bluesa, którego nie cierpię nawet w nieszczęsny poniedziałek. Jeśli zabrakło w domu moich ulubionych tęczowych płatków, a on znowu uda się do osiedlowego sklepu wtedy, kiedy ja i wykupi wszystkie opakowania uprzednio wpychając się w kolejkę, chyba uduszę go dbając o niezliczoną liczbę świadków wokół.

Zbiegam po schodach, a na parterze witają mnie spojrzenia ciekawskich członków rodziny. Mama popija kawę ze swojego ulubionego kubka podpisanego jako „Wspaniała żona, jeszcze lepsza matka", a tata mruży oczy, próbując rozczytać co jest napisane w nowym wydaniu gazety. Dzień jak co dzień u Myers'ów.

- Gotowa do szkoły? - zagaduje mama, siorbiąc łyk. Przez chwilę wyraz jej twarzy zdradza, że oparzyła się napojem.

- Będę gotowa, jeśli usłyszę, że mamy pełne opakowanie moich płatków. - Krzyżuje ręce pod piersiami, marszcząc brwi. Spoglądam na pudełko położone pośrodku kuchennej wyspy, dając tacie znak, aby nim potrząsnął i sprawdził zawartość. Gdy nie słyszę charakterystycznego odgłosu, świadczącego o tym, że płatków jest chociaż na jedną porcję, wzdycham w akcie zdenerwowania.

Mama sznuruje wargi, po czym otwiera drzwi domu, bym mogła przez nie swobodnie przejść. Pierwsze, co dostrzegam na zewnątrz to West.

West niosący niemalże miesięczny zapas kolorowych płatków.

- Witaj, Cornelio. - Krzyczy z drugiej strony ulicy.

Moim ciałem wstrząsa ochota puszczenia pawia. Jego przesłodzony ton to najgorsza melodia w ciągu całego dnia, jaką słyszą moje uszy.

- Nie mów tak do mnie. - Przewracam oczami, a wskaźnik irytacji wyimaginowany w głowie podskakuje o jeden stopień wyżej.

- Czyli wolisz, bym zwracał się do Ciebie „ropucho"?

Staję, czując jak powoli gasną we mnie rozbudzone do życia chęci walki. Lustruję całą jego sylwetkę i wzdycham. Nie ma mowy, że ze mną wygra i to ja pierwsza odejdę.

- Gdybym tylko miała okazję wymienić najgłupszego człowieka na świecie, podałabym Cię za wszelką cenę.

Hero unosi brwi, jakby w zdumieniu, a następnie przechyla głowę. Promienie słońca podkreślają tańczące w niebieskich oczach psotne iskierki. Znalazł w zanadrzu jakąś odpowiedź, która albo mnie zażenuje, albo sprawi, że odpuszczę.

- Pamiętaj, że to wciąż ja trzymam wszystkie paczki tęczowych płatków. - Wzrusza ramionami, sądząc, że nad tymi słowami nasza dyskusja zawiśnie.

- To tylko potwierdzenie tego, że jesteś najgłupszym człowiekiem na świecie. - Rzucam, poprawiając zjeżdżający z ramienia rękaw rozpinanej bluzy. - Głupi ma zawsze szczęście, West.

Sznuruję usta, a następnie odwracam się na pięcie. Podążam zwycięskim krokiem z powrotem do domu, póki on nie rzuca zaskakującą ripostą.

- A ropuchy nie grzeszą urodą, Cornelio.

Przymykam powieki i stojąc do niego plecami, wystawiam środkowy palec. Doskonale wiem, jak na to zareagował, bo to nie pierwsza taka sytuacja. Zawsze udaje, że zakuło go serce, bo tak bardzo go zraniłam.