Babam beni almaya gelmişti ama bende psikoloji mi kaldı amk.
Elime bıçağı aldım ve beklemeye başladım ama beklemedim,bekleyemedim ki...
Bileğime yavaş yavaş değdirdim bıçağı,acıyordu hemde çok.Aynı kalbimdeki acı gibiydi...
Bileğime değdirdiğim bıçağın acısı kalbimdeki acı ile yavaş yavaş birleşiyordu...
"Neyin var anlat diyorlar...
Anlatıyorsun boşver diyorlar..."
"Hiç iyileşmeyenler en sonunda herkese yarabandı olurlar..."
"Ö(z)lüyorum
Gö(r)müyorsun..."
"Anlatmadığı şey ağlatır insanı..."
"Öyle kırgınım ki,
Bulut olsam günlerce dinmez yağmurum..."
"Sorun değil,
Bir dikiş,
İki dikiş,
VAZGEÇİŞ..."
"Herşeyi zamana bıraktık,
Zamanımız var mı bilmeden..."
"Ben söylediklerimden sorumluyum,
Anladıklarınızdan değil..."
"Benimle oyunlar oynadı..."
"Öyle büyümüş ki içimizdeki yalnızlık,
Sevilmeyi beklerken,beklemeyi sevmişiz..."
"Yeter artık yeter yeter yeter sus aptal kafa suss!"Beynim susmuyordu, sinirleniyordum.
"Sus artık lütfen sus yeter artık sus!!"
Yere çömelip ağlamaya başladım,susmuyordu beynim.Benimle oynuyordu...
"Biliyor musun,
Herşeyden haberim var
Ama
Bazı şeyleri bilmek istemiyorum..."
"It's too late.."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEN ÜVEY MİYİM?
De TodoAfra ailesinin tek çocuğuydu ve zengin bir aileden gelen bir kızdı ama baba ve anne sevgisi pek görmemişti çünkü annesi Afra'nın tek yanlışında azarlar babası onu döverdi.Bir gün aileye bir telefon gelmişti ve ancak onu sadece 4.5 yıl saklayabilmiş...
