Yalnız kalmayı sevdiğini sanan birisi tarafından yazılmıştır...

⋆｡˚ ☁︎ ˚｡⋆｡˚☽˚｡⋆

Yalnız olmakta bir sorun yok. Sana zarar verecek ilişkiler kurmaktansa yalnız kalmayı tercih etmelisin. Yalnızken de yaptığın şeylerden zevk alabilirsin. Kendini sevmelisin, kendine saygı duymalısın. Başkalarının sevgisine muhtaç olmayacak kadar çok sevmelisin kendini.

Günümüzde bu konuşmayı neredeyse her yerde duyuyoruz, okuyoruz. Ve buna inanmak için kendimizi kandırıyoruz.

Her insan bazen yalnız kalmak ister. Yalnızlık bir tercihse canını o kadar da yakmaz.

Ama hayatı boyunca yalnız kalmayı kim tercih eder ki? Söylesene, düşüncesi bile seni korkutmuyor mu? Beni korkutuyor...

Aslında sorun yalnız olmak değil, yalnız hissetmektir.

Evimi seviyorum: evde kalmayı, kitap okumayı, dizi veya film izlemeyi, sevdiğim ünlülerin neler yaptıklarına bakmayı. Kitap, dizi, film karakterlerine aşık oluyorum. Varlığımdan haberi olmayan ünlülere aşık oluyorum. Dizilerde izlediğim arkadaş ortamlarında hayal ediyorum kendimi. Bunu bir tek benim yapmadığımı da çok iyi biliyorum. Bunu bilmek güzel hissettiriyor, yalnız olmadığımı bilmek güzel hissettiriyor.

Aslında yalnızım. Sadece yalnız değilim, yalnız hissediyorum da. Ve böyle hissettiğim için tüm bunları yapıyorum, yapıyoruz.

Aslında arkadaşlarım var, vardı. Bir arkadaş ortamım da var, vardı. Çok değer verdiğim ve kendime en yakın bildiğim insanlar, insanlardı. Maalesef, onların en çok değer verdiği ve kendilerine yakın bildikleri kişi ise ben değilim, değildim. Sorun değil, değildi benim için. Bir zaman sonra ise sorun olmaya başladı. Bu da sanırım onlardan uzaklaşmama neden oldu. Suçlu kim? Ben. Onların deyimiyle, onlarla ilgilenmiyormuşum. Problem bende diye düşünüyorum, düşünüyordum.

O gün onlarla buluştuk. Beni tanımadılar. Seslerinden kim olduklarını anladığım için şaşırdılar. Şaşırılacak bir şey var mı, bilemiyorum. Birbirleri hakkında en gereksiz bilgileri bile biliyorlar. Arkası dönük durduğum için beni tanımadılar. Hayatlarında bir sürü değişiklik olmuş, bilmiyorum, bilmiyordum. O gün öğrendim.

Eskiden onlarlayken utangaçlığım tutmuyordu. Kendim gibi olmakta bir sorun göremiyordum, durmadan konuşuyordum. O gün... O gün utandım. O gün sustum. O gün konuşamadım.

Dizilerde izlediğim arkadaş ortamına sahiptiler. Ben de oradaydım. Ama orada değildim.

Kendinizi kandırmayı bırakmalısınız. Yalnız kalmayı, yalnız hissetmeyi sevmiyorsunuz. Bu kadar kitap okuyup, dizi/film izlemeniz de kendinize yalnız olduğunuzu unutturmak için.

İnsan sevmeli ve sevilmelidir. Tek taraflı olan hiçbir şey size sonsuza kadar iyi hissettiremez. Yalnızlığınıza bir çözüm mü arıyorsunuz? Yok ki. Varsa da ben bilmiyorum, biliyor olsam şu an bu yazıyı yazıyor olmazdım.

"Yalnızlığa alış, kendinle kalmayı sev," diyerek sizi kandırmayacağım.

Bir dün doğru insanlarla karşılaşacağımız umuduyla yaşamaya devam edelim.