Siyah kız.

Psikolog.

Adım rana. 16 yaşındaydım. Arkadaşlarım yoktu. Burnu havada olan aptal ergenlerede ihtiyacım yoktu zaten, peh. Yalnızlığı seviyorum. Ailemde dahil herkesten nefret ediyor, üzüyordum. Aşık olmak, arkadaşlar ve uslu aile kızı olmak bana göre değildi. Kendimi dövdürmekten ve jiletlerden hoşlanıyordum zaten. Kimseyi sevmediğim gibi kendimide sevmiyordum. Babam zaten yaşamıyordu. Babamın parçaladığı bir kalbiyse, hiçbir erkeğin onarmasına izin vermiyordum. Kahretsinki duygularımın öldüğüne ve ruhumda ölü birini taşıdığıma inanıyordum. Her derdimi içime atıp, asabiliğimden kısmıyordum. Bu halimden memnundum. Tedavi istemiyordum. Reddediyor, etrafımdakilere zarar veriyordum. Ta-ki narkoz yoluyla kendimi hastanede bulana kadar.