Bölüm Şarkıları: Sezen Aksu- Farkındayım& Sertap Erener - Farzet
Cehennem, sizi bekleyen yer değil sizin, gideceğiniz yere çağırdığınız yerdi. İçini sizin doldurduğunuz, ateşi kendinize göre harladığınız yerdi. Zamanı gelip eserinizle tanıştığınızda da pişman olduğunuz evinizdi. Zaten insan hep kendi yanlışlarını görmezdi.
Yıllar önce ailemin bile 'Kal' demediği o evden çıkarken, hayatımda bir şeylerin değişeceğini biliyordum. Ama yanıldığım yerlerin de ortaya çıkışı vardı.
Geçmişimi arkada bırakmıştım.
Hayır.
Yeni bir başlangıça adım atmıştım.
Hayır.
Bundan sonra her şey güzel olacaktı.
Koca bir hayır.
O evden çıktığım an her şey değişmişti. Değişmeyeceğini tahmin etmediğim şeyler de dahil.
Arkada bıraktığım sandığım geçmişim, bir adım önümdeydi ama hiçbir zaman fark etmedim. Baktığım aynadaydı ama yansımasını görmedim. Nefesi kulağımdaydı duymadım. Halledebilirim zannetmiştim. Ama sadece kendimi atlatmıştım.
Bir ev buldum. O evin sahipleri vardı beni kucaklayan... Sevgiyi, ilgiyi önemi o evde gördüm. Yıllar sonra tanıştığım iki adamı, hayatın bana hediyesi sanmıştım. Aileye ihtiyacım yok demiştim. Ailenin sıcaklığını hissetmesem de kollarımı saracağım, göğsüne kafamı yaslayacağım birileri var demiştim. Kapısını kilitleyip hiçbir şey duymamak için kulaklığımı taktığım odam yoktu. 'Acaba bu akşam kavga olur mu?' dediğim dört duvar değildi.
Ardından yavaş yavaş anladım. Burası cehennemdi. Güzel dekore edilmiş, renklerle süslenmiş ve duygularla kamufle edilmiş cehennemimdi.
Evin sahibi sadece bir duvardı. Emir veren ve dört köşesinde beni bulunduran Barbaros Karavan'dı. Cehennemin zebanisi ise bana yakın olan tek insandı.
Yıllarca Burak'ı kurtarıcım olarak görmüştüm. Çünkü beni Barbaros Karavan'ın o güçlü yuvasına getiren oydu.
Yanılmıştım.
Barbaros Karavan, zaten benim yuvamdaydı. Sadece ben oraya çok sonradan gelmiştim.
Aşkı ve sevgiyi bulduğumu sanırdım.
Yanlıştı.
Ben sadece alışkanlık edinmiştim.
Burak Köre, benim alışkanlığımdı. Sigara kadar bırakılması zor, alkol kadar kafa bulandırıcı ve uyuşturucu gibi kanıma ulaşarak beni mahveden bir alışkanlıktı.
Mavi boş gözlerinde bir his ve duygu arayıp kendimi buldum diye mutlu olurdum.
Yalandı.
Burak sadece zayıf insanlara gücünü göstererek, kendini tatmin etmeye çalışan yıllar sonra düşmanlığıma atanacak aşkımdı.
Cehennemde kaldığım sürece gözüme inen perdeyi sağa çekip güneşi göremediğim için yıllarca bu hayatı yaşamaya devam etmiştim.
Ardından bir gün cennete gidebilmek için bir şans buldum kendime. Ama onu da fark edememiştim.
Burak, vurulmuş bütün bağlar kopmuş oyun yeniden kurulmuştu. Oyunculardan en önemlisi silinmişti listeden. İki önemli oyuncu vardı. Ben ve Barbaros Karavan.
Her şeye yeniden başlayabilirdik.
Olmadı...
