day&night |taegi|

uçsuz bucaksız

kainatta bir zerreyim
ben kendimi bilmez miyim
zerre içinde zerreyim
ben kendimi bilmez miyim

-Taehyung-

Büyük yemek salonunu çatal bıçak sesleri doldururken, kapıda Yoongi'nin Minji Abla diye seslendiği kadının bekçilik yapması, beni ne kadar rahatsız etse de, yüzüne kondurduğu zarif gülümseme ile yemeğini yiyen Yoongi bundan rahatsız oluyormuş gibi durmuyordu.

Yemekler öyle lezzetliydi ki, Jin'in yaptığı yemeklere yoğun mesai saatlerinden dolayı katılamamanın acısını çıkarmanın zamanı geldi diye düşünmüştüm.

"Bizim kulüp için güzel işler yapıyorsun ama hiç aktif üye başvurularında yoksun. Üstelik bölümünle alakalı, neden katılmadığını merak ediyorum doğrusu..."

Sorusu, kaşlarımı kaldırmama neden olmuştu.

Pekala, herkes sessizlikle dolu bir masayı bozmak isterdi ama; Yoongi'nin çoğu sorusu altı dolu ve ciddi açıklama gerektiren sorulardı.

Hiç havadan sudan, tabiri caizse boş konulardan konuşmaz mıydı?

"Haklısın..." diye mırıldandım peçeteyle dudağımın kenarına bulaştığını hissettiğim sosu silerken.

"Ama benim zaten aktif olarak üyesi olduğum bir kulüp var."

Kaşları tıpkı benim gibi hafifçe havaya kalkmıştı.

Her şeyi o kadar küçüktü ki, ona bakarken hayrete düşmemek elde değildi.

Minik eller, minik gözler, minik dudaklar, minik çene, minik Yoongi...

"Öyle mi, nedir?"

İlgiyle sorduğu sorusunu cevaplamadan önce, oluşan utanç duygusu garip bir şekilde içimi kaplamıştı.

Elimi enseme atarak saçlarımı karıştırdım.

"Tiyatro."

"Ah..." diye mırıldandı büyük bir coşkuyla. "Bayılırım... Sahneye çıkıyorsunuz değil mi? Okulda afişlerinizi gördüğümü hatırlıyorum."

Başımı salladım.

"Evet evet. Birkaç haftada bir. Çalışmalar yoğun ders programından dolayı biraz yavaş açıkçası."

Derin bir nefes aldı.

"Olsun. Yine de harika işler çıkarıyorsunuz."

Neredeyse hiç eksilmeyen tabağına gözlerim takılırken, o aklına bir şey gelmiş gibi yeniden konuşmuştu.

"Bir de çalışıyorsun. İşten, derslerden, kulüpten ve diğer bilmediğim her işinden fedakarlık ederek bu akşamı bana ayırdığın için teşekkür ederim."

Cümlesini tamamlayana kadar kızaran yanakları kahkaha atma isteği yaratmıştı içimde. Onu bastırsam da hafifçe kıkırdama işini bastıramamıştım.

Elimi 'boşver' dercesine salladım.

"Benim için bir zevkti. Bu benim alanım bir nevi ders çalışmış oldum. O yüzden teşekküre gerek yok."