ArCen | tesadüf

otobüs 🚌

Cenan otobüsten inmiş evine doğru yürüyordu. Hem de yeni tanıştığı o çocuğu düşünerek.

Bugün BKM seçmeleri olacaktı. Cenan çok heyecanlıydı. Dün geceden beri uyuyamıyordu. Bir an önce seçmeleri kazanıp kafasını yastığına koymak istiyordu. Hızlıca üzerini değiştirip kendini evden dışarı attı. Çok hızlı olması gerekiyordu. Çünkü gece onlarca vaktini düşünceleriyle yok edip pantolonunu ütülemeyi unutmuş sabaha karşı tam iki saat ütü ile uğraşmıştı. Bunun sonucunda da geç kalmıştı.

Herhangi bir arabası olmadığını hatırlayan Cenan durağa giderek otobüs beklemeye başladı. Bunca stresin altında bir de bununla uğraşıyordu. Geçen 10 dakikanın sonunda koşmaya hazırlanan Cenan'ı yaklaşan otobüsün sesi durdurdu. Hızlıca otobüse bindi. Her zamanki gibi kalabalıktı. Otobüsün durumu, bırak oturmayı iğne atsan yere düşmez, vaziyetindeydi.

Cenan nihayet tutunacak bir yer bulmuştu. Otobüs gittikçe daha da doluyordu. O insan karmaşası daha da artıyor, gittikçe sıklaşıyordu.

Kalabalığın içinden bir genç, ''Teyzecim ittirme, Allah aşkına bir dur ya, dur'' diyerek otobüs boyunca itilerek ilerledi. Cenan'ın önündeki yerini aldı ve üstünü başını elleriyle çırptı. Cenan onun bu halini çok tatlı bulmuştu.

''Daha yeni ütüledim ben bunu ya. Geç kaldım zaten. Kaptan sende bir ilerlesen mi artık. Hadi, geç kalıyor herkes işine gücüne.''

Genç adam sözlerini bitirdikten sonra karşısındaki bedene döndü. Daha önce hiç görmediği bu adam hem çekici hem de çok güzel kokuyordu.

İçinde anlamlandıramadığı bu hisse karşı koyamadı ve ''Merhaba,'' diye selam verdi.

''Merhaba?''

''Ben Arif.''

''Bende Cenan, memnun oldum.''

''Cenan. Tuhaf ama güzel bir isim. Daha önce hiç duymamıştım. Anlamı ne?''

Cenan bu soru karşısında hiç şaşırmadı. Çünkü genelde insanlar ismini ilk duyduklarında bu tepkiyi veriyorlardı. O da bu sorulardan kaçmak istercesine cevaplar veriyordu.

Ama bu sefer ki öyle olmadı. Karşısındaki genç sanki 20'lerinde değil de 5 yaşındaki çocuklar gibi masumane bir şekilde sormuştu soruyu. Bu da ister istemez Cenan'ı etkilemişti. Tabii o bunun farkında bile değildi.

Cenan'ın bakışları sol göğsüne indi. Sanki orayı işaret ediyormuşçasına, ''Kalp. Yani anlamı kalp,'' dedi ve gözlerini Arif'in gözleriyle buluşturdu.

''Peki, ismini kim koymuş ve neden?''

Cenan gülümseyerek cevaplamaya başladı Arif'in sorusunu.

''Babam ben doğmadan bir ay önce vefat etmiş. Öncesinde yani benim kalp atışlarımı yeni yeni duymaya başladıkları zaman kalp hastası olduğunu öğrenmiş. Anneme, 'Benim kalbim artık burada değil,' diyerek göğsünü işaret eden elini annemin karnına götürmüş ve 'Burada atıyor,' demiş. İsmimi de bu şekilde koymuş.''

''Başın sağ olsun. Ben bilmiyordum, özür dilerim.''

''Özür dilemene gerek yok. Dediğin gibi bilmiyordun zaten,'' dedi küçük bir gülümsemeyle.

Cenan'ın, babası hakkında açılan her konuşmadan sonra gözleri dolardı. Artık bu duruma alıştığı için otobüsten biraz erken indi. Çünkü daha yeni tanıştığı birine rezil olmak istemiyordu.

Cenan yollarda hızlı hızlı koşuyordu. Yeterince geç kalmıştı. Artık başka bir şey yaşamak istemiyordu.

Bu sırada BKM'ye gelmişti. Kesik kesik nefesler alıp veriyordu. İçeri girmeden soluklanmayı bile düşünmüyordu.

Nihayet içeri girmeyi başarmıştı. Burası otobüsten daha kalabalıktı. Herkesin elinde birkaç kağıt bir şeyler okuyorlardı. Cenan da çantasındaki kağıdını çıkardı ve son son ezberini tazeledi.

Sıra ona gelmişti. Yaptıkları şey karşılarındaki herhangi bir eşyayı insan olarak düşünmek ve onunla verilen konu hakkında tartışmaktı.

Cenan jüri karşısında biraz heyecanlansa da işini hakkıyla yaptığını düşünüyordu. Biraz da olsa rahatlamıştı. Şimdi tek yapması gereken şey oturup sonucu beklemekti.

Karşısında iki seçenek vardı. Ya alt yapıda oynayacak ya da garsonluk yapacaktı.

Cenan evine geri dönerken önce otobüse bindi. İndiğinde kendi kendine sabah yaşadığı olayları düşündü. Düşüncesini sabah tanıştığı genç böldü. Değişik bir insan ama tatlı bir çocuk, diye kendi kendine sırıttı.

Yol boyu onu düşündü.

Girişi bıraktım, kaçıyorum.  🎇🥳💖