Ne annemin sevgisi hissetmem kadar yeterliydi ne de babamın varlığı. Küçükken bana dayatılan başarı kavramını hâlâ anlamış değilim. Beyaz önlük sadece doktor olduğunda giyilmez ki. Ben kendimi doktor olabilecek biri olarak görseydim zaten onu amaçlar ve yeteri kadar çalışırdım. Neyi nasıl hissettiğim değilmiş olay. Neyi nasıl yapmam gerektiğiymiş. Düşüncelerim bana kalsın bedenim size. Buymuş benden bekledikleri. Buymuş hayat dedikleri. Mutluluğumu, tüm duygularımı içimde yaşamam gerekmekteymiş. Oysa tüm insanlar topraktan,insan ise duygulardan yaratılmıştı.
Annem beni hiçbir zaman annesinden önemli kılmadı. Hayır önemli olmayı beklemiyorum. Eşit olmayı istiyorum. Bir insanı büyüten dünyaya getiren anneyse anneyi anne yapan da kendisidir. Hiçbir çocuk annesiz doğamaz. Doğum yapmak kişinin kendi kararıdır, istisnalar dışında. Anne olmayı annem tercih etti. Ama ben hiçbir zaman yaşamayı tercih etmedim.
