Chapter_2

234 44 2
                                    


အိုးရန်ကျင်းတစ်ယောက် ဆေးရုံက သတင်းကိုကြားရချိန်မှာ သူ036အကြောင်းကို မေ့တောင်မေ့နေပြီဖြစ်သည်။ သူသတင်းကိုကြားရသည့်အချိန်တုန်းက ကွန်ပြူတာ ဖန်သားပြင်ပေါ်တွင် အစီအစဉ်တွေကို ဖတ်ရှုနေခြင်းပေ။ ဖုန်းလာသောအခါ သူဖုန်းကို စပီကာဖွင့်၍ ဘေးမှာချထားလိုက်ကာ ကွန်ပြူတာကို ဆက်ကြည့်နေလိုက်သည်။

"ဆေးရုံက ဆင်းပြီ? သူဆေးရုံတက်ထားရတာတင် ဆယ်ရက်မပြည့်သေးဘူးမလား?"

"ဟုတ်တယ်ဗျ ၊ ဆရာဝန်က ဓာတ်မှန်ရိုက်ကြည့်လိုက်တော့ အရိုးတွေက ကောင်းနေပြီ။ အရင်နေ့ ဝတ်စုံလဲတုန်းကလည်း ဆရာဝန်က သူ့အစာအိမ်ဒဏ်ရာက အရှင်းကိုပျောက်နေပြီတဲ့။ ချုပ်ရိုးတွေကတော့ တမြန်နေ့ကတင် ဖြေလိုက်တယ်။ သိပ်နက်တဲ့ ဒဏ်ချက်များ အခု အနာရွတ်တောင်မမြင်ရတော့ဘူးဗျာ"

အိုးရန်ကျင်း လက်ထဲမှမော့စ်သည် ရပ်တန့်သွားပြီး သူ့မျက်မှောင်တွေကလည်း ကြုတ်နက်သွားသည်။ သူစပီကာကို ပိတ်ပြီး ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်၏။

"သူကရော? ဘယ်လိုတုံ့ပြန်တာမျိုးရှိလဲ?"

"သူကတော့ စိတ်အေးလက်အေးပဲဗျ။ ဖြစ်နေကျလိုမျိုးပဲ။"

"အခုသူဆေးရုံဆင်းပြီဆိုတော့ စီစဉ်သင့်တာ စီစဉ်ပေးလိုက်တော့ ။ မဆင်းခင်တစ်ခြားဘာလိုသေးလဲ ပါမေးလိုက်ပါဦး ၊ ¹ဒီရွာပြီးရင် ဘာဆိုင်မှမရှိတော့ဘူးလေ"

(¹နောက်ဆုံးအခွင့်အရေးလို့ ဆိုလိုတာပါ။)

အိုးရန်ကျင်းက ဒီလိုအရာမျိုးကိုတော့ မမျှော်မှန်းထားခဲ့ပါ။ သို့ပေသိ သူအံ့လည်း မအံ့ဩပါပေ။ နှစ်ပေါင်းများစွာ ဆေးပညာဆိုင်ရာစာတမ်းတွေကို ဖတ်ရှုလာသည့် သူ့အတွက်တော့ လူ့ခန္ဓာကိုယ်က ဆန်းကြယ်တတ်တာကို သိသည်။ ကမ္ဘာကြီးက ကျယ်ပြောလှသည့်အလျောက် ဟိုဟိုဒီဒီ ယုတ္တိမကျသည့်ကိစ္စများမှာ အနည်းနဲ့အများပင်။

ထို့ကြောင့် အိုးရန်ကျင်း၏စိတ်ထဲ အတွေးတစ်ခုလက်သွား၏ : အဲ့ကောင်လေးက သူ့ရဲ့ဒီလိုထူးခြားတဲ့အစွမ်းကို အားကိုးပြီး သူ့ကားရှေ့ကို တမင်ဝင်လာတာများလား?

စာဝါငှက်‌လေး၏သခင်ဖြစ်ရခြင်း နေ့စဉ်ဘဝWhere stories live. Discover now