Kum torbasına vurmaktan kendimi kaybetmiştim. Terden alnıma yapışan kızıl saçlarım görmemi biraz engelliyordu ama umurumda değildi.
"Kimsin sen!" Kimdim ben? Annesi ve babasının katilini bulmak için yedi yaşından beri eğitim alan bir kız mı? Yoksa kendi ayakları üstünde durmaya çalışan bir kız mı? Ayakları üstünde durmaya çalışan sanırım.
"Hangisi olmak istemiyorsan osun." Beni küçüklüğümden beri yetiştiren hocamın sözleri yüzüme bir tokat gibi çarptı. Kum torbasını vurmayı bırakıp mavi gözlerimi kısarak baktım ona. Ağzımla boks eldivenlerini çıkardım ve ince uzun parmaklarımı çıtlattım.
"Alevim ben." Dedim donuk bakışlarımla ona.
"Alev Öztürk." Diye düzetti beni. Soyadım dan abim den ailemden nefret ediyordum beni bırakan her kez den ve bunu en iyi başkan biliyordu.
"Katil, Ajan, Mafya hangisisin sen peki Alev Öztürk?" Atkuyruğundan çıkan saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdım ve önüne geçtim.
"Ne istiyorsun başkan? Kim olmamı istiyorsun?"
"Kim olduğunu bilmeni istiyorum." Kim olduğunu bilmek nedense bu kelime bana çok fazla uzak geliyordu. Derin bir nefes aldım.
"Ajan." Bu sefer sert bir sesle. "On beş yıldır üst düzey ajan olmak için şirketin sağ kolu tarafından yetiştirilen bu şirkette görebileceğin en iyi ajanım."
"Aynen öyle." Dedi tatmin olmuş bir ses tonuyla. Telefonumu çalmasıyla ortamdaki bütün gerginlik gitti. Telefonda yazan isimle yüzümde bir gülümseme peyda oldu. Emma...
"Efendim Emma eğitimin bitti sanırım."
"Bitti ya seninki?" Cevap vermeme fırsat vermeden tekrar konuştu.
"Çabuk çıkışa gel yemek yemek için çok güzel bir yer buldum."
Gözlerimi kıstım ve telefonu kapatıp çıkışı gittim.
Kahverengi saçları dağılmış ela gözlerini kısarak telefonda dediği restorana bakıyordu sanırım. Beni görünce koşar adımlarla yanıma geldi.
"Alev hadi soyunma odasına gidelim sonra yemek yeriz."
Koluma girip soyunma odasına yürümeye başladık.
"Senin diyet listene ne oldu Emmacım?" dedim alaylı bir tavırla.
"Her kez senin gibi fit olmak zorunda değil!"
"Aylık kilo ölçümlerinde ellinin üzerinde çık ta gör gününü iyilikte işe yaramıyor sana."
Soyunma odasına girdiğimizde hala atışıyorduk. Dolabımın kilidini açıp içinde crop ve onun takımı olan bir şort aldım ve kabine girip giydim. Çıktığımda Emma çoktan kıyafetini giymiş beni bekliyordu ama yanında esmer bir kız vardı ve Emmaya bir şey anlatıyordu yanlarına geldiğimde kız baş selamı verdi ve Emmaya ne oluyor dercesine bakışlar attım. Esmer kız konuşmaya başladığında ona döndüm.
"Efendim Koray bey sizi ve Emmayı ofisine çağırıyor." Derin bir nefes alım Emmaya çenemle gitmemiz için kapıyı gösterdi. Asansöre binip başkanın olduğu odayı tuşladım geldiğimizde yine her zaman ki yaptığım gibi kapıyı tıklamadan odaya daldım. Başkan oturmuş bir dosya inceliyordu kafasını kaldırmadan konuşmaya başladı.
"Alev kırk dört yaşında adamım hala şu kapıyı tıkladığını görmedim ama hala bekliyorum."
"Neden çağırdın bizi başkan?" dedim vurdumduymaz bir tavırla.
YOU ARE READING
Ateş Mavisi
AdventureÖlümün saati yok. Yanınızdaki kişiye değer verin kırmayın onu. Durup durup sevdiğinizi söyleyin özel hissettirir. En ufak bir şeyde ağlatmayın üzmeyin. Neden mi? Çünkü ölümün saati yok. Belki son görüşünüzdür benim gibi. Belki son sarılmanızdır ben...
