KARANLIK DÜŞÜNCELER

1.Bölüm:Kayıplar

'Hayat bazen kayıplardan ibaret'

"Kayıplar"

(Yazarın anlatımıyla)

Saat 14:00 civarıydı.Gece okuldan çıkar çıkmaz evin yolunu tuttu.Eve varana kadar aradan 1 saate yakın zaman geçmişti .Eve vardığında evin kapısını açık buldu ama garipsediği bir durum vardı.Annesi, evin kapısını hiçbir zaman açık bırakmazdı. Bunu gören gece biraz tedirgin olmaya başladı . 13 yaşındaki Gece ,babasının kumardan fazlasıyla parasını kaybedip, tefecilerden borç aldığını nereden bilebilirdiki Gece. Tüm tedirginliğini bir yana bırakıp ,soğukkanlılıkla yavaş yavaş içeri girdi ve tüm odaların kapıları açıktı. Annesine seslendi. Annesinden cevap gelmeyince babasına seslenmeye başladı ...Kimseden ses çıkmayınca korkuyla tüm odaları aramaya koyuldu. Odalarda boş olunca biran düşünüp evin alt katındaki bodrumu hatırladı . Hızlı adımlarla bodrum katına indi.Gördüğü şeyler karşında şoka girip ,ne yapıcağını bilemedi.Anne ve babası kanlar içerisinde yerde yatıyorlardı.Ağlamaya başlayarak yerde uzanan anne ve babasına sarıldı. Ağlamaktan sesi kısılan Gece dışarıdan gelen araba seslerinin kapının önünde kesildiğini fark etti.O anki psikoloji ile sessiz ve hızlı adımlarla üst kata çıkıp, odasına girip yatağının üstündeki çantayı alıp içine birkaç kıyafet ,kimlik ,para ve ailece çektikleri fotoğrafı çantasına koydu.Sessiz ve dikkatli bir şekilde odadan çıkıp ,arka kapıya yönelip kendini dışarıya attı.
Evinin uzaklarında bulunan boş bir araziye girdi.Arazinin içerisinde bulunan yıkık dökük kulübeyi görüp etrafını son kez kontrol ederek içeri girdi.Çantasındaki suyu çıkarıp içti.Yorgunluktan ve olanlardan hiçbir şey anlamayan küçük kız aile fotoğrafına bakarak tekrar ağlayarak uyuyakaldı. Büyük bir gürültüyle uyanan kız dışarıdan konuşma seslerini dinlemeye koyuldu.Bir adamın "Kız fazla uzağa gitmiş olamaz "cümlesini duyduğu an onun peşinde olduklarını anladı.Küçük kız etrafına bakınıp gözüne çarpan odunlardan alabilmek için yere sürünüp odunu aldı.Çantasını sırtına takıp oradan çıkmak için ilerledi. Kapıda duran adamla karşı karşıya gelen kız elindeki odunu sıkı bir şekilde kavrayıp adamın kafasına vurup kaçmaya başladı.Ne kadar zamandır koştuğunu bilmeyen kız ara bir sokağa girip bir duvara yaslandı.Derin bir nefes alıp çantasını karıştırmaya başladı. İçerisinde bulunan bisküviyi yemeye başladı.Uzun süre ne yapıcağını , nereye gideceğini bilmeyen küçük kız ağlayarak tekrar yola koyuldu. Havanın kararması yalnızlığını derinden hissettiriyordu Gece'ye. Dışarıda daha fazla kalmamak için boş bulduğu bir daireye girdi. Yerde bulunan kartondan alıp birleştirerek üstüne oturdu küçük kız .Çantasındaki aile fotoğrafını alıp anne ve babasının ölümünü bir türlü kabullenemiyordu. Hıçkırıklarla ağlamaya başladı .Yorgunluktan uyuyakalan kız uyanınca yanında genç bir çocuğu gördü .Genç gülümseyerek " günaydın küçük hanım" dedi. Gecenin korkudan konuşamadığını fark eden genç "korktun galiba diyerek "cümlesine devam etti. Kız çantasını sırtına takarak kalkmaya çalışınca çocuk hemen kendini tanıtıverdi. "Benim adım Arda." Senin adın ne" küçük kız şaşkındı ama yinede kendini tanıtı "benim adım Gece " dedi. Arda küçük kıza bakıp gülümsedi ve konuşmaya başladı. "Tanıştığıma memnun oldum Gece ama senin bu yaşta tek burda ne işin var"Arda konuşmasını bitirir bitirmez Gece konuştu "terbiyesizlik gibi olmasın ama Arda abi yeni tanıştığım kişilere naptımı,nerede kaldığmı söylemeyi pek tercih etmiyorum genel olarak " dedi. Arda şaşırmıştı açıkcası akıllı kızdı ama bu kızı bir yerden tanıyor gibiydi siması tanıdık geliyordu Arda'ya merakla Gece'ye sordu "haklısın bende olsam bende sormam ama buralarda pek normal değil küçük yaşta birini tek başına görmek " dedi ve devam etti " ama senin siman çok tanıdık geliyor ". Gece bu durumu normal karşıladı çünkü babası eski bir orgeneraldi ve işinde başarılıydı küçük kız konuştu "Babamı tanıyor olabilirsin."dedi."Hayır tanıyorum çünkü babanın adı Ömer demi Ömer Boysan"."Evet babam Ömer Boysan ama sen nereden tanıyorsun? sen kimsin, Arda abi beni nereden tanıyorsun , beni nereden tanıyorsun ?". Arda sırıtarak ayağa kalktı . "Çok uzun bir hikaye,zamanı gelince anlatırım" sözü biter bitmez kapıya doğru döndü ama Gece hızla görülüp kolundan tutup konuştu."Bir dakika seni bir daha göreceği ne malum" Gece konuşmasını bitirince Arda Gece'ye döndü ve içten bir gülümsemeyle konuştu. "Ayrılacağımızı kim söyledi küçük hanım " dedi.

