Bölüm Şarkısı Dedublüman- Sen Bilmezsin
Payıma düşen sevgiyi, benliğime bölüştürememenin acizliğini yaşıyorum. Sevgisizliğin yokluğuna o kadar alışmışım ki... Bir gün özlemini çektiğim, duygunun kalbime ekilmesiyle bütün denklemlerim bozulup, yanlışlara sarıldı.
Hayatıma giren insanların sevgileri beni çarpmıştı. Parçalara bölmüştü. Fakat asıl sevginin onlar olmadığını hiçbir zaman anlayamadım.
Bir gün Serkan geldi ve gerçek sevgisiyle dağılmış beni, topladı.
Ben ne yaptım? Onu hayatımdan eksilttim.
Hayatım bir matematiğe dönüşmüştü ve benim kullandığım için pişman olduğum tek işlem çıkarmaydı.
Serkan'ı hayatımdan çıkarıp, etkisiz elemana çevirmekti.
Onu girmek istemediği parmaklıklar arasındaki kümeye tıkmak...
Matematiği temelde iyi olan birisine en üst seviye sorular sorduğunuzda, alacağınız yanıtın sessizlik olacağı gibi sevilmeyi bilmeyen birine, tam vazgeçtiği an yüklü bir sevgi verirseniz de karşınızdakinden alacağınız yanıt koca bir sessizlikti.
Çünkü kişi bilmediği bir şeye tepki de veremezdi.
Hiç tatmadığınız bir yemeğin tadını nasıl tarif edebilirdiniz ki?
Ben de sevgiyi hissetmediğim için ne yapılır, nasıl karşılık verilir bilememiştim.
Karşımda koyu gözleriyle ne istediğinden emin olarak bana bakan Serkan'a öfkeyle baktığımın farkındaydım. Ademelması hafifçe hareket ederken neler hissettiğini çok bilmek istiyordum.
"Faruk'u sen öldürdün!" diye gürlerken üzerine geçirdiği ütülü gömleğinin yakasına yapışan renkli tırnaklarımla sırtı sertçe duvarla buluştu. Boğazından kısa bir hırıltı yükselirken parmaklarını hiçbir şey yapmadan bileklerime kenetledi.
Koyu kahveleri benim yavaştan alev alan gözlerime baktı. Çok sakin ve ılımlıydı.
"Evet ben öldürdüm." dedi dünyanın en normal cümlesini kurar gibi. Özgüvenle açıkladığı itirafına burun deliklerim genişlerken öfkeyle soludum.
"Neden? Allah kahretsin ya! Günlerdir peşinde olduğum katili neden yakalayacağım an öldürdün?" dedikten sonra isyan eder gibi bir kere daha yakasından silktim ve bağırdım.
"Neden?"
İşte o an hafif şekilde sırtı duvarla buluşan ben oldum. Serkan kollarını yanımda duvar gibi örüp kaçmam için mesafe bırakmamıştı. Kafamı kaldırdığımda onun da gözlerine ateşin renginin bulaştığını gördüm.
"Çünkü sana zarar vermeye kalktı!" diye tısladı. Bunu o kadar tehlikeli bir tonda söyledi ki yutkundum. Kolları iki yanımda sertliğini korurken gerilen kaslarını hissettim.
"O şerefsiz seni öldürmeye kalktı! Seni! Benim-" Cümlesi aklına gelen bir şeyle yarıda kalmış gibi tıkanınca sinirle burnunu kırıştırdı.
"Adaletin savcısını, devlet memurunu öldürmeye kalktı! Bir sürü masumu öldürmesi de cabası! Bu bile bunu öldürmeme yeterdi." dedi.
"Yine sakladın! Benden sakladın!" Yumruk yaptığım ellerimi göğsüne vururken hiçbir etki tesir etmediğimi gösterircesine gözlerime bakmaya devam etti. En son yeniden bileklerime yapıştı. Hışımla beni kendine çekerken, gömleğinin yarısını iliklememiş göğsüne çarptım.
