AHUDUDU

Bir Annenin Ruhunu Taşıyan 2 Çocuk

Bazen insan ne kadar yalnız değil mi?Etrafında o kadar insan olmasına ramen ne kadar yalnız hissediyor.Ama biz yalnızlığımızı kalkan olarak kullananlardanız.

Yasminin ölümünden 2 ay geçti.Bir sürü tehdit mesajıyla hayatıma devam ediyordum.Okuldaydım arkadaşlarımla oturmuş çekirdek çitliyorduk.Abimin,babama her şeyi tek solukta anlatması bir şeyleri değiştirmişti.Ama hala kendimi suçluyordum,zaten suçluyum.

İçimde hem sevinç,hem boşluk hissi var.O boşluk asla dolmayacak çünkü annem geri dönmeyecek.Bunu bilerek yaşmak çok zor.

Aslında bir şeyi daha belirtmek istiyorum.Annemin cesedi hala yok.Ve ben onun yaşadığını hissediyorum.Bir tarafım bunun doğru olduğunu söylese de diğer tarafım.İhtiyaçlık hissi diye haykırıyor.

Ben iki tarafa da inanmıyorum.Sadece annemin doldurabileceği boşlukta bir o tarafa bir o tarafa bakıp kendimi bir şeylere inandırmaya çalışıyorum.
Yok inanamıyorum.

Hayır,hayır o boşluk hissini filan boşverin.Ben galiba ilk görüşte aşk denen şeye inanıyorum.
Arkadaşımın"çüş be analar neler doğruyor."Yeliz'in dediğine herkes güldü ben dışında,hala aval aval çocuğun suratına bakıyordum sanırım.

"Birileri tutuldu"dedi Berk.Berk en yakın arkadaşımdı.Ve okulun popülerlerindendi.Ama biz bunu ne zaman dile getirsek hep bize kızardı.Berk yakışıklı bir çocuktu,Simsiyah saçları hafif çekik gözleri kafasıyla orantılı burnu,hafif dolgun dudakları ve futbolcu olma avantajıyla gelişen mükemmel vücuduyla göz kamaştırıyordu.

Herkes benimle dalga geçip gülerken ben hala çocuğa bakıyordum.En son beni gördü,Gözlerimin içine baktı ve gülümsedi.

BANA GÜLÜMSEDİİİİ ALLAHIM ÇOK YAKIŞIKLII.

Evet anlatıyorum;boyu kesinlikle 1.85 gibi bir şeydi vücudu çok zayıf değildi,pazıları ve omuzları genişti.Sporcu olduğu her halinden belliydi.Ve yüzü,Yeliz'in dediği gibi analar neler doğruyor be.

Saçları çok uzun değildi,saçları önüne düşmesin diye yukarıya doğru bir fön çekmişti ve bu on çok yakışmıştı.Tarzı bol giyimdi,Altında bol bir kot pantolon üstünde de aynı şekilde bol bir t-shirt vardı.

Gözleri kocaman dı,orantılı bir burnu vardı.Kumraldı,dudakları beni öp diye bağırıyordu resmen.evet öpmek isterdim ama bana bakması imkansız.

Baktığım yerde olmadığını farkettim gitmiş miydi?Bi anda önümde beliren bir çift ela gözle geriye çekilirken yerimde sıçradım."Özür dilerim,seni korkutmak istemedim."dedi,bu oydu asla bana bakmayacak çocuk.

Boş gözlerle ona bakıyordum.Yeliz'in omuzumu dürtmesiyle o güzel ve derin rüyadan ayıldım."Eee şey hiç önemli değil."
Eee şey ne Ahu!"Bende 11/C sınıfındayım,kimseyi tanımıyorum yanınıza otursam bi sıkıntısı olur mu?"Allahım çok şirin bir şey bu.

Berk"Tabii ki oturabilirsin"Çocuk bir sandalye çekti ve oturdu."Adın ne?" Diye sordum heyecanla.Elini uzattı"Kuzey ben"Elini sıktım
"Ahu ben,Onların ismide Yeliz ve Berk."
"Tanıştığımıza çok sevindim."
Benden daha çok sevinmiş olmazsın çocuk.

Ona küçük bir gülücük sundum,gözleri dudaklarımda oyalandı.Herkes gülüşümün güzel olduğunu söylerdi ama Kuzey ayrı bakmıştı sanki.O an gözlerinde ki ışıltıyı gördüm.

Zil çaldı ve sınıflara girdik.Olaya bak ki:sınıfta sadece yelizin yanı boş.Bu beni biraz üzdü.Yeliz bunu anlamış olacak ki."İstersen yer değişebiliriz?"Ona kocaman bir gülümseme sundum."Teşekkür ederim Yeliz,seni çok sevdiğimi söylemiş miydim?"Yeliz ukala bir tavır takındı"Çok güzel olduğumu da söylemiştin."Ve ardından bi kahkaha patlattı.