Reckless| Minchan

3.

...

Sadece bekleyecekti, bugünün bitmesini. Bugün her zamanki gibi normal bir gün değildi çünkü. Onun için özel ve güzel bir gündü. Fakat aynı zamanda da yıkılış günüydü.

Bu saçma sapan barlarda dolaşıp saçma sapan kişileri sikmesine neden olan gün. Kendini kime olduğunu bilmeden kanıtlamak istiyordu. Peki neyi kanıtlamak istiyordu? Cevabını kendisinin bile bilmediği bir soruydu bu. Sahi, o kime, neyi kanıtlamak istiyordu?

Belki de kendine kendisinin zayıf olmadığını kanıtlamak istiyordur. Bilemeyiz.

Canından çok sevdiği kişi ona bunu öğretmemişti fakat kendisi böyle yapması gerektiğini düşünüyordu. Eğer her gününü onu anarak geçirirse yaşamak için bir sebebi kalmazdı. Ama o yaşamak istiyordu.

Herkesin şeytani olduğu bu cehennemde yaşayıp, onun yaşayamadığı hayatı yaşayacaktı. Bir isteğini yapmasa da diğer isteğini yapacaktı. Onun tatmadığı daha doğrusu tadamadığı güzellikleri tatmak sözü vermişti.

Lakin annesine verdiği bu sözü tutmak için bazı şeyler gerekliydi. Mesela tadılacak bir güzellik. O dediğimizden yoktu dünyada. Tabii bu sadece Minhonun yaşanmışlıklarını gözünün önünden geçirerek karar kıldığı bir düşünceydi.

Onu nelerin beklediğini bilmiyordu. Yaşanılacak çok şey, çok hadise vardı. 

Peki o bunlara dayanabilecek miydi?

..

Evet, bugün annesinin 10.ölüm yıldönümü ve aynı zamanda da 48.doğum günüydü. Bugün ölmüş ve bugün doğmuştu. 

Nedenini bilmediği bir şekilde mutlu hissediyordu. Her zaman yokluğunu anbean hissettiği annesinin ölüm yıldönümünde ağlamasa bile üzgün hissederdi. Fakat bugün oldukça mutluydu. Hatta diğer günlere bakarsak bugün her zamankinden daha mutluydu. 

Annesinin mezarlığında bile ağlamayan bir insandı Minho.

Yine erkenden uyanmış, telefonunda geziniyordu. Bugün bara gitmek planı yoktu. Kafede takılacaktı. Sonra da sahilde gezerdi herhalde. 

Ortalıkta boş boş geziyordu hep. Bir işi yoktu. Para kaynağı büyük bir şirket sahibi babasıydı. Her ne kadar Minhoya şirketin ceo'su olmayı teklif etse de kabul etmemekte ısrarcıydı. Bazen çok başıboş olduğunu düşünüp, bu teklifi düşünse de daha karar vermemişti

Kahverengi saçlarını özensizce düzeltip mutfağa adımladı. Masanın üzerindeki tabaktan kırmızı bir elma aldı eline. Büyük bir ısırık alıp odasındaki komodinin üzerinde olan güneş gözlüğünü de diğer eline alarak kapıya ilerledi.

Asansöre binerken aklında yeni açılan güzel bir kafeye gitmek vardı. Yeni açılsa da hemen popüler olan bir mekan olduğu için güzel olacağını düşünüyordu. Ağzında, aklında kalan şarkıyı mırıldanmaya başlamışken asansör 7.katta durdu. 

Yavaş yavaş açılan asansör kapılarının ardında yine aynı turuncu saçlı vardı. 

Minho 2 yıldır bu binada kalıyordu ve henüz onu hiç görmemişti. 

Chris Minho gibi şaşırmışa hiç benzemiyordu. Dün dövüldüğü için yaralarının gözle görülür bir şekilde çok olduğu yüzünde mimik belirmedi Minhoyu gördüğü zaman. Fakat biraz daha derin bakılırsa anlaşılabilecek bir üzüntü vardı gözlerinde.

"Senin ne işin var burada?" Sakin çıkan sesinin aksine kızgınlık belirmişti içinde. "Sadece siz mi yaşayabilirsiniz bu binada?" diye karşılık verdi asansöre binerken. Aşağıya inerken ikisinden de ses çıkmıyordu.

Sessiz geçen saniyeler sonrası ilk çıkan Minho oldu. Chris de hemen ardından çıkıp onun aksi yönüne gitti. Minho diğer kapıdan çıkmıştı çünkü gece aklı başında olmadığı için arabayı rastgele bir yere park etmişti. 

Aslında az önce Chrisi gördüğünde içinde beliren şey kızgınlığın aksine pişmanlıktı. Onu dövüp orada bıraktıktan sonra biraz düşündü 'Kızları koruyan biri için çok mu sert davrandım?' diye. Evet, durduk yere-dışarıdan bakıldığında- kızlara bağıran biri gibiydi onun gözünde. Ve diğerlerini koruması da normaldi. 

Arabasını park ettiği yere giderken aklına gelen düşünceler ve görüntülerle derin bir nefes aldı. Yüzündeki yaralar.. Biraz şeydi sanki.. Bakınca bile acı verici. 

Dün zaten aklına annesi geldiği için kafasını dağıtmak amacıyla içmeye gelmişti. Rahatlamak için geldiği yerde üzerine gelinince kızıp biraz sert davranmıştı.

Ondan özür dilemeli miydi?

...

Bu Minhonun duygularının ifade edildiği bir bölümdü.