ırz düşmanı # gxg

otuz

"ben.. gitsem iyi olacak."

hızla evden çıkarken yüzüm aileme olan nefretle doluydu. yaseniya arkamdan bana seslenirken çoktan kapıyı açıp çıkmıştım bile.

her şey çok güzel giderken bir anda gelen bu konuyla hayatımdaki en yalnız insan gibi hissetmiştim. aile.

diyebileceğim çok şey vardı aslında. beni kabul etmediler, beni evlatlıktan reddettiler, bana benim çocuğum değilsin sen dediler.

ama tek bir laf edemedim. sadece konuyu kapatmak istedim ve işin en sonunda 'ailem benim için bir şey ifade etmiyor." diyebildim.

bu da annesinin hoşuna gitmemişti. yalan söylemiştim tabi ki de, aile benim için her şeydi. ama babam onun için hiçbir şey olduğunu söylediğinden beridir aile lafını kullanamıyordum.

annesinin ne kadar sert tabirler kullandığı umrumda değildi. ben sadece ne kadar acınası olduğumu düşünüyordum.

motoru sürüp gidemiyordum, geri içeri de giremiyordum.

öylece motorda oturarak her şeyi berbat ettiğimi düşünürken bir arabanın evin önünde durduğunu görmemle babasının geldiğini anlamıştım.

bir anda kapı açılma sesiyle babası arabadan inmiş ve yaseniya da dışarıya çıkmıştı. hala gitmemiş olduğumu gördüğünde rahatlamış gibiydi. sinirle babasıyla konuşuyordu, annesinden bahsediyor olmalıydılar.

babası bir anda yüzünü bana çevireceğinde önüme dönmüştüm. normal duramıyordum ve bu beni daha da ezik yapıyordu sadece. yaseniyayı orda bırakmamalıydım ama gerçekten bu şekilde öyle duramazdım.

en sonunda babası iç çekerek içeri girdiğinde yaseniya yanıma gelmişti. ne diyeceğimi bilmiyordum bile. yaptığım şey korkak gibi kaçmaktı,

"merve."

bana seslenip yanıma gittiğinde dudaklarımı birbirine bastırdım. yüzüne bakmıyordum bile. iç çekme sesi duyduğumda gözlerimi yumdum.

"özür dilerim. berbat ettim."

birkaç adım sesi duyduğumda artık başımı ona çevirmem gerektiğini anlamıştım. onu hayal kırıklığına uğratmıştım.

başımı tam ona çevirdiğimde bir anda bana sarıldı. şaşkınca ona bakarken ellerimi geri ona sarmıştım. kafasını karnıma gömmüş, sımsıkı sarılıyordu.

"yaseniya."

"senin suçun yok. annemin suçu."

boğuk çıkan sesiyle beraber daha da sıkı sarıldı. yavaşça motordan indiğimde kafamı onun boynuna koymuştum. sanki kaçacakmışım gibi sarılıyordu bana.

ona sarılmak iyi hissettiriyordu.

kafasını hafifçe kaldırarak bana baktığında ben de ona bakmıştım. o sırada da evlerinin kapısı açılmış, annesi bizim yanımıza doğru adımlamaya başlamıştı.

yaseniya sinirli bakışlarla ona bakıyordu. bir anda durumun böyle bir ortama döneceğini tahmin bile edemezdim, ama sonuç buydu.

"yaseniya içeriye gir, onunla konuşacağım."

yaseniya benim kolumu tuttuğunda kaşlarını çattı. beni bırakmak istemiyor gibiydi. annesi aynı şekilde kaşlarını çattığında ortada kalmıştım. annesi de kendisi de aynı bakışı yapıyordu ve bu aslında çok komik bir andı ama zamanı değildi.

"yaseniya."

ona seslendiğimde bana döndü, ayrılmak istemiyor gibiydi. elimi daha sıkıca tuttuğunda onun gözlerine baktım, kararlı duruyordu. yaklaşarak onun kulağına fısıldadım.