AUTUMN MOON [Eran's diary] | (On hold)

🌑🍂තෙවන පරිච්ඡේදය🌑🍂

ලන්ඩන් නඟරය අද වෙනදාටත් වඩා කාර්‍යබහුල වෙලා. සිමින් ඉදිරියට ඇදෙන මෝටර් රථයේ අඳුරු කවුළුව තුළින් මං බලාගෙන හිටියේ ඒ දිහා. මට දැනුනේ නුපුරුදු සීතලක්.පෙරේදා රාත්‍රියේ සුවබර නින්දක් නොලැබුන නිසාම,විඩාබර උන මගේ කයට එය තදින්ම දැනුනා.

ඔව්.ඒ සරත් සමයේ අවසානභාගය... නොබෝ දිනකින් උදා වීමට නියමිත හේමන්ත සෘතුව පිළිගන්න ඒ වන විටත් ලන්ඩන් නඟරයේ කාර්‍යබහුල මිනිසුන් සූදානම් වෙලයි හිටියේ. ඝන මිහිඳුම් සළුව අතරින් මලානිකව පැතිරී ගිය වීදී ලාම්පු වල ආලෝකයෙන් මට ඔවුන්ගේ ඒ සතුටු මුහුණු පැහැදිලිව පෙනුනා. හැමදාමත් වගේ ඒ දිහා මං හැඟීමකින් තොරව බලාගෙන හිටියා. ඔවුන් අතරට යන්න මට හැමදාම අවැසි උනත්, මගේ අනන්‍යතාවය එය කෲර ලෙසට මගෙන් උදුරාගෙන තිබුනා.

"සර්... මුලින්ම ජර්මින් වීදියට යනවද ? නැත්නම් .....? "

එතෙක් පැවති මගේ දැහැන බිඳ දමමින් හදිසියේම මගේ පෞද්ගලික රියදුරු මා දෙසට හැරී විමසුවා.ඔහු දෙස නොසැලකිල්ලෙන් බැලූ මම එහෙමම වාහනය නතර කරන ලෙසට හස්ත සංඥාවක් කළා.

"නෑ හෙන්රි... මං මුලින්ම උසාවි සංකීර්ණයට ගිහින් එන්නම්. මං ආයෙ එනකල් මෙතනම ඉන්න!" මා ඔහුට පැවසුවේ එතෙක් මාගේ කබායේ ඇතුල් පැත්තේ සුරැකිව තිබූ රිවොල්වරය එලියට ගෙන පසක තබමින්.

"හරි සර්! "මඳ සිනාවකින් ඊට ප්‍රතිචාර දැක්වූ හෙතෙම වහාම පැවසුවා.

හැමදාමත් වගේ උසාවි සංකීර්ණයට යන අඳුරු පටු මාවත ලන්ඩන් නඟරයේ ජනාකීර්ණ මිනිසුන්ගෙන් හුදකලාව පැවතුනා.. එහි නිතරම තිබුනේ එකම අකාරයේ සංසුන් බවක්. එකම ආකාරයේ නිහඬ බවක්. හරියට බාහිර ලෝකයෙන් ඈත් වෙලා ඉන්න මගේ මිත්‍ර ලෝහර් වගේ..ඔහුව මේ තැනට ඇත්තටම මනාවට ගැළපුනා. මට හැමදාම හිතුනේ එහෙම..

දෑත් සාක්කුවේ රුවා ගත් මම ඒ අඳුරු පටු මාවත දිගේ උසාවි සංකීර්ණය දෙසට සිමින් ඇදුනා..

හදිසියේම මට මතක් උනේ අපේ අතීතය..ඒ මීට අවුරුදු ගානකට කලින් නීතී ශිෂ්‍යයන් වශයෙන්, මේ මාවතේ මේ විදියටම ඇවිදගෙන ගිය මගෙයි, ලෝහර්ගෙයි සුන්දර අතීතය..ඒත් අද වෙද්දී ඒ හැමදේම වෙනස් වෙලා..ඒ මාවතේ මං නැතුව අද ඔහු තනියම ඇවිදගෙන යනවා. ඔව්! එදවස නීතී පීඨයේ අති දක්ෂම ශිෂ්‍යයා උන ලෝහර්, කාලයේ ඇවෑමෙන් අද වෙද්දී ශේෂ්ඨාධිකරණයේ දක්ෂතම නීතීඥවරයෙක් වෙලා...