🫠

(Gece 'nin anlatımıyla)

Her zamanki gibi okuldan çıkıp eve doğru yürüyordum bir süre sonra eve vermiştim evde olan bir kaç nedenden dolayı annem hep kapıları kilitlerdi eve yaklaştığında kapının açık olduğunu fark ettim ilk defa eve girmekten korkmuştum hızla kendimi toparlayıp içeri girdim ev normalin göre çok sesizdi önce odama gidip formamı çıkardım ve aşağı inerken "anne , baba evdemisiniz " diye seslendim sen gelmeyince odalara bakınmaya karar verdim bir süre sonra alt kattaki bodrum geldi aklıma hemen aşağı doğru indim bodrum dediğime bakmayın bildiğin ev odaları falan var. Aşağı indiğimde bodrum kapısı açıktı yavaşça içer girdim ve koridorda bir süre yürüdüm o an kanım dönmüştü adeta yürüyemiyordum annem babam buradaydı evet ama kanlar içinde ve benmeyazdılar hızla onların yanına koştum ağladım sarıldım ve ben çocukluğumdan beri ağlarken uyuya kalırdım ve yine kalmıştım uyandığımda güneş çoktan batmıştı uyku sersemliĝiyle çevreme bakındım o an üst kata araba seslerinin hızla odama çıkıp gardolabumu açıp içinden sırt çantamı aldım içine kimlik, kıyafet, para,atıştırmalık ve aile fotoğrafını aldım hızla aşağıya inip arka kapıya yönelip kendini dışarıya attı atmaz hızla koştum bir ara sokağa girip dinlendim bir şekilde kendime kalacak yer bulma umuduyla kalkıp yürüdüm o senada kırık dökük bir arsa gördüm içeri girdim en arkalarda bir odaya girip duvara yaslandım ve ağladım o sırada uyua kalmışım dışarıdaki seslerden irkilerek uyandığımda dışarıdan bir adamın " kız fazla uzağa gitmiş olamaz " dediğini duydum ve çevreme bakındım tam karşımda bir odun vardı yerde sürünerek odunu aldım kapıya doğru yöneldiğimde ayak seslerinin yaklaştığını fark ettim elimdeki odunu iyice kavradım ve bekledim bir süre sonra görüş açıma bir adam girdi hızla elimdeki odunu adamın kafasına geçirip ordan kaçtım bir çok sokaklardan geçtim sonra yeni yapılmış bir ev gördüm ve içeri girip en arka odalarından bir tanesine girip kartondan birleştirip uyudum. Uyandığımda tam karşımda 20 yaşlarında 1.80 kumral, takım elbise giymiş bir adam vardı tam hayalimdeki adamdı adet ben bunları düşünürken adam konuşmaya başladı. "Günaydın küçük hanım "dedi ve devam etti "korktun galiba " ben Arda " dedi ve elini uzattı bende salak gibi hem ona hemde eline bakmaya devam ettim sona bende elimi uzatım "benim adım Gece "tanışıyormuyuz bu arada " eh galiba evet . "Ama ben seni tanımıyorum "senle değil babanla tanışıyorum " nereden tanıyorsun babamı"."Uzun hikaye zamanı gelince anlatırım sana "dedi ve kalktı hızla bende görülüp kolundan tutup konuştum " bir dakika ya senle ne zaman karşılaşacağım ben nereden bileyim "."Ayrılacağımızı kim söyledi küçük hanım "seninle geleceğimi kim söyledi pardon "bu yaşta birini tek başına bırakacağını düşünmüyorsundur umarım " yooo düşünüyorum" saçmalama ve gel "nereye lan "otele"
Arda haklıydı tek başına burada kalamazdım ama babamı nereden tanıyordu yada cidden tanıyormuydu bunları bilmeden bir yabancıyla gidiyordum şu an tek bildiğim şey anne ve babamın intamını kötü alacağımı ne zaman alacağımı bilmiyorum ama alacağım...

BÖLÜM SONU DEVAM EDECEK...

...

Naber gençlik bu benim ilk kitabım umarım beğenmişsinizdir ben yazarken çok keyif aldım umarım sizde okurken keyif almışsınızdır. Yaptığım hatalar varsa instgram üzerinden ulaşa bilirsiniz