Siyah kız.

2. BÖLÜM : SİYAH KIZ.

Narkozun etkisiyle sabaha kadar uyumuştum. Heryerim uyuşmuştu. Deli olduğumu düşünmekte haksız olmadıklarını biliyordum. Ancak böyle olmayı bende istemezdim. Sanırım.. Uyandığımda karşımda yeşil gözlü, esmer ve uzun boylu bir adam görmüştüm. Benimle konuşmaya çalışıyor, uyku düzenimi ve ruh halimi soruyordu. Hareketsiz ve boş bakıyordum. Ah kim bilir nasıl görünüyordum tahmin edebiliyorum. Kollarımda ve bacaklarımda jilet izleri vardı ve o an gözlerimin yandığını hissettim. Ailem bunu yapmıştı bana. Ama yoklardı işte. Annem genel evde çalışıyor, kız kardeşim erkek arkadaşıyla yaşıyordu. Ve babam.. Kalbimin boğazımda attığını hissediyordum. İçimde biryerlerde kanıyordu işte. Tek aşkım, kurtuluşum, umudum oydu. Ve oda beni yalnız bırakmıştı. Akıl sağlığımı yitireceğimi bildiği halde bırakmıştı ve ben.. Artık kimseyi sevmiyor, güvenmiyor, nefret ediyordum. Tek hissettiğim kin, nefret, asabilik ve içimde hâlâ kanayan yaraydı. Tek oksijenim dilken anlatamıyordum. O kanayan yaranın acımasından zevk alıyordum çünkü. Bunu bana babam yapmıştı. Sevgilim olduğunu duyduğunda dünyası başına yıkılan bir babam yoktu artık. Saçlarımı boyatmama izin vermeyecek biri yoktu. Beni kötü insanlardan koruyacak biri yoktu. Gece dışarı benimle gelecek biri bana kıyamacak biri yoktu işte. Kimse yoktu. Öylesine yalnızdımki kötülüğümü düşünen biri bile yoktu. Acıyı görebiliyordum, ve o bir tür anestezi gibiydi. Acımı acıyla dindiriyordum.