İnandım

Herşey rüyaymış...

Ah evet gerçekten herşey rüyaymış... Korku filminden çıkmış gibiyim ,sanki o kadar saat uyuyan ben değilim. kendimi savaştan çıkmış gibi hissediyorum.Neyse hadi hayırlısı uzun zamandır bu kadar korkmamıştım.meyranin bakışlarından yüzümün ne halde olduğunu tahmin edebiliyorum.ama anlatacak gücüm olmadığından yüzüme bir gülümseme yerleştirdim.

Ay canım arkadaşım da kahvaltıyı hazırlamış valla iyi oldu bu yorgunlukla birde kahvaltı hazırlayabileceğimi sanmıyorum.Neyse artik kalkıp hazırlanmalıyım.Kendimi zorda olsa banyoya attım,kısa bir duş alıp saçlarını kuruttum.altıma siyah bilekten pantolonumu üzerine pudra rengi gömleğimi giydim.saçlarımı sıkı bir at kuyruğu yaptım ve hafif bir makyajdan sonra işte hazirim .Artik aşağıya ineyim kizlari kızdirmadan .Aşağı indiğimde derin zeynep ve meyra sofraya oturmuş kreplere odaklanmıslardıki beni bile fark etmediler.

"Selam kızlar hoşgeldiniz ne iyi yaptınız gelmekle dimi meyra?""ah evet çok iyi oldu iki kişi kahvaltı sıkıcı oluyor zaten."demeye kalmadan saatin geciktiğinı anladıgimizda kahvaltımizı hızlandırdik.hep bir elden sofrayı toparlayıp evden ciktık . Evet sabah kahvaltımız güzeldi ama içim bir sıkınti ile dolmuştu belki rüyanın etkisindedir diyerek adımlarımı hızlandırdım ama malum komşularimızin kapısının önünden geçerken tüylerim ürpermisti.

Aslında komşularımız öyle kavgacı gürültucu insanlar değillerdi rüyadaki tek gerçek daha önce onları hic görmemiş olmamdi .Hatta onlara dediğime bakmayin kaç kişi olduklarını bile bilmiyordum.Belki de artik biraz sosyalleşme zamanı gelmişte geciyordur.En yakin zamanda komşularımızi tanimaliyim.

Hızla apartmandan çıkıp okulun yolunu tuttuk.Zaten okul evimize yakın olduğundan yürüyerek gidip geliyorduk. bu sene üniversite de ilk senem olmasına rağmen çok kolay oldu alışmak.Arkadaşlardı derslerdi derken zamanda nasıl geçiyor anlamıyorum bile ,hele birde istediğim bölüm olması herşeye daha hevesli yapıyor insanı ...

Okula yaklaşmadan önce ben kızlardan ayrılıp kitap evine gittim zaten ilk dersim bir buçuk saat sonra baslayacak rahatım yani .kitaevine girdiğimde içimdeki sikıntı kendini huzura birakti .Her canım sıkkın oldugunda ayakların beni buraya getirirdi. Yine kendimi kitapların huzurlu kollarına biraktim,insan buradayken zaman nasil geciyor hic anlamıyor.Gerçekten terapim yine çok basariliydi ,burası beni yine sakinleştirmeyi başarmıştı. Almam gereken birkaç sınava hazırlik kitabi ve iki kalın okuma kitabını sepetime ekleyip kasaya ulaştım.Aslında burada bir ay kalsam yinede sıkılmazdım ama derse az bir zaman kaldığından artık gitmem gerektiğinin farkındaydim.Bu yüzden kitapların ücretlerini ödeyip kitabevinden ayrildim.

"Ah keşke bu kadar kitap almasaydim" .kitaplar iyi güzelde taşimasi fenaydı.kitaplardan doğru dürüst önümü goremiyordum bile.

" Ahhhhh! yandım önüne baksana be kocaman beni gormüyomusun sen."tabi bu arada karşımda elinde yeni alınmış bir kahveyle gelen çocuğu görememiştim.Çok canı yanmış olmalı feryatlarindan belli.Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum sonuçta bir kızla çarpışmış olsam kızı lavaboya götürüp yardim etmeye çalışırdım. Ama bir erkek daha doğrusu bir ayi bana iki dakikada etmediği hakaret kalmadi.Tamam yalnislikla oldu özür de diledim , daha olan olmuş niye uzatiyorsa .Ayı işte ...

"Üzgünüm canim' dikkat ayı çıkabilir' tabelasını herhalde düşürmüşler hiç bi yerde göremiyorum da"

"Sen şimdi bana ayimi dedin sen kendini ne saniyosun ufaklık"derken kolumu o kadar çok sıkıyorduki gözlerimin dolduğunu hatta agladıgımı elime düsen bir damla yaşla anlayabilmiştim.çocukta bunu farketmiş olacaktıki kolunu bir anda serbest biraktı.O sırada çocuğu inceleme firsatım olmuştu.yemyesil kısık gözleri ,uzun boyu ve kahverengi saçlarıyla çok havalıydi ,belki de birçok kız peşindedir.Ama şuanda sadece o çocuğa karşi kin besliyorum.