İyi okumalar🤍
Alexandre Volois
Artık gerçekleri öğrenmişti. En korktuğum bana arkasını çevirmesi olduğunu düşünürdüm ama asıl kötü olan onun mutsuz olmasıymış.
Nefesleri düzene girdiğinde uyuduğunu anladım. 1 saatten fazladır göğüsümde ağlıyordu. Onu teselli edemem ancak yanında olabilirim. Başını göğüsümden ayırırken yavaşça yastığa koydum. Üstünü de örttüğümde bir süre ağlamaktan kızarmış yüzünü izledim.
Dış kapının kırılacak gibi çalışmasıyla hızlıca kapıya ilerledim. Kapıya açtığımda gelen kişi ile duraksadım. Çünkü onu yıllardır görmüyordum.
Odeyyus...
Odeyyus ta Vasilis gibi bir büyücüydü.
Odeyyus beni görünce başını eğip selamlarken sadece onu izledim.
"Lordum."
"Buraya gelme sebebin umarım benim değerli vaktimi katledecek kadar önemlidir." Dediğinde yüzündeki sırıtış soldu.
"Lordum size bir mesaj getirdim." Dediğinde cebinden çıkardığı parşomeni bana uzattı. Üstündeki mührü gördüğümde bir şeylere geç kaldığımı anladım.
Parmağım kırmızı gül baskılı mühürde gezindi.
"Açmayacak mısınız?"
"Lüzumu yok. Kendisine mesajını bizzat ben ileteceğim." Dedikten sonra kapıyı kapatırken "Eğer biraz daha buralarda gezinirsen senin kalbini parçalarım." Dediğimde kapıyı sertçe yüzüne kapattım.
Kapıyı kapattığımda elimdeki parşömene bakarken Vasilis' in sesini duydum.
"Zamanı geldi." Dediğinde gözlerine baktım. Tam o sırada duyduğum çığlıkla hızla Isabel' in odasına gittim.
Yatağın yanına hızlı gittiğimde gözleri bembeyaz açık bir şekilde nöbet geçiriyor gibiydi.
"Isabel, Vasilis çabuk buraya gel!"
Dediğimde Vasilis ellerini Isabel' in anlına koydu.
Vasilis' in gözlerinden sarı bir ışık yayıldı. Vasilis bana baktığında gözlerimde ışık sönmüştü.
"Neler oluyor Vasilis?"
"Zihnine giremiyorum. Ne olduğunu bilmiyorum." Başımla gitmesini işaret ettiğimde gitti.
Titreyen vücudunu kollarım arasına aldığımda ellerim yüzünde gezindi.
Gözleri aniden açılınca gözlerim ile kesişti. Nefesi yavaşlarken onu kollarımla daha çok sarmaladım.
Isabel'den
Gözlerimi açtığımda Alexandre'ın gözleri ile karşılaştım. Her şey bir rüyaydı. Alexandre bana şefkatle bakıyordu. Ona her şeyi anlatmam gerekiyordu.
"Alexandre ben..." dediğimde kapı bir hışımla açıldı.
Odaya giren Vasilis ile ağzımı sımsıkı kapattım.
"Az önce senin Zihnine biri girdi değil mi Isabel?" Dediğinde bu ihtimali düşünmedim. Chiara gerçekten yaşıyorsa ama bunu Vasilis e söyleyemem.
"Ben hatırlamıyorum kabus gördüm galiba." Dediğimde Vasilis' in delici bakışlarının üstümde gezinirken başımı Alexandre' in göğüsüne soktum. "Dinlenmek istiyorum." Dediğimde Alexandre Vasilis' i odadan çıkardı. Alexandre' ın kendine has kokusu baş döndürücüydü.
Alexandre çenemden tutarak yüzüne bakmamı sağladı.
"Anlat bana Isabel. Bu öylesine bir kriz veya nöbet değildi."
"Anlatacağım. Ama burdan ne zaman gideriz." Dediğimde tebessüm etti.
