နှင်းနုက မီးမထွန်းဘဲ လှဲနေသော်လည်း လရောင်က အခန်းတွင်းကို ဖြာကျနေသည့်အတွက် တစ်ခန်းလုံးကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နေရသည်။
ညအချိန်ရောက်ပြီဖြစ်သဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်က တိတ်ဆိတ်လာပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ခွေးဟောင်သံ သဲ့သဲ့ကိုသာ ကြားရသည်ည်။
နှင်းနု၏အခန်းမှာ အခြားအခန်းများနှင့် အလှမ်းဝေးပြီး သီးသန့်ဖြစ်သဖြင့် လူသံ၊ စကားသံများ သိပ်မကြားရခြင်းလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။
အခန်းရှေ့မှ ခြေသံကြားရပြီး ဦးထွန်းမြတ် အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။ နှင်းနုလည်း လှဲနေရာမှ ထထိုင်လိုက်သည်။ ဦးထွန်းမြတ်က တံခါးကို ချက်ချပြီး နှင်းနုအနားလာထိုင်သည်။
"အခန်းက အဆင်ပြေရဲ့လား။ နှင်းနု သဘောကျရဲ့လား"
"ဟုတ်ကဲ့"
စကားက ထို့ထက် ပိုပြောစရာလည်း မရှိတော့။ ဦးထွန်းမြတ်က နှင်းနုကို စူးစိုက်ကြည့်နေစဉ်တွင် နှင်းနုက အနေရခက်စွာဖြင့် လက်နှစ်ဖက်ကို အဓိပ္ပာယ်မရှိ ပွတ်သပ်နေသည်။
ဦးထွန်းမြတ်က နှင်းနု၏ နဖူးပေါ်ဝဲကျနေသော ဆံနွယ်လေးများကို သပ်တင်ပေးကာ နဖူးကို ကြင်ကြင်နာနာ နမ်းသည်။ ဒီလိုဆိုတော့ နှင်းနုက ကြည်နူးသလိုလို ဖြစ်မိပြီး ဦးထွန်းမြတ်၏ ခန့့်ညားသော မျက်နှာကို ခိုးကြည့်မိသည်။
အနမ်းများက နဖူးပြင်တင်မကဘဲ ပါးနုနုလေးပေါ်လည်း ရောက်လာသည်။ နှာခေါင်းက ပူနွေးသော ထွက်သက်က ပါးပြင်ကို လာထိသည်။ ဘယ်ညာ ပါးပြင်အနှံကို နူးနူးညံ့ညံ့ အနမ်းလေးတွေ ပေးနေတော့ နှင်းနုလည်း မျက်လုံးလေးမှိတ်၊ မျက်နှာလေး မော့ပြီး ခံယူနေသည်။
ဦးထွန်းမြတ်၏ နှုတ်ခမ်းအစုံက နှင်းနု၏ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးများကို လာထိကပ်စဉ်တွင် နှင်းနု ရင်ခုန်လှုပ်ရှားရသည်ည်။ ဦးထွန်းမြတ်က နှင်းနု၏ ခေါင်းလေးကို လက်ဖြင့်ထိန်းပြီး နှုတ်ခမ်းများကို မွတ်သိပ်စွာ နမ်းသည်။ အနမ်းများက ချိုမြိန်လှသည်။ လျှာဖျားလေးကို နှင်းနု၏ လျှာဖျားလေးနှင့် လာရောက်ထိတွေ့ ဆော့ကစားစဉ် နှင်းနုမှာ ကြက်သီးလေးများပင် ထလာမိသည်။ ဦးထွန်းမြတ်က အနမ်းကျွမ်းကျင်လှသည်။ ကြာရှည်စွာ အနမ်းမိုးတွေ ကြဲနေသည့့် အထဲတွင် နှင်းနု မိန်းမော မျောပါနေသည်။
