The Forbidden Love

;;first;;

2nd week of classes...Monday...

"Trisha, wake up," narinig kong may gumigising sakin.

"Hmm?" I groaned, still not waking up.

"Trisha, ireona~" he whined while slightly shaking me. Obviously, he's already tired of waking me up.

"Oppa, wae? Gusto ko pang matulog!" sabi ko sabay yakap sa unan ko.

"Get up already! May pasok tayo remember? Well, I guess you don't--"

Napatayo naman ako agad at napatalon sa kanya.

"WHAT?! MAY PASOK TAYO? BAKIT NGAYON MO LANG SINABI? ANONG ARAW BA NGAYON? ANONG ORAS NA?"

Walang preno kong tanong kay Kookie. Sino ba namang hindi matataranta sa isang sitwasyong malapit ka nang ma-late? Wait, late na nga ba talaga?

"Calm down, Trish. Maligo ka na kasi Monday ngayon at 7:01 na," sabi niya pero hindi pa agad ako umalis.

Just then, I realized na ang lapit ko sa kanya. Hawak ko yung malalapad niyang balikat. At ang bango-bango niya! Amoy downy yung damit niya na may halong pabango niya na ewan ko kung anong brand. Bench ata? At, naputol ang kahibangan ko nang hawakan niya ang kamay ko kaya mas lalo akong nahibang.. I mean, nawala sa sarili.

"A-ayos ka lang, Trisha? Bakit ka ba kasi nagpuyat kagabi? Aish! Mukha kang bangag," concerned na tanong niya sa akin.

"A-ano.. kasi.." tinitigan ko yung mga pictures natin nung bata kagabi. Ang cute cute mo nga eh! I mean.. natin. Lalo na nung kumakain tayo ng ice cream nung birthday ko. Tapos--

"Huy! Tulala ka dyan? Maligo ka na nga at male-late na tayo," sabi niya at dahan-dahan akong tinulak papuntang cr.

Ni-lock ko na agad yung pinto at saka na naligo.

Sighs, bakit ba kasi ganito ang buhay ko? Kapag nandyan siya, di ko alam ang gagawin ko. Kapag tinitignan niya ako, parang matutunaw ang sarili ko. Ewan ko ba! Bakit kasi sa pinsan ko pa?

Oh yeah, I forgot to tell you. He's my cousin, my older cousin– Jeon Jungkook. And, I admit I had special feelings for him. I don't know why and when it started but, I think it started since we were young. Magkasama na kasi kami since birth, although one year ang pagitan namin. Until now, 4th year na siya at 3rd year high school ako; siya na ang naging kuya ko, kalaro, tagapagtanggol mula sa nang-aaway sa akin (o diba, parang superhero lang?), taga-gising, etc.

Uh, yep! Taga-gising ko siya. Nagigising din naman ako nang kusa, pero kapag pasukan na? Oh no! If you are him, ready your patience kasi according to them (including my parents and older sister), ang HIRAP ko raw gisingin. Tulog-mantika to be exact. Si Kookie lang ang nakakapag-gising sa akin. Minsan nga iniisip ko, naaasar na kaya 'to sa akin? Pero at least, simula pa lang ng araw ko, nakikita ko na siya.. maganda na araw ko. Kumbaga inspired na agad-agad!

>>

"Ready?" he asked. Nandito kami ngayon sa sala, ready na umalis.

"Uh, o-oo, ready n-nako Kookie," I nervously stuttered. Sabi sa inyo eh, kapag kaharap ko siya, hindi ko alam ang gagawin o sasabihin ko.

And yeah, Kookie ang tawag ko sa kanya, minsan oppa. Depende sa mood ko kung ano ang itatawag ko sa kanya. Okay lang din naman sa kanya kahit ano. Wag lang 'yeobo' or 'jagiya' kasi.. boom obvious na! Awkward na kami pagkaganun.

"Bakit parang kinakabahan ka? 2nd week na natin 'to sa school ah? Kinakabahan ka pa din?" tanong niya habang nilo-lock niya yung pinto ng bahay namin. Wala na naman sila eomma at appa sa bahay kasi nasa work na sila. Si unnie naman ay nasa States, nagtatrabaho.