Pamiętnik Losu || Edgar x Fang

Księga III

Nagle wyszedł Buster z kabiny, wraz z ledwo chodzącą Maisie. Japierdole, ale przypał. Niezręcznie podszedłem do nich, a blondyna prawie się wywaliła. Lecz moja znajomość kung-fu oraz wszelkich technik obrony międzynarodowej pozwoliła mi złapać ją w ostatniej chwili, aby nie zaliczyła gleby. Ale ze mnie totalny szef.

— Gościu, może weź ją do domu? Nie wygląda najlepiej.. — westchnąłem ciężko, słysząc cichy Edgara chichot za sobą.

— Postaram się, ale nie wiem czy uda mi się zejść z tych wszystkich schodów — przytaknął.

Po paru chwilach obydwaj moi towarzysze pokierowali się do drzwi. Sekundę walczyli z zamkiem, aż jakimś cudem wyszli z pomieszczenia. Wow. Mam nadzieję, że wyjdą z tego cało.

— Idź, dzielny wojowniku.. Wierzę w ciebie, dasz sobie radę z tą bestią schodami! — wykrzyczałem im na do widzenia, odwracając się ponownie do emosa.

— Niezła akcja. Lepiej sobie nie mogłem wyobrazić pierwszego dnia w nowej szkole.. Ależ trochę mi niedobrze. — złapał się za głowę teatralnie, wzdychając. — Też chciałbym wrócić do domu..

Widząc go takiego skrzywdzonego, aż mi serce pękło. A tak serio, wiedziałem, iż tylko chciał ze mną stąd się wyrwać. Cały zamysł mi się podobał.. już nic bardziej mnie nie zaskoczy.

— A nie chciałbyś może.. wyjść ze mną wpierdolić burgera? Błagam. Jestem stawiony bardziej niż ty, na pewno. Popilnuj mnie kolego serdeczny zamiłowany.

— Ej dobra, zajebisty pomysł — zgodził się na moją propozycję.

Szybko ogarnęliśmy miejsce zbrodni, wywalając puste butelki do zepsutego wentu. Wypalone fajki spuściliśmy w kiblu, a całą robotę uznaliśmy za spełnioną. Najbardziej radował nas fakt, iż i tak sprzątaczki tu nie sprzątają, bo myślą że nikt tu nie uczęszcza. Co racja, to racja, no chyba że tylko w celach takich jak my. Później upewniliśmy że wszystko mamy, no i czekaliśmy aż zadzwoni dzwonek na lekcje. Wtedy mamy pewność, że żaden nerd ani nauczyciel nas nie dorwie. Gdy tylko usłyszeliśmy dzwon z piekieł, wylecieliśmy z kibla jak petardy, zgodnie z planem.

Biegliśmy chyba z paręnaście minut, aby oddalić się wystarczająco od budynku. Byliśmy w środku miasta, sami, praktycznie nie znając się. Ale czy to mi przeszkodzi wpierdolić burgera? Ani trochę. Spojrzałem na anioła życiodajnego - Edgara. Obydwaj teraz staliśmy w ciszy, nie wiedząc co powiedzieć. Dlatego jak najbardziej męski facet na świecie, wziąłem go za nadgarstek szarpiąc w stronę McDonalda. Tamten coś syknął, gdy dotknąłem tamtejsze miejsce, co mnie trochę zaniepokoiło. Ale nic nie powiedział, więc ez. Szliśmy sobie, aż w pewnym momencie zacząłem mu opowiadać o całej Historii Kung-fu. Zawsze tak robię jak nie wiem o czym rozmawiać. A jak wiem, to też opowiadam o tym co lubię.

Nie mam pojęcia czemu wszyscy mówią mi, że mam autyzm. Sami są akustyczni.
Emos potakiwał, a ja nadawałem jak popierdolony. Niestety w pewnym momencie dotarliśmy do galerii handlowej, gdzie był nasz cel. Wbiliśmy do środka, a ludzi nie było jakoś dużo. Najwyżej tylko tacy, no wiecie, starzy. Bo wszyscy tera w szkołach.

— Boże, litości, puść już moją rękę.. — stęknął czarnowłosy. Oczywiście puściłem go, bo jestem dżentelmenem.

— Masz hajs? — zapytałem.

— Coś tam, ale chuj wie ile.

— Dobra najwyżej stawie ci — powiedziałem niczym romantyk. Ale nie jestem gejem, przypominam.

Poszliśmy do strefy z tymi wszystkimi fastfoodami, małymi restauracjami itp. Tam oczywiście również był KFC oraz McDonald. Zbliżyliśmy się do "stoiska" maka. Zacząłem obmyślać czym chciałbym pogustować mój żołądek, odlatując do mojego świata żarcia.