遠くへの深い憧れ(⁠☆BACHİSAGİ☆⁠)

0.0

(✿⁠)

Göz yaşları durmak bilmiyordu, ne kadar uğraşırsa uğraşsın duramıyordu. Meguru kendini tüm gözlerden uzak bir yerde yine gizlice ağlıyordu.
"Benim diğerlerinden farkım ne?" Hıçkırarak ağlarken kelimeleri seçmek zorlaşıyordu Meguru için.

"Ben gerçekten de tuhaf mıyım?" Meguru kendi kendine söyleniyordu sadece. Tek istediği onunla futbol oynayabilecek bir arkadaştı ama bu onun için imkansız bir şeydi. Hava karamak üzereydi vücudunun her tarafı yara bere içerisinde kalmıştı küçüğün. Tek istediği bir an önce eve varıp anneciğine sarılmaktı.

Ağır hareketlerle yattığı yerde doğruldu minik daha sonra yine ağır hareketlerle dengesini sağlayıp ayaklandı her bir adımında canı daha fazla yanıyordu.

Tek isteği tekrardan o çocuklara yakalanmadan evine varabilmekti. Sahi bu sefer neden ona saldırmışlardı ki? Ona ait olan parayı vermek istemediği için miydi sadece? Meguru güçsüzdü ve bundan nefret ediyodu

"Yaşamak acı verici" sonsuza kadar bu böyle mi olucaktı? "Güçsüz olmak iğrenç!" Bu dünyada güçlüler güçsüzleri ezerdi her zaman ama bu doğru değildi . Meguru'ya göre herkes insan olduğu sürece eşitti. Kimin ne kadar mal varlığı olduğu ya da ne kadar güçlü olduğu onun umrunda değildi ölüm kapıya dayandığında hiç biri kurtulmak için yeterli değildi çünkü.

(✿⁠)

"Anne ben geldim!" İçeriden gelen müzik sesi Meguru'nun annesine seslenişinden sonra durmuş ve adım sesleri boş koridorda duyulmuştu "Meguru! Saat kaç oldu nerelerdeydin!?" Bayan Bachira küçüğünü endişeli gözlerle süzmüş hemen sonrasında oğluna sarılmıştı.

"Ah Meguru'm zavallı yavrum şu hâline bak her yerin yara bere içerisinde!" Her gün tekrar ve tekrar yaşadığı deja vuyu yine yaşıyordu annesinin "neden sana iyi bir anne olamadım?" Sözleriyle yaralarını temizlemesini izlemek daha sonra Bayan Bachira'nın onu döven çocukların ebeveynlerini araması ve uzunca bir konuşma yapmaları sonrasında ise uykusu geldiği için daha fazla dayanamayıp kanepede uyuyakalması sabah gözlerini açıp tekrardan aynı şeyleri yapması.

Bütün bunlar Meguru için gün geçtikçe daha da katlanılmaz oluyordu. Her gün saçma sapan nedenlerden dolayı dayak yemek annesinin diğer ebeveynlerle gün geçtikçe daha da kötü olması artık bunları tekrar tekrar yaşamak istemiyordu.

Ama elinden hiç bir şey gelmiyordu küçük Meguru'nun. Bu şekilde aynı eziyetlere katlanmak zorunda kalarak yıllarını geçirdi,yıllar geçtikçe katlanmak zorunda olduğu eziyetlerde artmıştı Meguru'nun. Yine gözlerini açmak istemediği bir saabaha uyanmıştı. Aynı döngü ağlamadan geçirmeye çalıştığı saatler ve yalnızlıktan ölecekmiş gibi hissettiren bir gün daha ama bu sefer bir şey farklıydı. Onu bu döngüden kurtaracak birisini bulmuştu sonunda.

(✿⁠)