Bir kürt sevdim

Bolum 3

Yaz Tatili bitti ve ben izmir'e döndüm. Biliyor musunuz, hiç yitirmedim umudumu, yoktan var eden Allah dualarıma kayıtsız kalacak değildi ya, çıkaracaktı şahin'i  tekrar karşıma. Peki ne yapacaktım onu tekrar gördüğümde?Yine sessizce beni fark etmesini mi bekleyecektim?Hayır,asla.Söz vermiştim Allah'a ,eğer bu mucizeyi tekrar yaşatırsa Bana, ben de bana düşeni yapacak, duygularımı şahin'e anlatacaklarım hakkında.
Ve Bir gün, dualarımın kabul olmuş haliyle karşımda ete kemiğe bürünmüş duruyordu. İzmir'de okuyanlar bilir,E kafe vardır kampüsün işlek bir yerinde. İşte o sabah orada, kalabalık bir arkadaş grubu ile kahvaltı yapıyordum ki sesini duydum önce, bir şeyler anlatıyordu ne olduğunu anlayamadığım bir dilde. Herkes yok oldu o kafede o an,bir biz kaldık birbirimize. Allah duymuştu dualarımı, Şimdi sıra bendeydi işte. Tutacaktım sözümü.
Arkadaşlarımın meraklı bakışları ve nereye gidiyorsun soruları eşliğinde kalktım oturdum masadan. Yüreğim Kıpır kıpır, ellerim tir tir titrer bir halde gittim masalarına. Konusşam sesim çıkmayacak sanki ama konuşmasam da olmayacaktı. Bu benim son şansım olabilirdi. Etrafımda onu dikkatle dinleyen kalabalığın ilgisi şimdi kendilerine benzemediği halde masalarına yaklaşan benim üzerimdeydi ve ayaklarımın bağanın çözülme sebebi şahin'in artık konuşmasını yarıda kesip masalarının  başında dikilen bu yabancıya dikkat kesilmesiydi. Simdi tum masa sessizliğe bürünmüş beni izliyordu ve lanet olacası sesim sanki karnıma  kaçmış, çıkmıyordu.kendimi aptal  konumuna düşürdüğümün farkında ve biraz da onca insanın karşısında rezil olacağım korkusuyla konuşmuyordum ki şahin yetişti imdadıma.
"Buyurun,oturmaz mısınız?"dedi tüm sıcakkanlılığıyla.Sessizce iliştim boş sandalyelerden birine.Canım benim anlamış olacak ki ilgimi ve çekingenliğimi sanki beni tanıyormuş gibi davrandı. Dünya yansa bir kalbur samanınım yanmazdı o an sanki.Onu dilemek, konuşurken yaptığı jest ve mimikleri hafızama kazımak ve hiç silmemek istiyordum. Biraz daha konuştular ve yavaş yavaş dağıldı grup "Hadi şahin gelmiyor musun?"dedi  bir arkadaşı ve ben bu sesle uyandım ayakta gördüğüm rüyadan.
"Siz gidin, ben birazdan geleceğim," demesi ise masaya dayadığı kollarının  ardından bana bakan gözlerini fark etmemi sağladı.
Herkes kalkmış masadan, bir biz kalmışız ve şahin tıpkı adını aldığı yırtıcı gibi sert bakışlarını yüzümde  gezdirirken sesim bir daha hiç duyulmayacak gibi kısılmıştı.Derin bir nefes aldım ve Yaradan'a verdiğim sözü hatırlatıp kendime konuşmaya karar verdim.Allah'ım be zormuş bir erkeğe hem de o söylememişken seni seviyorum diyebilmek. Başımı  kaldırıp yüzüne baktığımda onun da hala dikkatle bana bakmakta olduğunu fark edip aynı hızla başımı kafenin kapısına çevirdim. Şimdi kalkıp gidebilir ve onu tekrar görebilmek için aylarca dua edebilirdim ya da ne varsa içimde anlatıp en azından ben elimden geleni yaptım diyebilirdim. Bir yandan deli gibi atan aşık kalbim diğer yandan kadınlık gururum sıkışmıştım ve hiç yardımcı olmuyordu bana, bakıyordu sadece yüzüme ezberibe alırcasına dikkatle. Başımı kaldırıp ona tekrar bakarsam hiç konuşamayacığımı anlayıp başım önümde konuşmaya karar verdim."Siz tanımıyorsunuz beni ama ben geçen yılki alternatif Bahar Şenlikleri'nden beri tanıyorum sizi, o güb bu gündür çıkaramıyorum kalbimden." Hiç unutamıyorum sadece bu kadarcık konuşabildim, sadece bunları söylebildim ve asla bakamadım yüzüne. İçimde yangın çıkmıştı sanki ellerim yanaklarım yalıyor gibiydi ve kasıldı, midem bulandı. söylediklerimin karşı tarafta oluşturduğu etkiyi görmek için sessizce bekledim bir sürü,yine basım önümdeydi bu bekleyişte. Cevap  gelmedi ve bu sessizlik gözlerimi one yönderdi yine.Simdi güzel eli kirli sakalları arasında gezinirken gözleri sert bakışlarından hiçbir şey kaybetmeden bana bakıyordu, bense ağzından çıkacak tek bir cümleye muhtaçtım. Rezil olmuştum bir kere, devamlını getirmek daha kolay oldu benim için bu yüzden. "Cevap vermediniz," dedim. Gülümsemişti bu sefer,bu gülümseyiş kalbimi yerinden çıkarabilirdi. Bence yaratılmış en yakışıklı erkek oydu ve de en güzel gülmüseyeni. Bu gülümseyiş cesaret verdi bana, en azından sert değildi ya bakışları artık bu  bile yeterdi.