Sevgiyle sarmalamak istediğim ömrümü umutsuzluk adlı çukurda heba ediyordum.Bunun sorumlusu kimdi?Ya da bir sorumlusu var mıydı?Her şeyi üstüne yıktığımız sonra da bizim üstümüze yıkılan hayat mıydı sorumlu olan?Yoksa tanrının sınavı dediğimiz şey miydi bu cehennem?Acıyla kavrulan yüreğim bedenime sirayet ediyordu,günden güne güçten düşen bu kızın bedeni toprak olmak için amansız bir hazırlığa girmiş gibiydi.Gencecik yaşımda omuzlarımdaki ağırlık boynumdaki ipi sıkıyor,ölüm ile yaşamın arafı olan bu baki dünyada beni ölüme adım adım yaklaştırıyordu.İçine ağlamak diye bir tabir vardır ya...Ben içime ağladım,ben içim için ağladım.Acı ile dolup taşmış düşüncelerime,göz yaşlarımın tenimde bıraktığı izlere,insanların bıraktığı yaralara,olayların gerçekliğinin kavurucu yakıcılığına,ben zihnimdeki çıkışı olmayan karanlık yollara ağladım.Keşke bu kadar derinleşmeseydim,her bir olay her bir söz kalbime hançer olup saplanmasaydı.Tavanıma kimi çizsem mutsuz sonla bitiyor.Hangi fotoğrafım renkli ise siyah beyaz oluyor.Hangi hayalimi toz pembe boyasam grileşiyor.Hangi yola girsem bir ışık huzmesine hasret kalıyorum.Kendimi nerede bulacağım acaba,sahi ya bulamadan her şeyin sonuna gelirsem? Neyin bedelini ödüyorum böyle tanrım,nefes aldırmayan sabahlara kadar beni yıldızlara misafir eden şey neden?Gecenin sessizliği düşüncelerimin sesini yükseltiyor,sağır edici varsayımların gürültüsü yüzümü acıyla buruşturmama sebep oluyordu.Soğuktan uçları hafif morarmış ellerimin arasına aldım kafamı.Onları susturmanın verdiği istekle ellerimdeki baskıyı arttırıyor,susmalarını umuyordum.Hiçbir işe yaramadığını bildiğim bu gereksiz hareketi sürdürmekten vazgeçip oturduğum yerde geriye doğru yaslandım ve üşüyen ellerimi birbirine sürterek nefesimle ısıtmaya çalıştım.Gece elbisesini giymiş, milyonlarca yıldızla mükemmel bir gösteriye hazırlanıyor gibiydi.Göz alıcı güzellikleri hayatı bir süreliğine sevmeme yardım ediyor donuk yüzümde tebessümü misafir etmemi sağlıyordu."Kendi hayatının katili sensin kabul et!"diye bir ses geldi derinlerden.Tebessümün misafirliği kısa sürdü,her zamanki gibi.Kendi hayatımın katili ben miyim?Yanlışlar silsilesinde kendi benliğini kaybetmiş küçük bir kızım ben...Ne katili?"Zihnindeki mezarlığa bir seni daha mı gömmek istiyorsun?"dedi bir diğeri.Ölümden korkarım ki ben dedim titreyen sesimle,ölümden korkarım.Gecenin sessizliğinde bu defa misafirimiz çaresizlikti.Bir türlü kovamadığım,canı istediğinde gidip geldiğinde ise günler boyu kalan bir misafirdi çaresizlik.Sizce çaresizlik neydi?Bencesini anlatayım çaresizliğin.Duvarlar üstüme geliyor,karanlığım derinleşiyor, küçük bir çocuk var görüyor musunuz?Çocukluğum.Koşuyor,bağırıyor..."Yardım edin bana,duvarlar yakınlaşıyor.Çıkartın beni buradan,korkuyorum."Çaresizlik o çocuğun her dediğini bilip,hissedip,görüp sadece durmak.Çaresizlik minik elleri ile kurtuluş için savaşan küçük çocuğun umuduna karşı benim umutsuzluğum.Çaresizlik,seni koruyamamam küçüğüm.Pembeye boyadığın o güzeller güzeli hayatı siyah bir mürekkebin içine düşürdüm ben,temizleyemiyorum,yoluna sokamıyorum.Gülmeyi çok severdin mesela sen,baban anneni dövdükten sonra bile gülümserdin.Annen sinir krizi geçirip kendisine zarar vermeye çalıştığında gülümserdin.Ailenin istenmeyeni olduğunu bilirken bile gülümserdin.Bu yakarışım neden küçüğüm,bu güçsüzlüğüm neden?Yeni bir kağıt alsam elime,pembeye boyamayı öğretir misin?Çiçekler çizelim en sevdiklerinden,güneş çizelim yollarım çok karanlık,bulut da eklemeyi unutmayalım çünkü her şey bittiğinde o bulutların üstünden çizdiğimiz hayatı seyredeceğiz.Var mısın miniğim,yeni bir başlangıca?
Hayat uzun ve çok yönlü bir yolculuk.Birçok defa kağıdımızı mürekkebe düşüreceğiz,birçok defa hata yapacağız.Eğer ki her şeyin sonuna geldiğini düşünüyorsan ve bu satırları okuyorsan sana bir şey diyeceğim.Belki de son,gerçekten de bir sondur ve ihtiyacın olan tek şey yeni bir başlangıçtır.Çok değerlisin,bunu unutma.Ve emin ol başlangıç için yeterli güce sahipsin,acıyla yoğrulan o kalbin sen farkında olmasan da hayat tarafından büyütüldü.Kendine çokça iyi bak,yorumlarını bekliyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Acının Sükuneti
Non-Fictionbir şehir kurdum surları dört duvar olan,bir çiçek ektim soluduğumda ciğerlerimi yakan,bir kuş sevdim kanatlarında acı taşıyan,bir adam sevdim gözleri mezarım olan....
